Ο Προκόπης που δεν πρόκοψε
Δεν έχει δίκιο να στενοχωριέται ο Παυλόπουλος. Πήγε ανέλπιστα καλά στην ζωή του. Το αξίωμα του ΠτΔ που κατείχε επί πενταετία ήταν πολύ-πολύ ανώτερο και από την προϊστορία του και από τα προσόντα του. Το να ελπίζει σε δεκαετία θα ήταν ύβρις
Γράφει ο Δημήτρης Ευθυμάκης
Ο Προκόπης ήταν ο βασικός πολιτικός σύμβουλος του Μιλτιάδη Εβερτ, όταν αυτός προσπαθούσε να τα βάλει με τον Κώστα Σημίτη. Δεν τον ωφέλησε και πολύ. Ο συγχωρεμένος ο Έβερτ έφυγε ηττημένος και άπρακτος, παραδίδοντας την αρχηγία στον Κώστα Καραμανλή μπας και η ΝΔ έβλεπε καλύτερες ημέρες. Μαζί με την αρχηγία, ο Μιλτιάδης του ‘δωσε και τον Παυλόπουλο.
Ως βασικός υπουργός του Καραμανλή, ο Παυλόπουλος είχε δυο μεγάλες επιτυχίες. Πρώτον, παραγέμισε με ανεξέλεγκτο ρυθμό το Δημόσιο με υπαλλήλους εξακοντίζοντας στα ύψη το ήδη πελώριο κρατικό έλλειμμα και, δεύτερον, άφησε την Αθήνα να καεί το 2008 ενώ ήταν ο αρμόδιος για την Δημόσια Τάξη υπουργός. Τα δυο αυτά «επιτεύγματα» του θα είχαν στείλει οποιονδήποτε άλλον πολιτικό στο σπίτι του χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Αυτόν τον έστειλαν στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Σαν Πρόεδρος, δημοσίως λειτούργησε αυστηρά εντός των καθηκόντων του. Μια φορά ξέφυγε από τον ρόλο του και πήγε να κάνει τσαμπουκά στον Ερντογάν, για να φάμε όλοι την τηλεοπτική ψυχρολουσία της ισοπέδωσης του από τον Τούρκο μπροστά στα μάτια μας. Λυπάμαι που το γράφω, αλλά ο Ταγίπ ήθελε επτά Προκόπηδες στην καθισιά του και όλοι μας το καταλάβαμε εκείνη την ημέρα.
Κατά τα λοιπά έκανε τα προβλεπόμενα ταξιδάκια, πήρε μέρος στις απαραίτητες γιορτές, παρελάσεις και ορκωμοσίες, δίχως ομολογουμένως να ενοχλήσει κανέναν. Εμένα προσωπικά δηλαδή με ενοχλούσε πάντα η πολυλογία του –θα μπορούσε να πει αυτά που ήθελε στο ένα πέμπτο του χρόνου- αλλά ίσως άλλοι να απολάμβαναν τις περιφράσεις του.
Υπογείως, ο Προκόπης δεν ήταν και πολύ άψογος. Έπαιρνε τηλέφωνα δημοσιογράφους, εκδότες, πολιτικά στελέχη, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, αιρετούς σε διάφορες θέσεις και συχνά-πυκνά διαμαρτυρόταν για ασήμαντα θέματα ή προωθούσε τριτεύουσας αξίας υποθέσεις. Εντάξει, δεν είπαμε ο Πρόεδρος να είναι απροσπέλαστος, αλλά καμιά φορά γινόταν λιγάκι βαρετός με την μουρμούρα του, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε.
Έκανε χαζές εξυπηρετήσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως να έρχεται σε επαφή με παλιά καραμανλικά στελεχάκια και να τα φέρνει στη συριζαϊκή πλευρά μέσω ευτελών διορισμών σε θεσούλες ή έβαζε ιδεολογική δήθεν πλάτη στην κυβέρνηση επιτιθέμενος στο χρήμα και στις αγορές λες και ήταν ο αλήστου μνήμης Λεουτσάκος. Το κρεσέντο του ήταν εκείνο το απίθανο που εκστόμισε για τον «μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού», που μετά έτρεχε να εξηγήσει όταν τα μέσα ενημέρωσης τον πήραν στο ψιλό.
Έχω κι άλλα να θυμηθώ, αλλά σταματώ εδώ. Θα αναρωτηθείτε βέβαια γιατί τον βαράω τώρα που βρίσκεται στην έξοδο. Δεν είναι και πολύ ευγενικό θα πείτε. Όταν κάποιος σου κάνει αρμένικη βίζιτα μπορεί να βρίζεις από μέσα σου, αλλά δεν τον κλωτσάς από τις σκάλες την ώρα που φορά το παλτό του και πηγαίνει προς την εξώπορτα. Τον αποχαιρετάς ευγενικά υπομένοντας τις τελευταίες χαιρετούρες.
Σύμφωνοι, μπορεί να είμαι και ολίγον αγενής και μάλιστα την ώρα που ο άνθρωπος θα έχει την μεγάλη του εσωτερική στενοχώρια. Μα ακριβώς γι αυτό τα γράφω. Για να του πω ότι δεν έχει δίκιο να στενοχωριέται. Πήγε ανέλπιστα καλά στην ζωή του. Το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας που κατείχε επί πενταετία ήταν πολύ-πολύ ανώτερο και από την προϊστορία του και από τα προσόντα του. Το να ελπίζει σε δεκαετία θα ήταν ύβρις.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια