 |
| Shutterstock |
Φαντάζομαι ότι κατά τη συνάντηση αυτή το μόνο που θα ξεπέταξαν τραπεζίτες και Μητσοτάκης σε 5-10 λεπτά θα ήταν το θέμα των υψηλών προμηθειών στις κάρτες ή στα γκισέ και στα ATM. Σταγόνα στον ωκεανό είναι το συγκεκριμένο ζήτημα μπροστά σε αυτό που αντιμετωπίζει σήμερα το πιστωτικό σύστημα της χώρας.
Δέκα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, με τρία μνημόνια, με τα capital controls του Τσίπρα και του Βαρουφάκη, με δύο ανακεφαλαιοποιήσεις, οι τράπεζες έγιναν σμπαράλια. Εχασαν δισεκατομμύρια ευρώ καταθέσεις, έχασαν πελάτες, έφτασαν να χάνουν κάποια στιγμή πάνω από 100 δισ. ευρώ από τα κόκκινα δάνεια, αλλά κυρίως έχασαν τον σκοπό τους: να δανείζουν τον κόσμο λεφτά και έτσι να κινείται η οικονομία. Ξέρετε, η «συριζέικη» θεωρία του 2015 που υπερηφάνως διέδιδαν ο Παππάς και ο Φλαμπουράρης, ότι τα capital controls δεν αφορούν τους πολλούς, δηλαδή τους ψηφοφόρους μας, … δεν λέγεται ούτε από απόφοιτους του Δημοτικού. Γιατί, ναι, ακόμα κι αυτοί γνωρίζουν πλέον ότι οι τράπεζες δεν είναι για να σου κρατάνε τα λεφτά σου μόνο, αλλά η βασική τους δουλειά είναι να δανείζουν (με κέρδος πάντα), και έτσι να χρηματοδοτείται το σύγχρονο οικονομικό οικοδόμημα όπου στηρίζονται όλες οι χώρες. Και στη Βόρεια Κορέα του Κιμ άλλη είναι η δουλειά των τραπεζών εκτός από αυτή που νόμιζαν μερικοί εκ των κυβερνώντων έως τον Ιούλιο.
Ετσι, λοιπόν, φτάσαμε σήμερα, σχεδόν 15 μήνες μετά την τυπική λήξη και του τρίτου μνημονίου, να έχουμε τέσσερις μεγάλες συστημικές, όπως αποκαλούνται, τράπεζες, δηλαδή όσες είχαμε και προ κρίσης, αλλά στην ουσία να μην έχουμε καμία.
Γιατί όποιος πάει να ζητήσει χρηματοδότηση από μια τράπεζα, πλην ελαχίστων περιπτώσεων, απλά… θα φάει πόρτα.
Για την αφόρητη αυτή κατάσταση φταίνε πολλά και πολλοί: κυβερνήσεις, μέτοχοι και διοικήσεις, και φυσικά οι δανειστές που λειτούργησαν και ίσως λειτουργούν ακόμα με μια άκρως τιμωρητική (ιεροεξεταστική!) διάθεση έναντι των δανειοληπτών, αλλά και των Ελλήνων που ήταν και είναι εντός του τραπεζικού συστήματος. Και εδώ έπαιξε τον ρόλο του ο ΣΥΡΙΖΑ. Δαιμονοποίησε τους τραπεζίτες και τους δανειολήπτες επιλεκτικά και με δόλιο τρόπο με σκοπό να εξοντώσει -διά του κόκκινου δανεισμού- όποιον και ό,τι ήταν εμπόδιο στην (αέναη πίστευαν) διακυβέρνησή του. Αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα, για άλλη ώρα, το πώς δηλαδή τα κόκκινα δάνεια εξελίχτηκαν από την τέως κυβέρνηση σε εργαλείο ομηρίας των πολιτικών της αντιπάλων.
Η ουσία είναι, φτάνοντας στο σήμερα, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θα μπορέσει ποτέ πραγματικά να φτάσει στον στόχο της, που είναι -όπως λέει- να εκκινήσει τη διαδικασία της ανάπτυξης στη χώρα δέκα χρόνια μετά, αν δεν λύσει το τραπεζικό δράμα.
Είτε με σχέδια, προσχέδια ή αυτοσχέδια όπως ο «Ηρακλής», είτε με συγχωνεύσεις τραπεζών, είτε με άλλες συνδυαστικές και τολμηρές αποφάσεις και δράσεις, ένα είναι το ζητούμενο: να μπορεί να χτυπήσει την πόρτα της τράπεζας μια μικρομεσαία επιχείρηση όπως αυτές που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα και να πάρει μια «γραμμή κίνησης», ένα δάνειο για να ξεκινήσει μια δουλειά, να τη συντηρήσει, να τη μεγαλώσει ή και να τη σώσει αν χρειαστεί.
Τα κριτήρια πια είναι δεδομένα και η ωριμότητα του συστήματος, η εμπειρία μετά την καταστροφή, υπάρχει. Τα επιτόκια δανεισμού της χώρας είναι σχεδόν καλύτερα από ποτέ. Και οι απόψεις ορισμένων τραπεζιτών που λένε «εμείς δίνουμε δάνεια, ο κόσμος φοβάται και δεν παίρνει», απλώς προφάσεις.
Στον σύγχρονο κόσμο, αυτοχρηματοδοτούμενη οικονομία δίχως τραπεζικό σύστημα δεν υπάρχει, άρα δεν γίνεται ούτε εδώ σε εμάς. Η σημερινή κατάσταση των τραπεζών δεν επιτρέπει καμία αισιοδοξία για να ανέβουν οι ρυθμοί ανάπτυξης.
Λάθη θα γίνουν ξανά, χρεoκοπίες θα ξανασυμβούν και, φυσικά, αφού οι τράπεζες δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα θα πρέπει οι μέτοχοί τους να πάρουν το ρίσκο. Τι απέγινε το 2008 στις ΗΠΑ με τη Lehman Brothers, δεν χάθηκαν περιουσίες; Ασφαλώς ναι. Αλλά δεν έβαλε λουκέτο η χώρα. Kάπως έτσι πρέπει να τελειώνουμε και εδώ, γιατί διαφορετικά θα στριφογυρνάμε γύρω από την κρίση και δεν θα δούμε ανάπτυξη ούτε σε άλλα δέκα χρόνια.
Τάσος Καραμήτσος
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια