Μένει να φανεί ποιος τελικά είναι ο καταλληλότερος για αυτόν το ρόλο, στο μυαλό του Πρωθυπουργού
Γράφει ο Προκόπης Δούκας
Οι προσωπικότητες που θα μπορούσαν να προταθούν για την Προεδρία της Δημοκρατίας και η δύσκολη πρόκληση για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα.
Ουσιαστικά προοδευτική πολιτικός, εκλεγμένη με κατά το δυνατόν ευρεία συναίνεση. Αυτό θα ήταν το καλύτερο (σε ουσιαστικό και συμβολικό επίπεδο) για τη χώρα, πιθανότατα και στο μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ωστόσο, το ιδανικό δεν είναι πάντοτε και εφικτό.
Η Μαρία Δαμανάκη προέρχεται από την αριστερά και έχει θητεύσει και στο ΠΑΣΟΚ. Με μακρά πολιτική πορεία, υπήρξε επίτροπος Αλιείας και μετά δούλεψε σε υψηλές θέσεις στον ιδιωτικό τομέα, φτιάχνοντας ένα εντυπωσιακό διεθνές βιογραφικό. Έγινε κοσμοπολίτισα και δικτυωμένη.
Το ΚΙΝΑΛ δεν θα μπορούσε να την αρνηθεί. Κανονικά θα έπρεπε να μην μπορεί να την αρνηθεί και η μετεξέλιξη του Συνασπισμού, του οποίου υπήρξε πρόεδρος, αλλά αυτό σκοντάφτει στη συντριπτική πλειονότητα στελεχών και δημοσιολογούντων, που εκπροσωπούν τη λαϊκίστικη ή την ακραία αριστερά. Αντιθέτως, τους προκαλεί αλλεργία και την κατηγορούν για «δαμανακισμό», ο οποίος μεταφράζεται χαλαρά σε «ξεπουλήθηκε σε άλλους πολιτικούς χώρους και σύγχρονες ιδέες». Κάτι που την κάνει πολύ πιο συμπαθή στον μη δογματικό, μετριοπαθή ψηφοφόρο.
Η Άννα Διαμαντοπούλου υπήρξε πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, με μεγάλη πολιτική εμπειρία. Επίτροπος και αυτή, αλλά σε νεαρότερη ηλικία, εξέφρασε εκσυγχρονιστικές ιδέες και συνδέθηκε άρρηκτα με τη μεγαλύτερη και σοβαρότερη ουσιαστική μεταρρύθμιση της ανώτατης παιδείας, που ψηφίστηκε με ευρύτατη συναίνεση στη Βουλή, αλλά αποδομήθηκε τάχιστα στη συνέχεια από εκπροσώπους του πελατειασμού, της μετριότητας και του λαϊκισμού, αριστερά και δεξιά.
Επίσης δεν θα μπορούσε να την αρνηθεί το ΚΙΝΑΛ. Η υποψηφιότητά της ενδεχομένως θα προσέκρουε στον δεξιό λαϊκισμό, αλλά όπως και με τη Μαρία Δαμανάκη, η απόλυτη πρωτοκαθεδρία του πρωθυπουργού δεν θα μπορούσε να αμφισβητηθεί ουσιαστικά από τις όποιες αντιδράσεις.
Στην περίπτωση που η ψήφος του ΚΙΝΑΛ δεν κρινόταν απαραίτητη ή δυνατή, θα μπορούσε να προκριθεί και μια άλλη υποψηφιότητα, αυτή τη φορά ανδρική. Σε αυτή την περίπτωση το φύλο θα κρινόταν ως το λιγότερο σημαντικό για την επιλογή, λειτουργώντας μόνο σε συμβολικό επίπεδο (χρήσιμο όμως και ικανό να χτυπήσει στο μαλακό υπογάστριο κάθε ελληνάρα).
Ο Σταύρος Δήμας δεν πληροί το κριτήριο της ευρύτερης συναίνεσης, τουλάχιστον σύμφωνα με το πολιτικό πόκερ της Φώφης Γεννηματά, η οποία έσπευσε προληπτικά να αρνηθεί υποψήφιο «που δεν προέρχεται από την ευρύτερη προοδευτική παράταξη». Είναι όμως ένας gentleman της πολιτικής και της μετριοπαθούς δεξιάς, που αναμένει να δικαιωθεί, μετά την άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να τον ψηφίσει, εκείνο τον μοιραίο Δεκέμβρη του 2014.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να τον αρνηθεί και η πλευρά Σαμαρά, καθώς είχε προταθεί από τον πρώην πρωθυπουργό. Και πιθανότατα θα είχε όλα τα φόντα να τιμήσει την κληρονομιά του Κωστή Στεφανόπουλου, που τα τελευταία 30 χρόνια ανταποκρίθηκε πιο εντυπωσιακά και ενεργά από οποιονδήποτε άλλον στο ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας, εξελισσόμενος από σκληρό, υπερσυντηρητικό δεξιό σε έναν σοφό πολιτικό, ο οποίος ωρίμασε μεγαλώνοντας κι έδωσε το καλύτερο δημοκρατικό παράδειγμα.
Και Ντ’ Αρτανιάν δεν υπάρχει, στους τρεις αυτούς σωματοφύλακες;
Κάποιοι πιστεύουν ότι θα μπορούσε να είναι η συναρπαστική δασκάλα Μαρία Ευθυμίου. Με καταβολές από τον κεντροαριστερό χώρο, αδελφή του παλαιού στελέχους του ΠΑΣΟΚ Πέτρου Ευθυμίου και καθηγήτρια Ιστορίας με «επιστημονική» άποψη για την πολιτική, θα μπορούσε να ενσαρκώσει την υπέρβαση, παρά την απουσία της πρακτικής τριβής και σχέσης.
Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι οι δύσκολοι καιροί, με τις γεωπολιτικές αναταράξεις στην ευρύτερη γειτονιά μας, απαιτούν κάποιον που να μπορεί να αντιμετωπίσει τα θέματα Δικαίου που εγείρονται, για παράδειγμα, από μια πιθανή προσφυγή στη Χάγη. Κι ότι αυτό τον ρόλο θα μπορούσε να επιτελέσει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την πληθωρική προσωπικότητα και την πλούσια εμπειρία. Καθώς μάλιστα συγκυβέρνησε, ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ, οι μόνοι που θα ανέβαιναν στα κάγκελα θα ήταν οι Συριζαίοι.
Ωστόσο, η δυσκολότερη πρόκληση για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας ίσως είναι η ικανότητα του να συνθέσει μια όσο το δυνατόν ευρύτερη εθνική συνεννόηση, σε κρίσιμες στιγμές. Μένει να φανεί ποιος τελικά είναι ο καταλληλότερος για αυτόν το ρόλο, στο μυαλό του Πρωθυπουργού.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια