Οι προκλήσεις με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η πατρίδα μας κλιμακώνονται… Η φυσιογνωμία τους διαφοροποιείται ποιοτικά, και αυτό συνιστά μια εξέλιξη που καθιστά περισσότερο σύνθετη την διαχείρισή τους…
Του Κ.Κυριακόπουλου
Σημαντικά διαφοροποιημένη εμφανίζεται και η ταυτότητα των ενορχηστρωτών αυτών των προκλήσεων, πράγμα που περιπλέκει ακόμη περισσότερο την κατάσταση, και παράλληλα καταδεικνύει το σοβαρότατο έλλειμμα στρατηγικής, στο περιβάλλον του οποίου αναπαράγονται κρίσιμα εθνικά και πολιτικά αδιέξοδα.
Η πολιτική ελίτ, είναι από μόνη της μια παράμετρος που προσαυξάνει τις δυσκολίες, όχι μονάχα εξ αιτίας της απροθυμίας της να συγκρουστεί με τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές εκείνων που απαιτούν μια άβουλη και πλήρως υποταγμένη χώρα…
Ούτε φυσικά επειδή καταδεικνύει καθημερινά μια πρωτοφανή απροθυμία να οριοθετήσει κόκκινες γραμμές και να διαμηνύσει -έμπρακτα και έναντι πάντων- την αποφασιστικότητά της να υπερασπιστεί το απαραβίαστο γραμμών και κανόνων.
Η ελληνική πολιτική ελίτ, είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του, κυρίως γιατί επιλέγει συνειδητά να επενδύσει στον διχασμό. Επιλέγει να πριονίσει οτιδήποτε θα μπορούσε να εμπνεύσει την στρατηγική ενότητα του λαού μας. Επιλέγει να συντηρεί μια παράλληλη αποσυνθετική ατζέντα, που...
Διευκολύνει τις πέτσινες αντιπαραθέσεις σε ένα περιβάλλον διεκδίκησης και νομής της εξουσίας, και...
Διεμβολίζει με δευτερεύοντα ζητήματα, ακόμη και καλλιεργώντας ανυπόστατες ενοχές, σε μια κοινωνία διαιρεμένη και σε μια ιστορική εποχή που θα έπρεπε να είχε κατακτήσει το μάξιμουμ της ενότητάς της, στο πλαίσιο ενός μίνιμουμ και άρα αδιαπραγμάτευτου πακέτου εθνικών στόχων, ταυτισμένου αντικειμενικά με την ίδια της την βιωσιμότητα.Από αυτήν την άποψη, η πολιτική ελίτ της χώρας έχει αποσπαστεί στο σύνολό της, από την αναγκαία ενότητα Λαού και Εθνικών στόχων… Υπονομεύει συστηματικά αυτήν την ενότητα… Γι αυτό και αναγορεύεται και η ίδια σε υβριδική απειλή, απολύτως χειραγωγούμενη και καταστροφική για τον τόπο.
Οι ρόλοι που ανατέθηκαν υπήρξαν διακριτοί…
Έτσι… Ολόκληρο το πολιτικό φάσμα χρησιμοποιήθηκε και συνεχίζει να χρησιμοποιείται κατά τρόπο που η κάθε συνιστώσα του πλαγιοκοπεί, αποδομεί και εν τέλει ακυρώνει, αυτό το οποίο υποτίθεται ότι ιστορικά ήταν εντεταλμένη να υπερασπίζεται…
Η σοσιαλδημοκρατία με όλες τις συνιστώσες της, έφερε μνημόνια, κοινωνική αναλγησία, κατοχική δυστυχία, πλήρη αποκαθήλωση του κοινωνικού κράτους, καταστροφή και απόγνωση…
Η πατριδοκάπηλη συντηρητική παράταξη, αφού πρώτα συνέβαλε σημαντικά στην αποδόμηση του δικού της οικονομικού ιδεολογήματος για την «κοινωνία της ευκαιρίας», επιδίδεται στην συνέχεια σε πρακτικές πρωτοφανούς εκποίησης της υποδομής της πατρίδας στο όνομα της «Ανάπτυξης», για να καταλήξει στο τέλος να υπερασπίζεται και να υλοποιεί κορυφαίες πράξεις εθνικής μειοδοσίας στο όνομα της «συνέχειας του κράτους».
Η χώρα δηλαδή οδηγείται σε γεωπολιτικό ροκάνισμα, ναρκοθετείται, αυτοακυρώνεται, και συντηρεί αντιλήψεις που προετοιμάζουν το έδαφος για τον γεωπολιτικό της ακρωτηριασμό, επειδή «το κράτος έχει συνέχεια» και επειδή οι πατριδοκάπηλοι Πόντιοι Πιλάτοι, αισθάνονται υποχρεωμένοι «να σεβαστούν» επικίνδυνες υπογραφές και πράξεις μειοδοσίας των προηγούμενων, προσθέτοντας και τις αντίστοιχες δικές τους.
Η ροζουλί «Αριστερά» πριν προσχωρήσει ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι, στην αγκαλιά της Σοσιαλδημοκρατίας, εκποίησε με τον πιο φτηνό και εξευτελιστικό τρόπο κάθε ιστορική προσδοκία σε όλα τα επίπεδα. ΚΑΙ στον βωμό της κοινωνικής αναλγησίας… ΚΑΙ στο επίπεδο της πολιτικής αναξιοπρέπειας… ΚΑΙ στο θέατρο του οικονομικού τσαρλατανισμού… ΚΑΙ κυρίως στο απαράδεκτο γήπεδο της Εθνικής μειοδοσίας.
Η Κομμουνιστική Αριστερά, αναπτύσσει δράσεις, δράσεις με μονομέρεια, και ταυτόχρονα ασχολείται -μάλλον αποσπασματικά- άλλοτε διατυπώνοντας άποψη για ζητήματα της τρέχουσας ατζέντας, και άλλοτε ομφαλοσκοπώντας σε θεματολογία ιδίου ενδιαφέροντος που αφήνει αδιάφορη την πλειοψηφία των πολιτών.
Αν και είναι η μόνη δύναμη με υπολογίσιμες οργανωμένες δυνάμεις που μπαίνουν στην δράση, εν τούτοις μπαίνει στην δράση επιλεκτικά, και παράλληλα παραμένει εγκλωβισμένη στην διαχρονική αδυναμία της να δραπετεύσει από την φοβική διαχείριση ιδεολογημάτων που «χύνουν την καρδάρα με το γάλα». Κυρίως όμως παραμένει δέσμια της επίσης διαχρονικής της αδυναμίας, να μετουσιώσει σε ενιαία και πολιτικά επικαιροποιημένη πρόταση, τις επιμέρους πολιτικές της θέσεις και επιδιώξεις.
Έτσι… Σε μια περίοδο γεμάτη με διαρκείς και σημαντικότατες προκλήσεις, ΔΕΝ συνέβαλε -αν και θα μπορούσε- στην ανάπτυξη των διευρυμένων πολιτικών αγώνων. Παρέμεινε εγκλωβισμένη ευλαβικά στην παραδοσιακή προσφιλή της ατζέντα… ΔΕΝ την συνέδεσε αυτήν την ατζέντα, με το περιβάλλον των γενικότερων πολιτικών και εθνικών προκλήσεων που άγγιξαν την Ελληνική κοινωνία… Γι αυτό και τελικά ΔΕΝ κατάφερε μέσα σε αυτό το περιβάλλον, να διευρύνει τον κύκλο της δικής της πολιτικής επιρροής και να συμβάλει στον πολιτικό ριζοσπαστισμό των οργισμένων και με διάθεση να ενεργοποιηθούν πολιτών, οι οποίοι προσέγγισαν την πολιτική με έναν ιδιαίτερα τραχύ τρόπο.
Τέλος… Στο περιθώριο των κυρίαρχων του πολιτικού παιχνιδιού, οι γνωστές και νεότευκτες ακροδεξιές σέχτες και ακροαριστερά γκρουπούσκουλα, ως δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, επιδόθηκαν στον γνωστό συμπληρωματικό αλλά συστημικά χρήσιμο ρόλο, που άλλοτε χρησιμοποιείται για να ενισχύσει την ανούσια πολιτική πόλωση και άλλοτε για να εκτονώσει αβλαβώς την χύτρα της κοινωνικής οργής.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, εκφυλίζοντας συναισθήματα, συνθήματα, και οδηγώντας καινούρια και πολιτικά μη έμπειρα στρώματα του πληθυσμού, είτε στα απόνερα της γραφικότητας, είτε στην οριστική αποστράτευση από τους πολιτικούς αγώνες.
Η πολιτική ατζέντα ωστόσο παραμένει βαριά…
Όχι μονάχα γιατί ο σκληρός πυρήνας της είναι πλήρως αποστασιοποιημένος από τα κάθε λογής κατασκευασμένα success τα οποία επιστρατεύονται στο πλαίσιο μιας καταφανώς ανέντιμης προσπάθειας που αποσκοπεί στην αγορά χρόνου και ανοχής από την κοινωνία…
Αλλά κυρίως γιατί το ειδικό βάρος της γεωπολιτικής της επιβάρυνσης, προσαυξάνεται ανεξέλεγκτα, και διευρύνεται σε καινούρια συγκρουσιακά πεδία. Πρόκειται για μια πολύ αρνητική εξέλιξη, που απειλεί να συσσωρεύσει νέα δυσκολοξεπέραστα τετελεσμένα.
Σε πείσμα της παραδοσιακής αντίληψης, στην οποία παραμένει εμμονικά προσκολλημένο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, οι αλλαγές που συντελούνται στην ευρύτερη περιοχή αλλά και το αναβαθμισμένο σύστημα πιέσεων που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, συνιστούν μια καινούρια κατάσταση που δεν περιορίζεται στην διαχείριση των κλασικών ιστορικών διαφορών και αντιπαραθέσεων, αλλά σχετίζεται ευθέως με μια ευρύτερη διεργασία ανασύνταξης ισορροπιών, γεωστρατηγικών προσεταιρισμών, αναβίωσης παλαιών και εμφάνισης καινούριων συγκρούσεων, που εναρμονίζεται απόλυτα με την συνολική αναμόρφωση της γεωστρατηγικής φυσιογνωμίας του σύγχρονου κόσμου.
Η αδυναμία συνειδητοποίησης αυτής της νέας πραγματικότητας, καθορίζει με τρόπο κρίσιμο και καταλυτικό, και την μεθοδολογία με την οποία διαχειρίζεται τις συνακόλουθες παλιές και νέες προκλήσεις, η Ελληνική πολιτική ελίτ. Κι αυτό δεν είναι απλώς μια τυπική διαχειριστική ανεπάρκεια.
Αφορά στον σκληρό πυρήνα της κυρίαρχης πολιτικής αντίληψης που πρυτανεύει στην χώρα…
Επεκτείνεται στο κρίσιμο έλλειμμα τακτικού σχεδιασμού που αφορά στην συνολική νομικοπολιτική και διπλωματική τους αντιμετώπιση. Και τελικά…
Επισφραγίζει την ανυπαρξία επικαιροποιημένης εθνικής στρατηγικής, που στις παρούσες συνθήκες, για την πατρίδα μας είναι ταυτόσημη της απολύτως αναγκαίας στρατηγικής εθνικής επιβίωσης.
Όποιο και αν είναι επομένως το παιχνίδι με τους δείκτες της Στατιστικής… Όποιες μεθοδολογικές αλχημείες και αν επιστρατευτούν για να αποτυπώσουν το όποιο success στους δείκτες της Οικονομίας… Αυτό που είναι βέβαιο, είναι ότι…
Στην πατρίδα μας το status της Κανονικότητας, έχει ανασταλεί μέχρι νεωτέρας…
Αυτή η αναστολή δεν ήταν μια μοιραία εξέλιξη αλλά μια απολύτως υπαγορευμένη διαδικασία, που δεν επιστρατεύτηκε για να επιλύσει τα όποια προβλήματα, αλλά για να προετοιμάσει το έδαφος για τα χειρότερα που είναι μπροστά.
Το πολιτικό της προσωπικό υπήρξε απολύτως συνένοχο σε αυτό το έγκλημα, αλλά και παντελώς ανίκανο να αντιληφθεί το που ακριβώς οδηγείται η χώρα.
Πίσω λοιπόν από τους ανόητους πανηγυρισμούς για την κρίση που ΔΗΘΕΝ φεύγει και τον θρίαμβο των αριθμών που ΔΗΘΕΝ έρχεται, υπάρχει μια εφιαλτική αλήθεια που οφείλουμε ως κοινωνία να δούμε κατάματα, πριν καταπιεί ολοκληρωτικά την χώρα.
Η οικονομική κρίση για την πατρίδα μας, δεν έφυγε. Παραμένει παρούσα και ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΤΑΙ σε γεωπολιτικό Αρμαγεδδώνα, ο οποίος θέτει σε συνολική αμφισβήτηση την ίδια της την υπόσταση…
Η οικονομική κρίση χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο πολλαπλού παροπλισμού της χώρας και αποδόμησης της κοινωνικής της συνοχής, με σκοπό να καταστεί ευκολότερη η γεωπολιτική της μετάλλαξη…
Η πολιτική ελίτ, είτε επειδή ενήργησε δόλια, είτε εξ αιτίας της ανικανότητάς της να συνειδητοποιήσει αυτό που συνέβαινε, είναι ο μεγάλος συνένοχος στην καταστροφή, της οποίας το πραγματικό φρικτό πρόσωπο, ΔΕΝ το είδαμε ακόμη…
Η πατρίδα μας παραδίδεται σε αυτόν τον Αρμαγεδδόνα, προσμένοντας το μοιραίο άβουλη, φοβική, ανίκανη να διαχειριστεί ακόμη και τα πρόδρομα υβριδικά χτυπήματα, που κλιμακώνονται και την μετατρέπουν καθημερινά σε παράλυτο κουφάρι.
Οι πολιτικές της καρικατούρες, συνεχίζουν να υπογράφουν συμβόλαια εκποίησης Γης, υποδομής και αξιοπρέπειας. Αφοπλίζουν την χώρα και ταυτόχρονα εξαπατούν τους πολίτες καλώντας τους να επενδύσουν σε φαιδρές και ανυπόστατες αυταπάτες, με κορυφαία την αυταπάτη του παρασιτικού προστατευτισμού, που δομείται σε ψευδεπίγραφες δήθεν "στρατηγικές συμμαχίες" και σε πολυμερείς συμπράξεις απολύτως ετεροβαρείς, ενίοτε και εθνικά επιζήμιες .
Δεν έχει μέλλον αυτή η λογική…
Και προφανώς δεν μπορεί να έχει μέλλον και καμία πατρίδα στον βαθμό που παραμένει εγκλωβισμένη σε αυτήν την λογική, και έχει παραδώσει την μοίρα της, σε ένα πολιτικό προσωπικό κομπραδόρικο, δουλοπρεπές, και πρόθυμο να καθυποτάξει τα πάντα με αντάλλαγμα την πολιτική του επιβίωση.
Η Ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί να παρακολουθεί απαθής την προσπάθεια εκείνων που επιδιώκουν να την πείσουν ότι οι δείκτες βιωσιμότητας της προσδοκίας αποτυπώνονται στα νούμερα της ΕΛΣΤΑΤ και στις φαιδρές προβλέψεις του Στουρνάρα, ενώ στο παρασκήνιο η στρατηγική υποδομή της χώρας εκποιείται και η γεωπολιτική της ενότητα ναρκοθετείται αμετάκλητα.
Οι υποτιθέμενοι «φίλοι» μας, αποκάλυψαν το πραγματικό τους πρόσωπο και τις πραγματικές τους προθέσεις…
Οι πολυσυζητημένοι «εταίροι» μας, συντονίζουν το τελετουργικό της καταστροφής, και αποδεικνύουν καθημερινά την μπέσα και την συνέπειά τους. Ενώ την ίδια στιγμή…
Οι αδιαμφισβήτητοι αντίπαλοί μας, κλιμακώνουν απροκάλυπτα, ρητορική αλλά και πρακτικές που αμφισβητούν στην πράξη την εθνική μας κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα ΚΑΙ της Ελλάδας ΚΑΙ της Κύπρου.
Η πολυαναμενόμενη «συμμαχική στήριξη» δεν έρχεται από πουθενά, και ο εφιάλτης του Μεταναστευτικού με την ανοχή όλων, σμπαραλιάζει την χώρα.
Δεν μπορεί να υπάρξει λύση…
Αν αυτός ο φαύλος κύκλος δεν σταματήσει να ανατροφοδοτείται αυτή την στιγμή…
Αν δεν σταματήσουμε να συμβιβαζόμαστε με την παρουσία ενός πολιτικού προσωπικού που συνεχίζει να κάνει διαχείριση ψεύδους, δουλοπρέπειας, μιζέριας, ιδεοληψίας, φοβικών συνδρόμων και αναποτελεσματικότητας. Και κυρίως…
Αν δεν αποφασίσουμε ως κοινωνία, πως για να έχει αυτός ο τόπος το μέλλον που θα θέλαμε για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, θα πρέπει πριν απ όλα, να οδηγηθούν στον οριστικό πολιτικό αφανισμό οι πολιτικές μαριονέτες που παζάρεψαν την αξιοπρέπειά του.
Πρόκειται για έναν αγώνα διαρκή, σύνθετο, πρωτίστως πολιτικό που δεν θα εκτονώνεται σε κραυγές και συνθήματα που δεν οδηγούν πουθενά, αλλά θα διαθέτει την δυναμική για να ξεχωρίζει πριν απ όλα για την ωριμότητα και το πολιτικό του βάθος.
Οι εμπειρίες της Γαλλίας, της Χιλής, της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Κύπρου και τόσες άλλες, αποδεικνύουν ότι οι πατρίδες, ΕΥΚΟΛΑ χάνονται… ΔΥΣΚΟΛΑ κερδίζονται… Τα κεκτημένα ΕΥΚΟΛΑ ανατρέπονται… Και οι κραυγές ΧΩΡΙΣ σαφή πολιτική στόχευση, ανατροφοδοτούν την απογοήτευση και ΔΕΝ οδηγούν πουθενά.
Οι διαρκείς ανατροπές στην Διεθνή σκακιέρα και οι ερμαφρόδιτες συμπεριφορές των ισχυρών, θα πρέπει να θυμίζουν και στους πιο δύσπιστους, πως η έννοια της αγοραίας προστασίας ΔΕΝ υφίσταται, όπως ΔΕΝ υφίστανται προστάτες πρόθυμοι να την διασφαλίσουν σε κανέναν.
Η θέση της χώρας τόσο στο εγγύς γεωπολιτικό μικροπεριβάλλον όσο και στο διεθνές σύστημα, εκβιάζεται από τον αγώνα του λαού της, εμπνέεται από την αποφασιστικότητα της πολιτικής της ηγεσίας, και σφυρηλατείται στην βάση μιας πραγματικά εθνικής στρατηγικής, που ενσωματώνει το Εθνικό όραμα για την επόμενη μέρα. Πέραν αυτών, δεν υπάρχει απολύτως κανένα εργαλείο ικανό να την διασφαλίσει.
Το Δημοκρατικό – Πατριωτικό Κίνημα που έχει ανάγκη ο τόπος μας, για να ανακοπεί η πορεία προς το χάος, είναι το ΠΟΛΥΕΡΓΑΛΕΙΟ που είναι απαραίτητο για να διασφαλιστεί η μετάβαση της χώρας από το καθεστώς της κατοχικής παράλυσης, στον δύσκολο δρόμο για την ουσιαστική ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας.
Ταυτόχρονα είναι και η μήτρα μέσα στην οποία θα αναδειχτούν οι νέες πολιτικές δυνάμεις και οι ασυμβίβαστες πολιτικές ηγεσίες που θα τοποθετήσουν τον πήχη στο μπόι των πραγματικών απαιτήσεων, και όχι στις ψησταριές των ανοήτων και των πανηγυρτζήδων.
Αυτό το πολιτικό κίνημα λοιπόν είναι που επιβάλλεται να χτίσουμε ΣΗΜΕΡΑ με όρους πολιτικούς, διότι χωρίς αυτό... Αύριο δεν πρόκειται να υπάρξει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια