Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Χωρίς σύγχρονες και αξιόμαχες Ένοπλες Δυνάμεις, κύριε Πρόεδρε, είναι δύσκολο να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις των καιρών. Σε αντίθεση με ό,τι λένε στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια, η θάλασσα έχει σύνορα, οι γείτονές μας δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά στον πλανήτη και η Ευρώπη έχει εξαντλήσει μέχρι σήμερα την ευαισθησία της στα τεκταινόμενα βορειότερα των ιταλοελβετικών συνόρων.
Η χρησιμότητα του στρατού δεν είναι πολλαπλή. Ο στρατός δεν εγγυάται την εσωτερική ασφάλεια, όπως μας έλεγε ο Πάνος Καμμένος. Ούτε και ξοδεύουμε τόσο πολλά χρήματα για αμυντικούς σκοπούς μόνο και μόνο για να έχουμε μια παρωχημένη δομή και να συντηρούμε έναν υπέρμετρο αριθμό στρατηγών και ταξιαρχών, περισσότερους και απ' όσους διαθέτει ο βρετανικός στρατός, αν θυμάμαι καλά.
Ήμουν από εκείνους που είχαν υποστηρίξει από την πρώτη στιγμή ότι ΑΟΖ και ισχυρή άμυνα είναι δύο ταυτόσημες έννοιες. Δεν μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στις θαλάσσιες ζώνες, αν δεν διαθέτουμε φρεγάτες και άλλα αναγκαία μέσα. Αρέσει - δεν αρέσει, αυτή είναι η αλήθεια. Κι ούτε πρόκειται να έρθει εδώ ο 6ος Στόλος για να υπερασπιστεί τα ελληνικά συμφέροντα.
Η κρίση έχει χτυπήσει και την άμυνα της χώρας. Και είναι τεράστια η ευθύνη της Ευρώπης για το γεγονός ότι από τη μία δεν αναγνωρίζει στην πράξη πως τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά και από την άλλη δεν αναγνωρίζει την ιδιαιτερότητα της χώρας μας με τους καλούς μας γείτονες, η οποία και μας ωθεί σε μεγάλες αμυντικές δαπάνες. Ετσι, με αφορμή την οικονομική κρίση, ο λογαριασμός «χτύπησε» και τις αμυντικές δαπάνες. Με ό,τι συνέπειες μπορούσε να έχει μια τέτοια εξέλιξη.
Το κακό, κύριε Πρόεδρε, είναι ότι η νέα αυτή πραγματικότητα δεν προκάλεσε νέες πολιτικές. Στο παρελθόν λύναμε τα θέματά μας με κάποια «αγορά του αιώνα». Με μεγάλες προμήθειες από το εξωτερικό, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα και την «αγορά προστασίας» από τις μεγάλες δυνάμεις. Τώρα αυτό δεν ήταν δυνατόν. Δεν μπορούσαμε να ξοδέψουμε δισεκατομμύρια για την αγορά νέου τύπου αεροσκαφών. Θα περίμενε κανείς ότι θα υπήρχαν κάποιες «διορθωτικές κινήσεις». Ότι θα επενδύαμε στην αμυντική βιομηχανία. Η οποία αμυντική βιομηχανία υπάρχει, αλλά λειτουργεί σαν να πρόκειται για εργοστάσιο της Σοβιετικής Ένωσης, λίγες εβδομάδες πριν καταρρεύσει ο σοσιαλισμός. Θα περίμενε κανείς ότι θα επιδιώκαμε κάποιες διεθνείς συνεργασίες για να μπούμε στις νέες τεχνολογίες. Εντάξει, δεν θα παράγουμε αεροσκάφη. Αλλά drones θα μπορούσαμε!
Η θητεία πρέπει να παραμείνει στους 9 μήνες ή να αυξηθεί; Χρειάζεται μήπως να προσλάβουμε και άλλους επαγγελματίες οπλίτες; Πρέπει να αξιοποιήσουμε περισσότερο τους εφέδρους και τους εθνοφύλακες και να τους καλούμε πιο συχνά για τη μετεκπαίδευσή τους; Μήπως πρέπει να συζητήσουμε και τη στράτευση των γυναικών;
Δεν ξέρω ποιες μπορεί να είναι οι λύσεις. Το θέμα είναι ότι δεν βλέπουμε καν να υπάρχει μια κάποια κινητικότητα γύρω απ' αυτά τα θέματα. Λες και όλα θα γίνουν από μόνα τους. Με ένα μαγικό ραβδάκι. Την κρίσιμη ώρα θα ανοίξουν οι ουρανοί και από ένα παράλληλο σύμπαν θα εμφανιστούν τα διαστημικά αεροσκάφη των Ελ για να μας σώσουν. Ή, ακόμη χειρότερα, θα έρθουν να πολεμήσουν στη θέση μας οι Ισραηλινοί ή οι Αμερικανοί. Αστεία πράγματα...
Ο στρατός δεν είναι για να στήνει σκηνές για τους πρόσφυγες. Κάποιος πρέπει να κάνει κι αυτή τη δουλειά, αλλά όχι απαραίτητα ο ελληνικός στρατός. Ούτε για να σβήνει τις φωτιές στα βουνά. Κι εκεί κάποιος πρέπει να κάνει τη δουλειά, αλλά και πάλι αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι ο στρατός. Γενικώς, δεν μπορεί όλες οι καταστάσεις σ' αυτή τη χώρα να είναι έκτακτες και να απαιτείται η συμβολή του στρατού. Σε κάποιες ακραίες καταστάσεις; Σύμφωνοι! Αλλά όχι σε κάθε περιστατικό. Η δουλειά του στρατού είναι διαφορετική. Να εξασφαλίζει την εθνική άμυνα απέναντι σε οποιαδήποτε επιβολή. Και στις μέρες μας η δουλειά αυτή είναι ακόμη πιο δύσκολη, επειδή δεν έχουμε τη άνεση να αγοράζουμε οπλικά συστήματα με τον τρόπο που ένα παιδί θα αγόραζε ζαχαρωτά στο μαγαζί έχοντας αστείρευτη πίστωση...
Θα ρωτήσετε, κύριε Πρόεδρε, τι να πρωτοπρολάβετε να κάνετε. Διότι οι προηγούμενοι δεν άφησαν απλώς χάος. Άφησαν τίποτα! Τουλάχιστον στο χάος έχει κάποιος να διαχειριστεί κάτι. Να συμμαζέψει μια κατάσταση. Ενώ εδώ έχουμε ένα τίποτα. Ωστόσο, ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα δώσει άφεση αμαρτιών. Όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Αδικο; Πιθανότατα. Αλλά οι κυβερνήσεις δεν κρίνονται μόνο γι' αυτά που έκαναν, αλλά κυρίως γι' αυτά που δεν έκαναν. Και η άμυνα, κύριε Πρόεδρε, είναι ένας κορυφαίος τομέας και ταυτόχρονα υψηλής προτεραιότητας. Δεν αρκεί να κάνουμε ότι κάνουμε σαν να κάνουμε, για να έχουν και οι άλλοι την αίσθηση ότι κάτι κάναμε...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια