Παγιδευμένοι σε χρονοκάψουλα


Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση έχει μια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τις άλλες προηγούμενες. Δεν προϋποθέτει να έχει κανείς περάσει από την τρίτη ή ακόμη και την δεύτερη. Είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της Ελλάδας. Μπορούμε να κάνουμε μία νέα αρχή. Σαν να ξεκίνησε η ιστορία του κόσμου πριν από λίγη ώρα. Ας επενδύσουμε σε νέες ιδέες και κυρίως στις νέες γενιές.

Στην ιστορία θα μείνει εκείνος ο πολιτικός που θα πάρει το μήνυμα και θα προσπαθήσει να το υλοποιήσει. Δεν χρειάζονται πολλά χρήματα. Περισσότερο χρειάζεται τρόπος. Κι εδώ ακριβώς αρχίζουμε να ανησυχούμε. Δεν βλέπουμε να γίνεται κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Στον σύγχρονο κόσμο της παγκοσμιοποίησης τα πάντα κινούνται με ταχύτητα. Η ευκαιρία που δεν θα προσέξει η Ελλάδα θα την πάρει μία άλλη χώρα.

Έχουν περάσει έξι μήνες. Σύμφωνοι! Η κυβέρνηση αυτή είχε πολλά προβλήματα για να αντιμετωπίσει. Αλλά η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση είναι ένα θέμα που θα έπρεπε να είναι μακριά και πέρα από την καθημερινότητα. Επειδή ακριβώς επιτρέπει στην χώρα να μεταφερθεί αυτόματα σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Προχτές διάβαζα μία είδηση για ένα … έμβιο ρομπότ και αναρωτήθηκα αν αυτά είναι νέα από αυτό τον κόσμο ή έχουν έρθει από το μέλλον με κάποιον τρόπο. Μάλλον εμείς έχουμε εγκλωβιστεί στο παρελθόν και αρνούμαστε να ανοίξουμε την πόρτα στο μέλλον. Προτιμούμε να ζούμε στην τρύπα μας και να αγνοούμε τα ερεθίσματα από τον εξωτερικό χώρο. Σαν να έχουμε παγιδευτεί σε μία χρονοκάψουλα, έτσι ώστε οι μελλοντικές γενιές να βλέπουν πως ζούσε κάποτε ο άνθρωπος.

Πολλές φορές μας δημιουργείται η αίσθηση ότι δεν θέλουμε. Δεν είναι ότι δεν μπορούμε. Είναι ότι δεν θέλουμε. Η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση δεν έχει την δικαιολογία ότι χάσαμε κάποιο προηγούμενο τραίνο. Δεν χωράει δικαιολογίες για την έλλειψη μεγάλων επενδύσεων, επειδή ακριβώς δεν απαιτεί σε όλους τους τομείς μεγάλες επενδύσεις. Πολύ φοβόμαστε ότι η τέταρτη αυτή επανάσταση ήρθε για να αποδείξει την γύμνια μας. Ότι μισούμε τις ευκαιρίες, επειδή αυτές μας ξεβολεύουν. Η ελληνική κοινωνία είναι μία βαθιά συντηρητική κοινωνία που αρνείται τις αλλαγές και την καινοτομία. Να είναι άραγε τυχαίο ότι αυτή η χώρα χαρακτηρίστηκε κάποτε ως το τελευταίο οχυρό της Σοβιετίας;

Η Ελλάδα χρειάζεται καθημερινές μικρές επαναστάσεις για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών. Η ίδια η ζωή απαιτεί καθημερινές μικρές θυσίες για να μπορέσει να αυτοπραγματώσει την εξέλιξή της. Θέλουμε; Θέλουμε να επιβιώσουμε στον καινούργιο κόσμο που φτιάχνεται λίγο έξω από την καλύβα μας;


* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια