Του Κ. Κυριακόπουλου
Πρόκειται για ευθύνες ιστορικές… Ταυτισμένες απόλυτα με το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου… Και αντιστοιχισμένες πλήρως με τις απαιτήσεις της σύνθετης γεωπολιτικής πραγματικότητας στην νέα εποχή…
Ως τέτοιες, δεν μπορεί πλέον να συνεχίσουν να εξαντλούνται στα τυπικώς προβλεπόμενα, ή πολύ περισσότερο να εκφυλίζονται σε ρυθμιστικά στερεότυπα που διαχειρίζονται απλώς εντολές δουλοπρέπειας, σε μια πλήρως εξαρτημένη χώρα.
Το παραδοσιακό σύστημα αντιλήψεων όπως αυτό «σφυρηλατήθηκε» ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία, από ένα πολιτικό προσωπικό που μετονόμασε την ατολμία, τα φοβικά σύνδρομα και την δουλοπρέπειά του, σε «σαβουάρ βιβρ» μιας υποτιθέμενα σύγχρονης Δυτικής Δημοκρατίας, επείγει να απομυθοποιηθεί.
Ομοίως και το πλαίσιο παραδοχών, πάνω στο οποίο δομήθηκε το «συμμαχικό» status της χώρας, αλλά και ο κώδικας αντιλήψεων στον οποίο «φυλακίζεται» η εξωτερική της πολιτική και οι βηματισμοί της Ελληνικής διπλωματίας.
Αυτό πρακτικά σημαίνει, πως θα πρέπει να υπάρξει...
ριζική επαναπροσέγγιση γύρω από τρία τουλάχιστον ζητήματα επείγουσας προτεραιότητας. Αυτή η επαναπροσέγγιση θα πρέπει να υπάρξει ήδη από χθες, διότι η πολυτέλεια του αύριο δεν πρόκειται να προκύψει για την χώρα. Δεν θα το επιτρέψει η ροή των εξελίξεων που επιταχύνονται ανεξέλεγκτα.
Το πρώτο εξ αυτών, σχετίζεται με την υποχρέωση επαναπροσδιορισμού του ρόλου, της θέσης και των προσδιοριστικών στοιχείων της γεωπολιτικής της υπόστασης, μέσα σε ένα Διεθνές σύστημα το οποίο επαναπροσδιορίζει ΚΑΙ ΑΥΤΟ τα φυσιογνωμικά του χαρακτηριστικά.
Η εμμονή στην παραδοσιακή αντίληψη του παρασιτικού προστατευτισμού, δεν προσέδωσε δυνατότητες. Αντιθέτως… Συντήρησε αυταπάτες… Διευκόλυνε την σκανδαλώδη εκποίηση ή ακόμη και την προκλητική εκχώρηση κρίσιμης στρατηγικής υποδομής… Αποτέλεσε το έδαφος πάνω στο οποίο συντελέστηκε ο στρατηγικός μεταμορφισμός της χώρας… Υπήρξε ο καταλύτης για την εκφυλιστική αποδόμησή της ως συγκροτημένο γεωπολιτικό μέγεθος και τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό της σε παρακολούθημα τρίτων και εν τέλει σε αναλώσιμο στην υπηρεσία των γεωπολιτικών τους σχεδιασμών.
Κατά την διάρκεια της κρίσιμης μεταβατικής γεωπολιτικής περιόδου που διανύεται, η πατρίδα μας -δέσμια συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών- κρατήθηκε έξω από την συντελούμενη διεργασία… Περιχαρακώθηκε σε έναν μονοσήμαντο απομονωτισμό… Και ενώ θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης ανατροπών αλλά και επαναπροσδιοριζόμενων ισορροπιών σε αυτήν την κρίσιμη γωνιά του πλανήτη, εκβιάστηκε και απεδέχθη να χρησιμοποιηθεί ως δεκανίκι για την «σταθερότητα» συγκροτημένης ενότητας γεωπολιτικών και λοιπών συμφερόντων, που την περιθωριοποίησαν και που στο όνομα της διαφύλαξής τους δεν θα διστάσουν εν τέλει ακόμη και να την θυσιάσουν.
Οι τελευταίες εξελίξεις, απομυθοποίησαν την υποτιθέμενη συνέπεια αυτής της καθ’ όλα ετεροβαρούς σχέσης με τους «συμμάχους» της, και απέδειξαν, πως οποιαδήποτε προσδοκία ή περαιτέρω επένδυση προσαρμοσμένη στις προδιαγραφές που διέπουν αυτήν την σχέση, είναι χαμένος χρόνος και υπό προϋποθέσεις ισοδυναμεί ακόμη και με καταστροφή.
Αυτή η σχέση πρέπει να διαρραγεί. Και ως βήμα ύψιστης προτεραιότητας, είναι η άμεση και οριστική εγκατάλειψη της λογικής του «καλού παιδιού»… της «δεδομένης χώρας»… του «πρόθυμου και χωρίς αντιρρήσεις συνεργάτη», που μερικά χτυπήματα στην πλάτη αρκούν, για να προσυπογράφει και να αποδέχεται οτιδήποτε του ζητηθεί.
Η άμεση διάρρηξη αυτής της σχέσης, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση, ώστε να ανακτηθούν ΚΑΙ στην Ημερήσια Διάταξη αλλά ΚΑΙ στο οπλοστάσιο της χώρας, τα ιδιαίτερα γεωπολιτικά της πλεονεκτήματα, που αναβαθμίζουν ουσιαστικά την προστιθέμενη αξία της στον σύγχρονο γεωπολιτικό καμβά.
Η Ελλάδα ΔΕΝ είναι η μικρή χώρα που θα την καταπιούν αν δεν προσκυνήσει, οι ισχυροί της «σύμμαχοι»…
Η Ελλάδα ΕΙΝΑΙ το κορυφαίο «asset», που βρίσκεται τοποθετημένο στο «σημείο μηδέν», πάνω στο «κρίσιμο σταυροδρόμι» τριών Ηπείρων, το οποίο εν πολλοίς θα καθορίσει τον έλεγχο του μισού πλανήτη, και τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά που θα προκύψουν, τόσο για την ίδια όσα και για το γεωπολιτικό μικροπεριβάλλον της, όταν καταλαγιάσει η συντελούμενη γεωπολιτική ρευστότητα.
Πρόκειται για ζητήματα που ΔΕΝ απασχόλησαν ποτέ την σύγχρονη πολιτική τάξη της χώρας, η οποία γεννήθηκε στο περιβάλλον της μεταπολεμικής εξάρτησης… Ανδρώθηκε στο παρασιτικό περιβάλλον της υποτέλειας… Και αναπαράγει το διακομματικό πολιτικό της προϊόν σε καθεστώς προκλητικών συμβιβασμών και απαράδεκτα δουλοπρεπούς στάσης.
Το δεύτερο ζήτημα, αφορά στην ανάγκη διεμβολισμού της κυρίαρχης ατζέντας, στην περιδίνηση της οποίας εγκλωβίζεται, και στην παράλληλη εκτεταμένη τροποποίηση των όρων, οι οποίοι θα κρίνουν και την έκβαση των σύγχρονων συγκρούσεων ή άλλων αντιπαραθέσεων σε τελευταία ανάλυση.
Η μεταπολεμική Ελλάδα βαδίζει στον αυτόματο. Το πολιτικό της προσωπικό, πρώτα επέλεξε το ΠΟΥ ανήκει η χώρα, και στον απόηχο αυτής της επιλογής, υποκρίνεται ότι την «διοικεί», με manual προσαρμογής υλοποιώντας εντολές ως μέρος ενός σχεδίου που ΔΕΝ υπηρετεί απολύτως καμιά εθνική προτεραιότητα.
Η εξελικτική πορεία που ακολούθησαν οι εντάσεις με την γειτονική και «σύμμαχο» Τουρκία, προφανώς δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα. Και αυτή η διαπίστωση επεκτείνεται στο σύνολο τα Εξωτερικής πολιτικής.
Εθνική ατζέντα ουσιαστικά ουδέποτε υπήρξε. Αυτό που υπήρξε είναι το διαχρονικό νεφέλωμα που συμπυκνώνεται στην αντίληψη που λέει πως «Η Ελλάδα δεν διεκδικεί τίποτε από κανέναν και δεν παραχωρεί τίποτε σε κανέναν».
Είναι φανερό πως δεν θα μπορούσε να έχει επιλεγεί περισσότερο ατυχές και πιο άστοχο περίγραμμα, για να προσδιορίσει τον κατά τα λοιπά «σκληρό πυρήνα» μιας ανύπαρκτης Εξωτερικής πολιτικής, που διευκόλυνε τα μέγιστα την γεωπολιτική περιχαράκωσή της.
Πρώτον γιατί ως αντίληψη, δεν έχει απολύτως καμιά ορθολογική υπόσταση. Είναι γέννημα μιας αμφιλεγόμενης περιόδου υποκριτικού πολιτικού «αποεθνικισμού» ο οποίος στην πράξη συντήρισε τον νοσηρό Εθνικισμό στα μυαλά των ανόητων, αλλά έμπασε από το παράθυρο την μειοδοσία που βάδισε αγκαλιά με την εθνικοπαραφροσύνη…
Δεύτερον γιατί ως πρακτική, υπήρξε κατάφορα αποπροσανατολιστική. Συντηρήθηκε και προεβλήθη, σε μια παρατεταμένη ιστορική περίοδο που κρατά μέχρι τις μέρες μας, όπου οι πάντες διεκδικούσαν και επεδίωκαν τον γεωπολιτικό ακρωτηριασμό της χώρας, με την ίδια να αρκείται σε καλωσυνάτα διδάγματα. Φυσική συνέπεια υπήρξε η ανυπαρξία Βαλκανικής πολιτικής, αλλά και σειρά από ασυγχώρητα λάθη, που υπονόμευσαν έμπρακτα, ακόμη και τα θεμελιωμένα δικαιώματα που ήσαν προϊόντα Διεθνών Συνθηκών και όχι μόνο.
Τρίτον γιατί ως στρατηγική μεθοδολογία, υπήρξε αυτοκτονική. Η Εξωτερική πολιτική της χώρας αποσυνδέθηκε πλήρως από την ιστορική της υποχρέωση που είναι η υπεράσπιση του ελληνισμού, και μια σειρά από νεολογισμοί και υποκατάστατα, οδήγησαν στην ουσιαστική αποδόμησή της.
Έτσι, οδηγηθήκαμε τελικά σε μια κατάσταση, με την χώρα επί της ουσίας να τελεί σε καθεστώς παρατεταμένης στρατηγικής ανυπαρξίας, και να αφυπνίζεται περιοδικά στο πλαίσιο μιας τακτικής ανταπάντησης στις κλιμακούμενες προκλήσεις των γειτόνων, και υπό τον όρο της μη διασάλευσης της «συμμαχικής αρμονίας» επ’ ουδενί.
Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Στην πειθαρχημένη Ελλάδα… Στην άφωνη Ελλάδα… Στην προβλέψιμη Ελλάδα, που όταν αποκτά φωνή το κάνει μονάχα για να αποσαφηνίσει ή για να αμυνθεί… Στην Ελλάδα που δεν προκαλεί ανησυχία και πονοκέφαλο σε κανέναν, διότι οι πάντες γνωρίζουν ότι αντιδρά προβλέψιμα… Υπαναχωρεί ελεγχόμενα… Και την περιμένουν πάντα στη γωνιά έτσι ώστε να μην χαλάσει ποτέ η μανέστρα.
Μια τέτοια Ελλάδα όμως… Δεν υποχρέωσε κανέναν να μετρήσει τις συνέπειες και να σταθμίσει την στάση του… Δεν ανάγκασε κανέναν να αναφωνήσει το γνωστό «Και τώρα τι κάνουμε»… Δεν επέβαλε σε κανέναν την ανάγκη να ανησυχήσει για το ποιο θα είναι το ΔΙΚΟ ΤΗΣ επόμενο βήμα, και να πάρει τα μέτρα του, και την πατρίδα μας σοβαρά υπ’ όψιν του, έτσι όπως πραγματικά της αξίζει.
Αυτή η Ελλάδα… Είναι αυτό ακριβώς που επείγει ν’ αλλάξει αυτήν την στιγμή. Τα υπόγεια των επιτελείων πρέπει να ανοίξουν, και οι σοβαροί επιτελείς να αποκτήσουν ΔΙΚΑΙΩΜΑ στην διαμόρφωση Εθνικής στρατηγικής, και απεριόριστη ΠΡΟΣΒΑΣΗ στον κώδικα των χειρισμών που έχει την ικανότητα να τροποποιεί τους όρους, τους ρόλους, και τα ζητούμενα της αντιπαράθεσης.
Τι θα σηματοδοτήσει αυτή η αντίληψη;;; Μα φυσικά το αυτονόητο. Η χώρα θα πάψει να είναι ένα χειραγωγούμενο απόλυτο «τίποτε»… Το συμπιεσμένο ελατήριο θα απασφαλιστεί… Και το μοναδικό ζητούμενο στο τραπέζι των επιτελών, θα είναι η οργάνωση της γεωπολιτικής της αντεπίθεσης. Συνακόλουθα λοιπόν…
Το τρίτο ζήτημα, έχει να κάνει με τα γεωπολιτικά εργαλεία που διαθέτει η Ελλάδα, προκειμένου να οργανώσει την ολοκληρωμένη γεωπολιτική της αντεπίθεση, με έκδηλα πλέον τα χαρακτηριστικά της Εθνικής στρατηγικής να την διαπερνούν σε όλο της το εύρος.
Υπάρχουν αυτά τα εργαλεία;;; Αναντίρρητα ΝΑΙ. Και η στοχευμένη αξιοποίησή τους, ενεργοποιεί το σύνολο των παραμέτρων που προαναφέραμε… Τροποποιεί άρδην τους κανόνες του παιχνιδιού… Ξεβολεύει εν μια νυκτί εχθρούς αλλά και «συμμάχους»… Μοιράζει ρόλους και κρατά για τον εαυτό της αυτόν του στρατηγικού διαχειριστή… Η ίδια μεταπηδά από την θέση του αμυνόμενου που αναζητεί εναγωνίως περπατησιά, στην θέση του στρατηγικά επιτιθέμενου, υποχρεώνοντας τους πάντες, να αναζητήσουν αυτοί την λύση στο δικό τους το πρόβλημα.
Το στρατηγικό οπλοστάσιο της χώρας μας, βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα των υπαναχωρήσεων στις οποίες την εξώθησαν, και ξεκλειδώνει με την πολιτική βούληση της αντιστροφής τους.
Γιατί «καλό παιδί» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και όχι το «ατίθασο πουλέν» που έχει αιτήματα και τα θέτει με τρόπο αδιαπραγμάτευτο προς άμεση ικανοποίηση και έναντι πάντων;;;
Γιατί «αιώνιο θύμα» της Σέγκεν και όχι ο πυροκροτητής που θα ενεργοποιήσει το ντόμινο της αποδόμησής της με προεκτάσεις ανεξέλεγκτες και για τους πάντες;;;
Γιατί η «προκεχωρημένη φυλακή» της Ευρώπης και όχι η «παραβιασμένη φυλακή» που θα μετατρέψει την επίπλοαστη ξενοιασιά τους σε εφιάλτη;;;
Γιατί η «Ιφιγένεια της Ενεργειακής τους ασφάλειας» και όχι ο πυροκροτητής που θα μετατρέψει σε χαρτοπόλεμο το σύνολο των ενεργειακών τους σχεδιασμών;;;
Γιατί το «δεκανίκι» της Βαλκανικής τους στρατηγικής και σύμμαχος στην στρατηγική αναπλήρωση του Αφρικανικού τους Αρμαγεδδόνα, και όχι η εξαίρεση που θα τους πειθαναγκάσει να ξαναδούν τα πάντα από το «μηδέν» θεωρώντας την Ελλάδα ως «εξαιρετικά πολύτιμο μέγεθος» το οποίο θα πρέπει πάσει θυσία να μην χαθεί, άρα αξίζουν προς τούτο οι πάμπολλες υπαναχωρήσεις;;;
Γιατί τα βρώμικα χέρια τους θα πρέπει να «νίπτονται» με τις δηλώσεις του κάθε απαράδεκτου Στόλτενμπεργκ, και δεν θα πρέπει να υποχρεώνονται να τα βουτάνε στα σκατά που δημιούργησαν προκειμένου να τα καθαρίσουν μέχρι κεραίας;;;
Γιατί θα πρέπει να είναι η Ελλάδα αυτή που κάθε φορά θα σύρεται «από το αυτί και στον δάσκαλο» Ερντογάν, και δεν θα πρέπει να είναι η δύναμη με το αυτονόητο και χωρίς άλλη προειδοποίηση δικαίωμα, να στείλει εκεί που φωλιάζουν τα χταπόδια, αυτόν που θα τολμήσει να παραβιάσει το δικαίωμά της στην Κυριαρχία και στην Αξιοπρέπεια;;;
Τα ερωτήματα είναι μερικά μόνο από τα πάμπολλα που θα μπορούσαν να διατυπωθούν, και προφανώς δεν είναι ρητορικά, αλλά απολύτως εύλογα και φυσιολογικά ερωτήματα που απαιτούν σαφείς και αιτιολογημένες απαντήσεις. Πολύ δε περισσότερο τώρα, που οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών, διέλυσαν και τις τελευταίες αυταπάτες, στα μυαλά και των πιο δύσπιστων συμπολιτών μας.
Το παραμύθι των «προστατών» κατέρρευσε… Ομοίως κατέρρευσαν και τα λοιπά μυθεύματα, περί δήθεν «ενότητας»… «συλλογικής ασφάλειας»… «συμμαχικής αλληλεγγύης»… και άλλα κουλά.
Και αυτό που επιβεβαιώθηκε είναι το αυτονόητο… Ότι η μεγάλη συντροφιά των «φίλων», είναι απλώς μια συμμορία αδίστακτων, συμφεροντολόγων, φτηνών παπατζήδων της στρατηγικής…
Ότι η πατρίδα μας σε αυτόν τον ιδιότυπο ρεφενέ, παραμένει μόνη, ευάλωτη, πλήρως απαξιωμένη, και δεδομένη γιατί έτσι θέλησαν οι πολιτικοί της διαχειριστές, αλλά σημαντικά πολύτιμη γι’ αυτό και ανέλπιστα ικανή να τους χαλάσει την σούπα στην πιο κρίσιμη στιγμή, μεσούσης της πολλαπλής γεωστρατηγικής σύγκρουσης σε ολόκληρον τον πλανήτη.
Ας απομυθοποιήσουμε λοιπόν τον κατευθυνόμενο και ηττοπαθή ψωροκωσταινισμό, όπως και την κίβδηλα αντιπολεμική ρητορική του πολιτικού προσωπικού που διαπρέπει σε δουλοπρέπεια, σε φοβικά σύνδρομα και διαχρονική ατολμία.
Οι πόλεμοι δεν αποφεύγονται σκύβοντας και παραδίδοντας οικειοθελώς τα πάντα στους σαλτιμπάγκους της Ιστορίας.
Με τις επικύψεις οι πόλεμοι χάνονται, ενίοτε πριν ακόμη πραγματοποιηθούν… Οι απώλειες γενικεύονται… Τα τέρατα αποθρασύνονται… Και όταν δεν θα υπάρχει ίχνος ψυχής για να σταθεί ορθή και να κοιτάξει την απέναντι όχθη, τότε ο πόλεμος έρχεται για να σαρώσει τα πάντα, διότι κάποιοι τυπικά έχουν την ανάγκη να ηττηθούν… Και κάποιοι άλλοι χρειάζονται εναγωνίως μια νίκη για να πανηγυρίσουν…
Ας σταματήσουμε λοιπόν να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας. Η ευθύνη απέναντι στην αλήθεια άλλωστε, ακόμη και όταν αυτή έχει κόστος, αυτό είναι αισθητά μικρότερο από το αντίστοιχο της ανευθυνότητας πολύ δε περισσότερο όταν αυτή οδηγεί σε εθνικές τραγωδίες και στον συνακόλουθο γεωπολιτικό ακρωτηριασμό της πατρίδας μας.
Η Ελλάδα προκαλείται και οι προκλήσεις που δέχεται δεν είναι διαχειρίσιμες…
Η Ελλάδα μέσα από τις προκλήσεις εξαντλείται και κάθε εκδήλωση αναποφασιστικότητας στην διαχείρισή τους, οδηγεί σε καινούριες δεσμεύσεις και σε μια καινούρια, επώδυνη και δυσκολοξεπέραστη πραγματικότητα…
Η Ελληνική κοινωνία μέσα από την αλληλουχία των αναπάντητων προκλήσεων, μπολιάζει το DNA της με το δηλητήριο της ηττοπάθειας και αυτό είναι καταστροφικό…
Η Ελλάδα αν θέλει να δει με αισιοδοξία το μέλλον και να ελαχιστοποιήσει τον κίνδυνο της πολεμικής απειλής, πρέπει να κάνει δυο πράγματα και να τα κάνει χωρίς συμβιβασμούς και χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση.
Πρώτον: Να διακηρύξει σε όλους τους τόνους και προς πάσαν κατεύθυνση ότι είναι η δύναμη του ΠΡΩΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΥ ΠΛΗΓΜΑΤΟΣ διότι οι κόκκινες γραμμές έχουν προ πολλού ξεπεραστεί. Και…
Δεύτερον: ΝΑ αιφνιδιάσει τους πάντες με αποφάσεις και χειρισμούς που τροποποιούν την ατζέντα, τους όρους της αντιπαράθεσης, τις κρίσιμες γεωπολιτικές εξισώσεις.
Αυτός ο χρυσός συνδυασμός… Είναι ο συνδυασμός της ΝΙΚΗΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία.
Οτιδήποτε άλλο ισοδυναμεί με διαχείριση ήττας, και καλό είναι να προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα…
https://www.youtube.com/watch?v=uYwvwgFvYxY&feature=emb_logo
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια