Της Κρινιώς Καλογερίδου
Δεν ξέρω αν το συνειδητοποιήσατε εσείς, αλλά εγώ άργησα να το συνειδητοποιήσω κι όταν έγινε αυτό, ένιωσα να με ζώνουν τα φίδια. Τι συνειδητοποίησα; Ότι ο κεντρικός άξονας προγραμματισμού στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης στηρίζεται σε δυο πρώτα συνθετικά, που χάνονται στο βάθος του χρόνου, όπως η βραδυφλεγής βόμβα ένα πράγμα.
Ποια είναι αυτά; Το ''μεσο-'' και το ''μάκρο-'', φυσικά, που διανθίζουν το δεύτερο συνθετικό τους στις τηλεοπτικές συζητήσεις και συνεντεύξεις των ''ειδημόνων'' επί θεμάτων Εθνικής Άμυνας κυβερνητικών στελεχών.
Τώρα, θα μπορούσε να πει κανείς πως σε μια σωρεία γνωμών και απόψεων όπως αυτές που ακούγονται για τα εξοπλιστικά (η αναβάθμιση των οποίων και η ανάγκη για ταχεία προώθηση της κάλυψής τους είχε θεωρηθεί επιτακτική απ' την Άνοιξη του 2018 ακόμα),δεν παίζουν ρόλο οι λέξεις, αλλά η δουλειά που γίνεται αθόρυβα, υπό... σκιάν, ως ''ευαίσθητα δεδομένα''.
Κι εγώ θα συμφωνήσω σ' αυτό γιατί ''τα εν οίκω μη εν δήμω'' και στα της Άμυνας της χώρας, προπάντων σ' αυτά, και όχι μόνο στα των διαπροσωπικών σχέσεων. Όμως έχουν ήδη γίνει αποκαλύψεις και με το παραπάνω δημοσιογραφικές, με αφορμή δηλώσεις επί δηλώσεων των υπευθύνων ΥΠΕΞ και Αμύνης για τις εξοπλιστικές αδυναμίες μας στο Αιγαίο.
Κατόπιν τούτου, είναι μάταιο να αποφεύγουμε να εστιάσουμε σ' αυτό που μας λείπει. Κι αυτό που μας λείπει είναι το χρονοδιάγραμμα αναβάθμισής τους με επίταση στο βραχυπρόθεσμο της κάλυψης των εξοπλιστικών κενών. Κάτι που αποφεύγεται επιμελώς να θιγεί, τη στιγμή που βρισκόμαστε ήδη σε τροχιά σύρραξης με την Τουρκία και επαπειλούμενη την εδαφική κυριαρχία μας στο Αιγαίο.
Θα μου πείτε ότι το πιο πιθανό είναι να αποφεύγονται επιμελώς οι διευκρινήσεις επί του θέματος χάριν του πολιτικού κόστους, γιατί μια τέτοια συζήτηση - στο βαθμό των επιτρεπόμενων εθνικών ορίων - θα ξύσει ίσως ανοιχτές πληγές, που όζουν σκανδάλων πολιτικών και στρατιωτικών...
Αχ αυτό το καταραμένο πολιτικό κόστος, ως πότε θα το πληρώνει η πατρίδα άραγε με κίνδυνο να ακρωτηριαστεί; Ως πότε θα συνυπολογίζουμε σαν πυρομαχικά και τα εξοπλιστικά στις μεταξύ μας κομματικές διενέξεις, με κίνδυνο να έχουμε άγριο ξύπνημα συνειδητοποιώντας πως πάμε να επαναλάβουμε την τραγωδία του 1996, των Ιμίων.
Μόνο που αυτή τη φορά θα είναι γιγαντωμένη, σχεδόν Μικρασιατική, αν πατήσει πόδι και δημιουργήσει τετελεσμένα στο Αιγαίο η Τουρκία, επωφελούμενη των αμυντικών αδυναμιών μας, τα οποία δεν φρόντισαν να καλύψουν έγκαιρα οι λαλίστατοι κατά τα άλλα Έλληνες πολιτικοί.
Το πάθημα των Ιμίων (τόπο θυσίας και προδοσίας που εγκαινίασε το 1996 την τουρκική θεωρία περί ''Γκρίζων Ζωνών'' στο Αιγαίο) δεν μας έγινε μάθημα, ως φαίνεται, αφού - παρά την ολοκλήρωση των σχεδίων και την λήψη των αποφάσεων - εξακολουθούν οι υπεύθυνοι επί των εξοπλιστικών να μιλούν για μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη αποκατάσταση της ισχύος της χώρας στην άλλοτε ''ελληνική λίμνη'', που είναι τώρα διεκδικήσιμη απ' τον Ερντογάν, ο οποίος ήδη την έχει γκριζάρει και διχοτομήσει στους χάρτες του χωρίς να μας ρωτήσει...
Ναι, το πάθημα των Ιμίων και η απώλεια εδάφους εκεί δεν μας έγινε ακόμα μάθημα, αφού παραμένουμε αδρανείς στην ανάγκη ενοποίησης των Ειδικών Δυνάμεων της πατρίδας μας, που θα παίξουν τον ρόλο της εμπροσθοφυλακής, του κυματοθραύστη και της πρώτης δύναμης κρούσης σε περίπτωση θερμού επεισοδίου με τους Τούρκους δίνοντας χρόνο στις κοντινότερες ταξιαρχίες να σπεύσουν για ενίσχυση και παρεμπόδιση τουρκικής απόβασης σε νησί ή βραχονησίδα.
Αυτό το απλό και αναγκαίο δε φαίνεται να γίνεται κατανοητό από την κυβέρνηση, που δια του υπουργού της περί άλλα τυρβάζει υψώνοντας περιοδικά τους τόνους της για να εγκωμιάσει τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, όταν λίγους μήνες πριν - μπροστά στις κάμερες - ομολογούσε τη στρατιωτική αδυναμία μας απέναντι στην Τουρκία (που μας αναγκάζει να επιλέξουμε τη διπλωματία στις διαφορές μας), για να βγει σήμερα και να επαναλάβει την καραμέλα ''για νευρικότητα του Ερντογάν, που δεν ενδείκνυται σε αρχηγό κράτους''.
Μ' αυτήν την εκπροσώπηση στο ΥΠΕΞ και το ΥΠΑΜ είμαστε χαμένοι από χέρι, αφού πότε γινόμαστε μάρτυρες των αργοκίνητων αντανακλαστικών του Δένδια, με υπόκρουση τις αστειότητες Βαρβιτσιώτη περί νευρικότητας του Ερντογάν, και πότε ακούμε τις ανέξοδες διαβεβαιώσεις Παναγιωτόπουλου στο Αμύνης, που κινούνται σε βάθος χρόνου δεκαετίας και θολών υποσχετικών μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων, όσον αφορά τον εξοπλιστικό εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας.
Αφήστε που θα είναι φαρσοκωμωδία η όλη ιστορία που ακούγεται, αν επαληθευτεί η τελευταία πληροφορία περί Χαφτάρ. Ότι δηλαδή δεν οφειλόταν σε κατόρθωμα της ελληνικής διπλωματίας, του ΥΠΕΞ ή του ΥΠΑΜ ουσιαστικά, η έλευσή του στην Αθήνα και η εκπροσώπησή της Ελλάδας μέσω αυτού στο Βερολίνο, αλλά σε δάκτυλο του Ισραήλ, που εξυπηρετούσε τα συμφέροντά του...
Αν ισχύει όντως αυτό, έχουμε να κάνουμε - για άλλη μια φορά - με παιχνίδια εντυπώσεων μεγάλου βεληνεκούς, που εξυπηρετούν τη λογική του εντυπωσιασμού και όχι την ουσία, η οποία απαιτεί επιτακτικά την αναπροσαρμογή ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας στα νεότερα εφιαλτικά δεδομένα, που τη φέρουν σε δυσμενέστατη θέση εξοπλιστικά έναντι της Τουρκίας, με αποτέλεσμα να υπάρχει καταφανής ανισορροπία δυνάμεων στο Αιγαίο σε βάρος μας.
Κι αυτή η ανισορροπία αποκαλύπτει την αδυναμία της πλειοψηφίας που έχει την εξουσία να αποκαταστήσει στο εξάμηνο διακυβέρνησής της το αμυντικό γόητρο της χώρας με έργα κι όχι με λόγια και διαφημιστικούς παλικαρισμούς ή ατάκες τηλεγραφικές διάσημων ονομάτων περί τουρκικής αυθαιρεσίας και ελληνικής μειονεξίας.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να επιζητά τη λύπηση κανενός, με την τρισχιλιετή ιστορία που κουβαλάει. Και γι' αυτό κάθε τέτοια επινόηση-εύρημα έχει αντίκτυπο μάλλον δυσφημιστικό γι' αυτήν παρά κολακευτικό, αν νομίζουμε ότι μ' αυτά και μ' εκείνα θα πείσουμε ή θα συγκινήσουμε τους ισχυρούς ''φίλους'' και ''συμμάχους'' μας να προστρέξουν στο πλευρό μας, όταν το απαιτήσει η ανάγκη.
Αυτές οι γελοίες αντιλήψεις είναι γραφικά κατάλοιπα του παρελθόντος απ' τα οποία είπαμε να απαλλαγούμε, να γίνουμε επιτέλους σοβαροί, για να μας παίρνουν στα σοβαρά εχθροί και φίλοι. Και δεν ήμασταν σοβαροί στην Αμερική, όπου μάθαμε εμβρόντητοι πως ο Έλληνας πρωθυπουργός έπαιξε δυστυχώς τον ρόλο του αδύναμου προστατευόμενου που ζητάει χάρες από τον προστάτη.
Χάρες απ' τον φιλότουρκο Τραμπ, για να μαλώσει τον αδηφάγο φίλο του Ταγίπ, να τον χαλιναγωγήσει, για να μην κάνει πράξη τις απειλές του... Αστειότητες ανεπίτρεπτες και επικίνδυνες, που όταν υιοθετούνται απ' τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, προκαλούν θυμηδία στον πάνοπλο γείτονα και ενισχύουν περαιτέρω την αυτοπεποίθησή του, αφού ο ίδιος δε χρησιμοποιεί ποτέ παρακάλια για να πείσει τους άλλους για τη γεωστρατηγική σπουδαιότητα της χώρας του...
Κι αυτό επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά την πεποίθησή μας ότι όσο είμαστε τα ''καλά παιδιά'' στην Ευρώπη, όσο είμαστε οι πειθήνιοιyes-men και σφουγκοκωλάριοι των ''Μεγάλων'', θα μας κοιτούν αυτοί με καλοσύνη και συμπάθεια, αλλά όχι με την εκτίμηση που αξίζουμε και επιζητούμε.
Όσο είμαστε πιστοί φίλοι, σταθεροί, αξιόπιστοι και προβλέψιμοι, τόσο θα μας αφήνουν οι άλλοι στα κρύα του λουτρού και θα κοιτούν να εκμεταλλευτούν απ' την ευπιστία, τη φιλοτιμία και τη φερεγγυότητά μας, με αντάλλαγμα την περιοδική στήριξή τους στη χώρα μας, χωρίς όμως να βάζουν το χέρι τους στη φωτιά γι' αυτήν.
Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζουν ες αεί την κατάφωρη ποδηγέτησή μας στην εξωτερική και αμυντική μας πολιτική, τη φίμωσή μας απέναντι στο διαιωνιζόμενο καθεστώς των στρατιωτικών ''βάσεων'' και την μετατροπή μας σε χαβούζα λαθρομεταναστών και μαγνήτη των κερδοσκόπων της Μεσογείου.
Με τα δεδομένα αυτά δεν είναι μακριά η μέρα που θα γίνει η ιερή γη μας ανίερη, αφού μετατρέπεται ήδη σταδιακά σε ευπώλητο είδος για αετονύχηδες ''επενδυτές'' και δουλεμπόρους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον εθνικό της πλούτο παίζοντας βρώμικα παιχνίδια αλλοίωσης πληθυσμού στην πλάτη της, καθώς την βλέπουν υποθηκευμένη και συρρικνωμένη δημογραφικά...
Το ελληνικό κράτος, σαν μπολιασμένο θανάσιμα απ' το εθνομηδενιστικό χτικιό που του κόλλησαν οι αριστεροί κυβερνήτες του πρόσφατου παρελθόντος, συνεχίζει και με τους δεξιούς να κατεβαίνει στου ''κακού τη σκάλα''βραχυ- μεσο- και μακρο-πρόθεσμα...
Να κατεβαίνει αφήνοντας να διαχέεται γύρω του ένα πνεύμα παραίτησης και υποταγής, προσαρμοσμένο θαρρείς στα λόγια του θρυλικού Γέρου του Μοριά, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, προς τον βασιλιά Όθωνα, όταν εκείνος του ζήτησε τη γνώμη του για το νέο υπουργείο που είχε σχηματιστεί και που θεωρούσε πως έφερνε έναν καινούριο αέρα στην πολιτική σκηνή του τόπου: ''Αχ, βασιλιά μου, οι βιολιτζήδες άλλαξαν, αλλά ο χαβάς μένει ο ίδιος...''
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια