Στα ελληνοτουρκικά, οι Ευρωπαίοι εταίροι μας επιδεικνύουν την προσήκουσα αλληλεγγύη, κυρίως, όμως, στο πεδίο της ρητορικής και έως κάποιο βαθμό γραπτώς. Αυτό που «μετράει», όμως, είναι οι πράξεις...
Στην Κύπρο, ο βιασμός έχει ήδη συντελεστεί και παραμένει, πρακτικά, ατιμώρητος.
Στην Ελλάδα, το έδαφος ή μάλλον τα ύδατα, τώρα δοκιμάζονται.
Από τη διήμερη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ που ξεκινά σήμερα στις Βρυξέλλες, το ζητούμενο για την Ελλάδα οφείλει να είναι διττό: Πρώτον, η έναρξη εφαρμογής των κυρώσεων που έχει ήδη αποφασίσει η ΕΕ κατά της Τουρκίας, μετά την παραβίαση της κυπριακής κυριαρχίας από τα τουρκικά γεωτρύπανα και δεύτερον, η λήψη αντίστοιχων μέτρων ή εντέλει η ρητή καταδίκη της Τουρκίας αναφορικά με το ζήτημα του μνημονίου που συνήψε με τη Λιβύη για τον καθορισμό ΑΟΖ.
Ήδη, τα τέσσερα από τα σημαντικότερα από πλευράς «ειδικού βάρους» κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ολλανδία, διετύπωσαν την αλληλεγγύη τους προς την Ελλάδα και την Κύπρο και μάλιστα δύο εξ αυτών, η Γαλλία και η Ιταλία, προχωρούν και σε κοινές ναυτικές ασκήσεις με την Κύπρο.
Μέλλει, ωστόσο, να καταδειχθεί η προθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ως ενιαίου συνόλου, να αντιταχθεί στην τουρκική προκλητικότητα και να λάβει τα προσήκοντα υπό τις περιστάσεις μέτρα αναφορικά με την παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας εκ μέρους της γείτονος.
Είναι από πολλού χρόνου σαφές ότι η Τουρκία ενεργεί βάσει συγκροτημένου σχεδίου, δοκιμάζοντας «βήμα βήμα» τις ανοχές τόσο της χώρας μας όσο και των Ευρωπαίων εταίρων μας και φυσικά της διεθνούς κοινότητας, αναφορικά με την υπόθεση της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην Ανατ. Μεσόγειο και στο Αιγαίο.
Τα τουρκικά γεωτρύπανα παραβίασαν την κυπριακή κυριαρχία με τον πλέον σαφή τρόπο και η παρουσία τους οδήγησε στην επιβολή κυρώσεων εκ μέρους της ΕΕ, η εφαρμογή των οποίων ακόμη εκκρεμεί.
Στην υπόθεση του μνημονίου μεταξύ της Τουρκίας και της Λιβύης, οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ καθώς και ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν και ύπατος εκπρόσωπος της ΕΕ για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής Γιόσεπ Μπόρελ εξέφρασαν την αλληλεγγύη και τη στήριξη της ΕΕ στην Ελλάδα και την Κύπρο, σημειώνοντας ότι το μνημόνιο συνεργασίας Τουρκίας και Λιβύης προκαλεί «σοβαρή ανησυχία». Εκκρεμεί, ωστόσο, η καταγραφή αντίστοιχης τοποθέτησης σε επίπεδο ηγετών κρατών και -ενδεχομένως- η υιοθέτηση επιπρόσθετων κυρώσεων κατά της Τουρκίας γι' αυτό το ζήτημα.
Διότι, υπό τις παρούσες περιστάσεις, αυτό που θα κρίνει την περαιτέρω στάση της Τουρκίας θα είναι -σε μεγάλο βαθμό- και οι αντιδράσεις που θα προκαλέσουν οι ενέργειές της στην Αν. Μεσόγειο.
Κατά ακριβώς τον ίδιο τρόπο, δε, σε «παράλληλη» πλην όχι άμεσα συναφή υπόθεση, κρίνεται και η περαιτέρω στάση της Τουρκίας έναντι των ΗΠΑ, οι οποίες επίσης έχουν αποφασίσει κυρώσεις κατά της Τουρκίας, η πλήρης εφαρμογή των οποίων επίσης εκκρεμεί.
Υπό αυτό το πρίσμα και στον βαθμό που τελικώς υιοθετηθεί, το προσχέδιο της ανακοίνωσης της Συνόδου Κορυφής, όπως «διέρρευσε» στο πρακτορείο Reuters, ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τους στόχους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής επί του συγκεκριμένου ζητήματος.
«Το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο συνεννόησης για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών δικαιοδοσίας στη Μεσόγειο παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων χωρών (και) δεν είναι σε συμφωνία με το Δίκαιο της Θάλασσας (του ΟΗΕ)», σημειώνεται στο προσχέδιο του ανακοινωθέντος, στο οποίο τονίζεται επίσης ότι «το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επιβεβαιώνει κατά τρόπο αναμφισβήτητο την αλληλεγγύη του στην Ελλάδα και την Κύπρο αναφορικά με αυτές τις ενέργειες της Τουρκίας».
Πρόκειται για μία σαφή τοποθέτηση. Κατά πόσον αρκεί...
Νίκος Γ. Δρόσος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια