Του Λέανδρου Τ. Ρακιντζή *
Ακούγοντας τις αρχικές δηλώσεις ηγετών, όπως ο πρόεδρος Trump και άλλοι αυτόκλητοι ειδήμονες, όχι όμως επιστήμονες, ότι με τον ερχομό της άνοιξης και την άνοδο της θερμοκρασίας θα εξαφανισθεί ο κορονοϊός γιατί δεν αντέχει τις υψηλές θερμοκρασίες μου έρχεται να τραγουδήσω και να χορέψω, όσο μπορώ, μια σάμπα του 1949 με τους παρακάτω επίκαιρους και ελπιδοφόρους στίχους του Γ. Οικονομίδη, "Κάνε υπομονή ώσπου να έλθει καλοκαίρι, κι’ όπου να’ ναι θα φανεί!!!", γιατί καμιά φορά και οι αυταπάτες είναι παρήγορες.
Σαφώς η πανδημία που πλήττει ολόκληρη την υφήλιο και χώρες κάτωθι του ισημερινού, που έχουν τώρα καλοκαίρι, αντιμετωπίζεται μόνο ιατρικώς για τους προσβληθέντες με τον ιό με την τόνωση κυρίως του ανοσοποιητικού συστήματος, που ενδεχομένως η ζέστη και οι καλές καιρικές συνθήκες με τις δυνατότητες που παρέχουν επιβοηθούν και την απομόνωσή τους για να μη μεταδώσουν σε άλλους τον ιό. Διότι ακόμα παρά τις προσπάθειες σε ερευνητικά κέντρα και τις άφθονες χορηγίες για τον σκοπό αυτό δεν έχει βρεθεί ούτε φάρμακο ούτε εμβόλιο για την αντιμετώπισή του, αλλά κατά πληροφορίες σύντομα θα έχουμε ενθαρρυντικές ειδήσεις.
Φυσικά υπάρχουν και αυτοί που η προσβολή τους δεν έχει διαπιστωθεί ιατρικώς γιατί είτε θεραπεύθηκαν μόνοι τους ή δεν το αντιληφθήκαν γιατί νόμισαν, ότι έχουν γρίπη. Υπολογίζεται, ότι στη χώρα μας έχουν προσβληθεί 8.000 με 10.000 άτομα, ενώ τα ιατρικώς βεβαιωθέντα είναι 743 με καμπύλη αυξήσεως σε σχέση με άλλες χώρες όχι υπερβολικά ανησυχητική. Αυτοί που δεν έχουν προσβληθεί αποτελούν σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού και αυτοί ακριβώς, ιδίως οι ευπαθείς ομάδες, πρέπει να τύχουν κάθε δυνατής προστασίας από το κράτος.
Το κράτος όμως δεν μπορεί να είναι απανταχού παρόν ούτε να επιβληθεί σε ειδικές κατηγορίες πολιτών, επομένως η πιστή εφαρμογή των μέτρων εναπόκειται στη συναίσθηση της ατομικής ευθύνης. Πράγμα άγνωστο για μερικούς όπως απέδειξαν από τη μέχρι τώρα πορεία τους σε πολλά επίπεδα, έστω και αν διατυμπανίζουν το αντίθετο, που θυμίζει το ανέκδοτο από μετριοφροσύνη είμαι πρώτος.
Είναι γεγονός, ότι, ακόμη και μετά την απαγόρευση κυκλοφορίας, κάποιες ομάδες πολιτών επιδεικνύουν αντικοινωνική συμπεριφορά και ασφαλώς κάποτε θα αναζητηθούν ποινικές ευθύνες ενώ ήδη επιβάλλονται πρόστιμα, αλλά επειδή αποτελούν δυνητικές εστίες μολύνσεως μήπως ως μέσο προλήψεως θα έπρεπε για λόγους δημοσίου συμφέροντος που υπερτερεί του ατομικού να δημοσιοποιούνται τα ονόματα τους;
Ως φαίνεται το πιο αποτελεσματικό μέσο αντιμετώπισης είναι το κλείσιμο στα σπίτια μας, που θυμίζει την παλιά πειθαρχική ποινή για τους αξιωματικούς, του κατ’ οίκον περιορισμού, μέτρο όμως που έχει θετικά και αρνητικά σημεία, αλλά είναι νωρίς για ισοζύγιο.
Σαφώς η οικονομία , δημόσια και ιδιωτική κυρίως ο τουρισμός, θα υποστεί μεγάλες ζημίες, που εξαρτώνται από τη διάρκεια της κρίσεως όχι μόνο παρ’ ημίν αλλά και παγκοσμίως. Κυρίως όμως από τη ψυχολογία που θα επικρατήσει όταν επανέλθουμε στην κανονικότητα, ενώ αποτελεί ευθύνη των αρμοδίων παγκοσμίως η δημιουργία θετικού κλίματος. Είναι όμως γεγονός, ότι μετά από κάθε πόλεμο και όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση πολέμου, επικρατεί μια δημιουργική και αισιόδοξη ψυχολογία, που και σε μας εάν δεν εμφανιστούν οι γνωστές διχαστικές πολιτικές αντιπαραθέσεις σύντομα θα έχουμε οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική αναγέννηση.
Το κλείσιμο στο σπίτι που σύμφωνα με το καλό σενάριο θα φθάσει μέχρι τέλη Απριλίου, θα μας ενώσει ξανά με την οικογένεια, και για τις γόνιμες ηλικίες μπορεί να έχουμε μια θεαματική αύξηση των γεννήσεων όπως ήταν το baby boom στη Ν. Υόρκη μετά το black out του 1964.
Για τις ευπαθείς ομάδες, όπως είναι οι υπερήλικες άνω των 70 ετών, υπάρχει κίνδυνος παραμένοντας στο σπίτι χωρίς επαφές, βλέποντας μόνο τηλεόραση, να συνηθίσουν μια κατάσταση θαλπωρής και να μην έχουν διάθεση εξόδου, που δημιουργεί άλλες ψυχολογικές επιβαρυντικές καταστάσεις, που μπορούμε να τις αποφύγουμε γιατί μπορεί να οδηγήσουν σε κατάθλιψη.
Είναι δε ιατρικώς αποδεδειγμένο, ότι ο ψυχολογικός παράγων και η καλή ψυχολογική κατάσταση είναι βασικοί παράγοντες ευτυχούς μακροζωίας. Αυτό όμως επιτυγχάνεται μόνο όταν εμείς οι ίδιοι αντιδράσουμε, εφόσον πεισθούμε ότι περνάμε μια δύσκολη, αλλά μεταβατική περίοδο.
Παραμένοντας λοιπόν στο σπίτι δεν αλλάζουμε τις συνήθειες μας, τηρούμε το ίδιο ωράριο, ξυριζόμαστε κάθε πρωί, δεν τσακωνόμαστε με τη γυναίκα μας για λόγους ανίας, τραγουδάμε τραγούδια της γενιάς μας, όπως το "κάνε υπομονή ώσπου να έλθει καλοκαίρι" και προσπαθούμε να κρατήσουμε τις επαφές μας με το διάλογο και τη σωματική μας φόρμα με την κίνηση.
* Ο κ. Ρακιντζής είναι Αρεοπαγίτης ε.τ.
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια