Του Προφήτη
Το παρόν ξεκίνησε ως σχόλιο σε ανάρτηση. Με κατείχε όμως εκείνη η αίσθηση, η ίδια κάθε φορά που διαβάζω τις, κοινές ως επί το πλείστον, εθνικές αγωνίες των φίλων αρθρογράφων και σχολιαστών :
Συζητάμε λάθος πράγματα.
Τις λεπτομέρειες, τα παραπολιτικά, το τί δεν έγινε, γιατί δεν έγινε, τί κάνει ο Κυριάκος και τα τοιαύτα.
Όχι πως έχουμε ευθύνη, αυτή είναι η δημόσια ατζέντα κι έχει επιβληθεί για να καλύψει την πραγματικότητα.
Πως η πολιτική τάξη μετά την Μεταπολίτευση δεν έχει εθνικές αλλά ιδιοτελείς αναφορές.
Δεν καταλαμβάνει την εξουσία για να υπηρετήσει την συνέχεια του Ελληνισμού αλλά για να εντρυφήσει στις προσωπικές απολαύσεις που η νομή της (εξουσίας) συνεπάγεται.
Μοναδική της έγνοια, κι αφήνω έξω τους εξ ορισμού μισέλληνες μπολσεβίκους, η αναπαραγωγή της στην εξουσία δίκην κληρονομικής ελέω "αντιδικτατορισμού" μοναρχίας, όχι η Θράκη, η Κύπρος, το Αιγαίο, η Β. Ήπειρος, η Μακεδονία, γι' αυτό ενώ ο Τσίπρας την πούλησε ο Κυριάκος ανερυθρίαστα σιωπά παρότι οι Πρέσπες ακυρώνονται.
Αφού ο ψευδεπίγραφος εθνάρχης διέλυσε τις ΕΔ μην ξεπεταχτούν νέοι Παττακοί, πουλώντας στο πόπολο το παραμύθι ότι δήθεν απ' την Τουρκία θα μας φυλάει η συμμετοχή στην ΕΟΚ-ΕΕ, η Ελλάδα κατέστη αντικειμενικά πόρνη στον Ευρωπαίο νταβατζή που την "προστατεύει".
Έτσι οι μετά το 1974 πολιτικοί ταγοί δεν νοούν εαυτόν εθνικόν ηγέτη αλλά
- πρώτον, εγχώριο αντιπρόσωπο της ευρωπαϊκής, υπερεθνικής δομής και
-δεύτερον, ισορροπιστή ανάμεσα στα αντιμαχόμενα συμφέροντα των εγχωρίων οικονομικών "νταβατζήδων" (ορισμός πατρότητας του Καραμανλή Β') τους οποίους η ίδια η Μεταπολίτευση δημιούργησε για να καταλάβουν την θέση των Ανδρεάδηδων και των Μποδοσάκηδων.
Κι αφού η χώρα είναι πόρνη των Βρυξελλών, όλες οι προαγωγοί (αντιλαμβάνεστε πως ουδόλως υπονοείται η λέξη του περιθωρίου "τσατσά") κρατούνται υπόλογοι αποκαλύψεων για προσωπικές τους, παράνομες οικονομικές δοσοληψίες από μυστικές υπηρεσίες σε Βερολίνο, Παρίσι, ου μην αλλά και Ουάσιγκτον - βλ. Νοβάρτις.
Ο Χριστοφοράκος, που έχει με την Siemens "δεμένο" όλο το ελληνικό πολιτικό σύστημα για λογαριασμό των Γερμανών, διάγει βίο μεγιστάνα στο Μόναχο. Μήπως είδατε καμιά ελληνική κυβέρνηση να απαιτεί την έκδοσή του;
Ενώ διά στόματος του πρ. Προέδρου του ΕΛΚ Μάνφρεντ Βέμπερ, αυτολεξεί "Σαμαράς, Ραχόϊ, Αναστασιάδης έσωσαν το ευρώ... με την πολιτική που εμείς εφαρμόσαμε".
Αναρωτιέμαι...
Έσωσαν το όργανο μετατροπής των γερμανικών εμπορικών πλεονασμάτων σε ελλείμματα και χρέος των χωρών τους.
Τί ανταλλάγματα πήραν για την ΠΑΤΡΙΔΑ τους;
Τί περιμένετε/περιμένουμε λοιπόν, να ορθώσουν ανάστημα υποστήριξης των πραγματικών εθνικών συμφερόντων αυτοί που έχουν σκελετούς στις ντουλάπες τους;
Να ανακηρύξουν ΑΟΖ εκείνοι που χρωστάνε καφετιέρες, λεμονοστίφτες και πολιτικές καριέρες σε ευρωπαϊκές πολυεθνικές;
Θα θυμίσω την κοινοτοπία, πλέον, του Αϊνστάϊν : όποιος κάνει συνεχώς το ίδιο πείραμα περιμένοντας κάθε φορά διαφορετικό αποτέλεσμα είναι ηλίθιος.
Η λύση για να συνεχίσει η Ελλάδα ως ακέραιη εδαφική επικράτεια και ιστορική, πολιτισμική ενότητα βρίσκεται έξω απ' το κάδρο της επικρατούσας σήμερα πολιτικής τάξεως.
Ο ίδιος ο Κυριάκος είχε δηλώσει προεκλογικά την "ανάγκη ενός νέου εθνικού κινήματος", αφήνοντας την αμυδρή ελπίδα ότι ως κυβερνήτης θα πράξει έστω μερικά στοιχειώδη. Απεδείχθη τάχιστα φρούδα.
Το ερώτημα δεν είναι τί πρέπει να γίνει. Όλοι συμφωνούμε στο δέον γενέσθαι. Για παράδειγμα, στο κορυφαίο και εθνικά υπαρξιακό ζήτημα των λάθρο, όλοι, πλην ίσως ενός 3% καθαρών μπολσεβίκων ομονοούν ότι οφείλει να αποτραπεί η εισβολή τους στη χώρα. Τότε, γιατί δεν γίνεται;
Συνιστά "δημοκρατία" και "λαϊκή κυριαρχία" η ακύρωση της βουλήσεως της συντριπτική πλειοψηφίας του ελληνικού λαού;
Το, σχεδόν ουτοπικό, ερώτημα είναι λοιπόν: μπορεί να αναδειχθεί πολιτικό σχήμα και πρόσωπα που θα ανατρέψουν το σημερινό status quo και θα πράξουν τα εθνικώς δέοντα, χωρίς να επαναφέρουν τους μπολσεβίκους στην εξουσία;
Δυστυχώς, η διάλυση του εθνικόφρονος στρατοπέδου από τον εσχατόγερο και η δαιμονοποίηση της Δεξιάς από τους αριστερούς συμμάχους του άφησε τον χώρο πολιτικά ορφανό και τους ικανούς, φιλόδοξους ηγέτες αποστασιοποιημένους.
Ενώ στον Πλανήτη όλον η ροπή είναι Δεξιά. Δέστε το συγκλονιστικό ξεγύμνωμα των θλιβερών ευρωπαϊκών ηγεσιών από "ανώτερο αμερικανό αξιωματούχο" σε κλειστό κύκλο δημοσιογράφων από τις ΗΠΑ, στο περιθώριο της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια :
"Η δική μου εκτίμηση, έπειτα από εννέα χρόνια στην Γερμανία, είναι ότι αυτό (σ.σ. το μεταναστευτικό) αποτελεί μεγαλύτερο υπαρξιακό θέμα για τους Ευρωπαίους από ό,τι για μας και αυτό λέει πολλά. Αυτό τους έχει τρομοκρατήσει. Είδατε τι συνέβη στην Θουριγγία με την Εναλλακτική για την Γερμανία (AfD). Έφθασαν εμμέσως στην εξουσία σε μια επαρχία της Γερμανίας και αυτό έχει σοκάρει όλο το σύστημα".
Όταν η αμερικανική κυβέρνηση προειδοποίησε τους Ευρωπαίους ότι υπάρχει ο κίνδυνος νέας προσφυγικής κρίσης από την Συρία, «όπως τους προειδοποίησαν και οι Τούρκοι – με τον μοναδικό τρόπο που έχει ο Ερντογάν να προειδοποιεί τους άλλους, αυτόν τον τρόπο που οι άδικοι παρατηρητές μπορεί να χαρακτηρίσουν απειλή – εκείνοι τρομοκρατήθηκαν. Τρομοκρατήθηκαν. Σοκαρίστηκαν. Πώς το έλεγε ο αστυνομικός επιθεωρητής στην ‘Καζαμπλάνκα’; - Σοκαρίστηκα. Όχι, αλήθεια. Αλλά συνεχίζουν να σοκάρονται διότι για να αντιμετωπίσει κανείς αυτό το πρόβλημα (σ.σ. στην Συρία) χρειάζονται στρατιωτικά μέσα».
Ο ίδιος αμερικανός αξιωματούχος δήλωσε ακόμη ότι οι Τούρκοι εμπλέκονται, οι ΗΠΑ κυρίως διπλωματικά, ενώ η ΕΕ προσπαθεί μόνο με κυρώσεις σε βάρος της Συρίας.
Κοντολογίς, η Ευρώπη, αυτή που υποτίθεται μας φύλαγε από τον προαιώνιο εχθρό, αλλά τώρα η απάτη αποκαλύφθηκε και οι πολιτικοί, με σημαιοφόρο τη Ντόρα, σπεύδουν να μας προετοιμάσουν ότι σε ενδεχόμενο ελληνοτουρκικό πόλεμο θα είμαστε απολύτως μόνοι μας, εκφυλισμένη από εμποριοκρατία, πολιτισμικό μαρξισμό, κοινωνικά διαλυτικό φιλελευθερισμό και την μαλθακότητα ενός αποκλειστικά υλικού τρόπου ζωής, αδυνατεί να πολεμήσει.
Και στη Φύση ό,τι δεν μπορεί να πολεμήσει για την ύπαρξη του, πεθαίνει. Κι αν οι Άγγλοι οχυρώθηκαν στο νησί τους, κι αν π.χ. οι Πολωνοί, παρότι λαμβάνουν τα μέτρα τους, αισθάνονται, ακόμα, μακριά από την απειλή, μια Ελλάδα περικυκλωμένη από εχθρούς που συγκριτικά με αυτήν σε δεινότερη θέση παγκοσμίως βρίσκεται μόνο το Ισραήλ, αν δεν μπορεί να υπερασπιστεί εμπράκτως την ύπαρξή της γίνεται παραμύθι που ξεκινά "ήταν κάποτε μια χώρα"...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια