Της Κρινιώς Καλογερίδου
Πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια απ' όταν η πατρίδα μας, που κρύβει μέσα της την ομορφιά του κόσμου, έγινε εν μια νυκτί περίγελος του κόσμου. Κι όμως..., ήταν όλα τόσο καλά σχεδιασμένα απ' τον ΓΑΠ, σχεδόν κινηματογραφικά...
Το μπακ γκράουντ ειδυλλιακό: το λιμάνι του Καστελόριζου με τα γραφικά σπιτάκια της παραλίας σε δεντρόφυτο φόντο και μια πράσινη βάρκα έτοιμη να αρμενίσει στη γαλάζια απεραντοσύνη της θάλασσας, κάτω από έναν ανέφελο ουρανό που δεν προμήνυε την μπόρα που θα ερχόταν!..
Ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου τα είχε όλα μελετημένα, όταν στήθηκε στον φακό φορώντας μπλε απαστράπτον κουστούμι και μωβ, πένθιμη γραβάτα, ταιριαστή με το επιτηδευμένα θλιμμένο ύφος του, για να μας ανακοινώσει την υπαγωγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης.
Ήταν μια απόφαση-βόμβα, που εγκαινίαζε μια επώδυνη περίοδο για τη χώρα μας, που έμελλε να είναι η πιο δυσάρεστη περιπέτεια των μεταπολιτευτικών χρόνων. Με τους Έλληνες να συνθλίβονται, φυσικά, κάτω απ' το βάρος των επαχθών μνημονίων, τα οποία προκάλεσαν παρατεταμένη λιτότητα και κοινωνικές αναταραχές.
Δέκα χρόνια μετά την τιμωρητική και ντροπιαστική επιβολή τους που μας έκανε ''δώρο'' ο ΓΑΠ (αν και ο ίδιος το '16, σε μια προσπάθεια απάρνησης των λαθών του, απέδωσε στον Μπάνετζι του ΔΝΤ και στους Γερμανούς την ευθύνη), η Ελλάδα δεν άλλαξε μόνο δημοσιονομικό πλαίσιο (όπως ευελπιστούσε ο π. πρωθυπουργός) για να αποφύγει την χρεωκοπία.
Άλλαξε εκ βάθρων η ίδια. Άλλαξε η υπόσταση, η ποιότητα και η εικόνα της. Άλλαξε βίαια, απρογραμμάτιστα, ύπουλα, αιφνιδιαστικά, υπολογιστικά και... μεταναστευτικά. Της άλλαξαν τα φώτα, σαν να λέμε, οι ημεδαποί πολιτικοί και πολιτικάντηδες, μαζί με τους ''πατρίκιους'' της ΕΕ (που δε ήθελαν να είναι θεσμικά ισότιμοι με την Ελλάδα), για να μη χρεοκοπήσουν οι τράπεζές τους και χάσουν το παντεσπάνι των κεφαλαίων τους στα οποία στηρίζονταν εκλογικά οι ''κυριλέ'' δάσκαλοι της λιτότητας στην... πολιτισμένη Ευρώπη.
Της άλλαξαν τα φώτα για οχτώ ολόκληρα χρόνια και τα υπόλοιπα μέχρι τα δέκα την μετέτρεψαν σε αποθήκη ψυχών των προσφύγων και των λαθρομεταναστών και, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, των νομάδων της Αφροαραβίας και της Ασίας, τους οποίους έσπρωχνε προς τη χώρα μας απ' τα ''ανοιχτά σύνορά'' της ο Ερντογάν.
Έτσι η μεθοδευμένη μεταναστευτική πολιτική του Τούρκου Προέδρου (που εργαλειοποίησε απ' την πρώτη στιγμή σε βάρος μας τον μεταναστευτικό του στρατό), σε συνδυασμό με την αρχική διγλωσσία και απάθεια της ΕΕ, η οποία βολεύτηκε θαυμάσια με την ιδεοληπτική πολιτική των ''ανοιχτών συνόρων'' του ΣΥΡΙΖΑ και την ανοχή και απρονοησία εν γένει της τελευταίας πενταετίας, οδήγησαν την Ελλάδα στην εκ βάθρων μετάλλαξή της.
Την... τσαντιροποίησαν, ουσιαστικά, την μουσουλμανοποίησαν υποχρεώνοντάς την να δεχτεί χιλιάδες λαθρομεταναστευτικούς πληθυσμούς στο έδαφός της. Έτσι που την μετέτρεψαν σταδιακά σ' ένα απέραντο hot spot της Ευρώπης το οποίο τείνει να κρύψει τον ήλιο της, την ίδια την Ελλάδα και τον πολιτισμό της.
Το κακό είναι, δυστυχώς, ότι αυτή συνεχίζει να τσαντιροποιείται, να μουσουλμανοποιείται, απ' τη στιγμή που και η παρούσα κυβέρνηση - όπως η προηγούμενη - μεταφέρει πρόσφυγες και μετανάστες απ' τα νησιά σε δομές φιλοξενίας ανοιχτές ή κλειστές της ηπειρωτικής Ελλάδας.
Αυτό όμως σημαίνει ''εποικισμός'', γιατί εν γνώσει των συνεπειών του στην αλλοίωση του εθνικού και κοινωνικού ιστού της χώρας μας, γίνεται αποδοχή εγκατάστασης χιλιάδων Αφροασιατών λαθροεισβολέων (''παράνομων μεταναστών'', επίσημα), που επιβαρύνουν συχνά με τις συμπεριφορές τους τη ζωή μας, την τσέπη μας και την εικόνα του πολιτισμού μας.
Μια εικόνα που αποθεώνει σαφώς όχι την πολυπολιτισμότητα της Ελλάδας, όπως την ονειρεύονται ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητσοτάκης, αλλά την ανικανότητα των δυο τους - από κοινού με το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό που συμμετείχε και συμμετέχει στις κυβερνήσεις τους - να βάλουν επιτέλους ένα τέλος στο μεταναστευτικό καρκίνωμα το οποίο διευκολύνει τα μάλα τα συμφέροντα της Τουρκίας.
Έτσι έφτασε η Ελλάδα να ξεχωρίζει στα μάτια του επισκέπτη της όχι για τις φυσικές ομορφιές της και τα σημάδια της αρχαίας δόξας της, αλλά για τους τσαντιρομαχαλάδες των λαθρομεταναστών και των προσφύγων, που έσβησαν απ' τον χάρτη τις πράσινες θάλασσες με τ' αμπέλια και τα δάση με τα ασημένια ελιόδεντρα για να στήσουν τα πλινθόκτιστα παραπήγματά τους.
Μ' αυτά και μ' αυτά έπαψε να μυρίζει ο αέρας ελληνική άνοιξη, δυόσμο, θυμάρι, χαμομήλι..., αφού γέμισε απ' την μπόχα της γης που ζέχνει τη δυσοσμία του υπαίθριου ουρητηρίου λόγω της ασυνειδησίας των περισσότερων να ικανοποιούν τις φυσικές τους ανάγκες σε δημόσιους χώρους κι όχι στις χημικές τουαλέτες των δομών φιλοξενίας τους.
Και να είναι μόνο αυτές οι τελευταίες που δεινοπαθούν... Ειδικά μετά τον κορονοϊό, σε δομές φιλοξενίας έχουν μετατραπεί πλήθος ελληνικών ξενοδοχείων, για να μπορέσουν να επιβιώσουν απ' την οικονομική κρίση που ξεκίνησε απ' τον τουρισμό (με ορατές απώλειες γύρω στα 22 δις), βίαια, επιτακτικά, χωρίς να δοθεί περιθώριο στους ξενοδόχους για διαφορετικές λύσεις...
Με τα δεδομένα αυτά η Ελλάδα τσαντιριοποιείται από τα Γιάννενα και την Άρτα μέχρι τη Φλώρινα, το Κλειδί και τις Σέρρες κι από τον Έβρο και τα νησιά του ΒΑ Αιγαίου ως την Υπάτη και την Αθήνα, την Πελοπόννησο και την Κρήτη.
Η εικόνα που παρουσιάζουν τόσο αυτές όσο και άλλες νησιωτικές και ηπειρωτικές περιοχές μας είναι τουλάχιστον αντιαισθητική, αφού έχουν μετατραπεί κατά τόπους σε ανατολίτικους μαχαλάδες, με κρεμασμένα στα δέντρα τα εσώρουχα των λαθρομεταναστών και διάχυτη στον αέρα τη δυσωδία της απλυσιάς, των σωματικών αποβλήτων και των απορριμάτων τους.
Αν έχει την ατυχία μάλιστα κάποιος να περάσει απ' τις άλλοτε γραφικές γειτονιές του αθηναϊκού Κέντρου, θα νιώσει ένα σφίξιμο στην καρδιά, συνειδητοποιώντας με την πρώτη ματιά το πώς μια χώρα δυτικού τύπου μουσουλμανοποιείται.
Γιατί αυτό συμβαίνει ακόμα και στην καρδιά της ελληνικής πρωτεύουσας, μολονότι η τελευταία προέβαλε αντιρρήσεις τη μέρα της εθνικής παλιγγενεσίας στην Ευρωπαία Επίτροπο Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ Ίλβα Γιόχανσον για την μεταφορά νέων μεταναστών από τα ΚΥΤ (Κέντρα Υποδοχής-Ταυτοποίησης) των νησιών στην Αθήνα, με την αιτιολογία της προστασίας των φιλοξενούμενων στις υπάρχουσες δομές απ' τον κορονοϊό.
Ως εκ τούτου, ούτε λόγος να γίνεται για ελληνικό χρώμα και παραδοσιακά κληροδοτήματα στις περιοχές και γειτονιές της όπου έχουν εγκατασταθεί, γιατί αυτές - από ήσυχες και ιδανικές - έγιναν τώρα αγνώριστες και αποκρουστικές όχι τόσο για λόγους τάξης, ευπρέπειας και καθαριότητας, ούτε για τον πολυπολιτισμικό τους χαρακτήρα, όσο για την εμφανή απουσία στοιχείων πολιτισμού της πατρίδας μας, που συνάδουν με την ιστορία και τις παραδόσεις της και την κάνουν να ξεχωρίζει...
Η καθολική μεταμόρφωσή της σε περιοχές που ξεχώριζαν άλλοτε για το χρώμα και την ελληνικότητά τους οδηγεί, ασυναίσθητα, σε θλιβερές διαπιστώσεις οι οποίες παραπέμπουν δυστυχώς στον αναίμακτο εποικισμό της από ανομοιογενείς πληθυσμούς, ημιβάρβαρους και μη συμβατούς - σε κάθε περίπτωση - με τον δυτικό πολιτισμό και τις εικόνες που εξέπεμπε ως τώρα οικουμενικά η Ελλάδα.
Ακατάλληλους, ως εκ τούτου, στην μεγάλη πλειοψηφία τους για ενσωμάτωσής τους στην ελληνική κοινωνία με στόχο τη λύση του δημογραφικού προβλήματος. Και για να προλάβω τους ''προοδευτικούς'' αναγνώστες μου που θα με κατηγορήσουν πιθανόν για ρατσιστική προσέγγιση των πραγμάτων, σπεύδω να διευκρινίσω τα εξής:
Δεν είναι στις προθέσεις μου να νοηματοδοτήσω με την επιχειρηματολογία μου την κίνηση προς τον ρατσιστικό εθνικισμό και τον διχασμό, ή - πολύ περισσότερο - στον ακρωτηριασμό της δυνατότητας των Ελλήνων να διευρύνουν το πολιτισμικό τους ορίζοντα συγχρωτιζόμενοι με εκπροσώπους άλλων πολιτισμών κι αποδεχόμενοι τις επιγαμίες - εάν τις θέλουν - μ' εκείνους.
Δεν ''κλείνω το μάτι'', με άλλα λόγια, στη σταυροφορία των ακροδεξιών κομμάτων και κύκλων εναντίον των φιλήσυχων προσφύγων και μεταναστών που έκαναν νόμιμα και με επιλογή τους την Ελλάδα πατρίδα τους πριν από χρόνια.
Όχι, δεν με ενόχλησε ποτέ η δική τους ενσωμάτωση με αυτές τις προϋποθέσεις. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να με ενοχλήσει, αφού στην πλειοψηφία τους οι νέες γενιές εκείνων διακρίθηκαν και διακρίνονται στα σχολεία και την κοινωνία μας, ως Ελληνόπουλα άλλου χρώματος, με διαφορετική καταγωγή και εθνικότητα από μας.
Γιατί έτσι τα βλέπω και προτρέπω και τους μαθητές μου να μη γυρίζουν την πλάτη τους στους ανθρώπους σαν τον Γιάννη Αντετοκούμπο και πολλούς άλλους που έκαναν την Ελλάδα πατρίδα τους, μεγάλωσαν και σπούδασαν στα σχολεία της, για να γίνουν αργότερα οι καλύτεροι πρεσβευτές της (αν και υπάρχουν αρνητικές εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν, αναμφισβήτητα, τον κανόνα που είπαμε).
Ωστόσο υπάρχει μεγάλη διαφορά ποιότητας και πολιτιστικού υπόβαθρου ανάμεσα στους νόμιμους και τους παράνομους οικονομικούς μετανάστες του χθες και του σήμερα. Οι πρώτοι, που είναι γύρω στις 577.000 από περίπου 150 διαφορετικά κράτη προέλευσης, επέλεξαν την Ελλάδα στο παρελθόν για να δουλέψουν σ' αυτήν και να προκόψουν.
Οι δεύτεροι, αντίθετα - αν εξαιρέσω τους πρόσφυγες που έφτασαν κατ' ανάγκη στη χώρα μας και με την ψυχή στο στόμα λόγω πολεμικών συνθηκών ή εκτοπισμού τους απ' τις δικές τους πατρίδες - ήρθαν ως βάρβαροι απρόσκλητοι, χωρίς νόμιμες διαδικασίες και με ανοίκειες προθέσεις (για να μην πω εχθρικές) οι πιο πολλοί απ' αυτούς.
Το χειρότερο όλων είναι ότι ωθήθηκαν επί σκοπού στην πατρίδα μας απ' τον Ερντογάν, που συνεχίζει - και μετά τα συμβάντα στον Έβρο - να τους εργαλειοποιεί κυνικά δια θαλάσσης, για να εκβιάσει την ΕΕ χρηματικά και να αναγκάσει την πατρίδα μας να συρθεί σε τραπέζι διαπραγματεύσεων στη Χάγη, όπου - υπό το βάρος του μεταναστευτικού, του Κυπριακού και των όσων θα ακολουθήσουν στην ΑΟΖ του Καστελορίζου - θα αναγκαστεί να αποδεχτεί τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, τη διχοτόμησή του ουσιαστικά, στο όνομα της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής που ακούει στο όνομα ''Γαλάζια Πατρίδα''...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια