Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr
Ένας από τους λαούς που πάντοτε θαύμαζα, κύριε Πρόεδρε, είναι οι Ισραηλινοί. Είναι λίγοι σαν κι εμάς, ταλαιπωρημένοι περισσότερο από εμάς και με νοοτροπία πολύ διαφορετική από εμάς. Αυτό το τελευταίο δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό, υπό την έννοια ότι δεν μπορεί όλοι να μοιάζουν σε όλα. Αυτή είναι και η ομορφιά της ζωής, η διαφορετικότητα. Ωστόσο, οι Ισραηλινοί έχουν καταφέρει πολλά σε σύγκριση μ' εμάς, αν και είχαν βρεθεί κι εκείνοι στο χάος της οικονομικής κρίσης το 1980. Τι τους κράτησε και τους ώθησε στη μεταμόρφωση; Ο αγώνας της επιβίωσης! Η αίσθηση του κινδύνου. Η ανάγκη να ξεπεράσουν τα εμπόδια. Η ελευθερία τους περνούσε μέσα από την ανάπτυξη της πολεμικής τους μηχανής. Είναι λίγοι και μόνοι, με εκατομμύρια ορκισμένους εχθρούς γύρω τους.
Η Οικονομία είναι η αρχή, είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες. Χωρίς ισχυρή Οικονομία δεν μπορεί κανείς να ελπίζει. Οι Ισραηλινοί ανέπτυξαν την Οικονομία τους μέσα από την τεχνολογία. Το Τελ Αβίβ είναι το παγκόσμιο κέντρο της καινοτομίας. Η τεχνολογία ήταν η φυσική επιλογή για τους Ισραηλινούς στην προσπάθειά τους να αναπτύξουν την αμυντική τους βιομηχανία.
Η ανάγκη, λοιπόν, είναι ο κινητήριο μοχλός των πάντων. Και αναφερόμαστε στην περίπτωση του Ισραήλ επειδή είναι κι αυτός ένας αρχαίος λαός της Μεσογείου, όπως και εμείς. Είναι μια ζωντανή απόδειξη τι μπορεί να κάνει ένας λαός με θέληση και παιδεία. Το ερώτημα είναι αν εμείς έχουμε αυτά τα δύο χαρακτηριστικά. Αν η κρίση μας έχει αφυπνίσει τη θέληση για επιβίωση και αν η παιδεία είναι χρήσιμο εργαλείο σ' αυτή την μάχη.
Μην πει κανείς ότι οι Ισραηλινοί είχαν τη βοήθεια των θεών. Ο Θεός και η ψυχή τους γνωρίζουν από πόσα κύματα πέρασαν πριν φτάσουν στο σημείο να αισθάνονται όντως ισχυροί. Έφτιαξαν στην έρημο κήπους της Εδέμ. Επειδή ακριβώς ανακάλυψαν την εσωτερική δύναμη μέσα τους. Τη δύναμη αυτή που μετατρέπει τους Δαβίδ αυτού του κόσμου σε Γολιάθ.
Αυτό που μας ανησυχεί με την Ελλάδα, κύριε Πρόεδρε, είναι ότι η κρίση δεν αφύπνισε κάποια κρυφή μας δύναμη. Ότι ο υπαρκτός κίνδυνος εξ Ανατολών δεν διέγειρε τα αντανακλαστικά της επιβίωσης. Αυτό που μας κάνει να νιώθουμε μικροί και αδύναμοι είναι το γεγονός ότι δεν φανήκαμε ικανοί να μάθουμε από την οικονομική κρίση, να διδαχτούμε από τα λάθη μας.
Κάτι φταίει! Λες και μας έχουν ρίξει στη χύτρα υπνωτικό, την ώρα που εμείς περιμέναμε ότι θα παίρναμε το μαγικό φίλτρο και θα κάναμε μια χαψιά τους εχθρούς μας.
Εσείς, κύριε Πρόεδρε, αποτελείτε την τελευταία ελπίδα αυτής της χώρας. Αν καταφέρετε να μας ξυπνήσετε από τον λήθαργο, να είστε σίγουρος ότι μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Να καταφέρουμε το ακατόρθωτο. Αρκεί να ξυπνήσουμε.
Δεν είναι εύκολο να αντιγράψεις κάποιον άλλον. Αλλά ίσως αυτός είναι ο τρόπος! Να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι που ήδη έχει καταφέρει κάποιος άλλος! Και οι Ισραηλινοί είναι το καλύτερο παράδειγμα που έχουμε. Μήπως πρέπει κι εμείς να επενδύσουμε στην άμυνά μας; Έχουμε γι' αυτό μια καταπληκτική δικαιολογία. Πραγματική! Την επιθετικότητα των γειτόνων μας από την Ανατολή. Η ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας είναι το κλειδί για την είσοδο στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας. Όμως ανάπτυξη α λα Ισραήλ, όχι α λα ΕΒΟ! Σήμερα οι Ισραηλινοί πουλάνε συστήματα ασφαλείας σε όλο τον κόσμο. Το έχουν κάνει. Δεν τους πήρε 100 χρόνια. Μόλις το 1980 βρίσκονταν μέσα στον λάκκο με τα φίδια.
Ίσως χρειάζεται ένα εφαλτήριο. Κάποιοι να ξεκινήσουν να επενδύουν. Να βάζουν λεφτά στην έρευνα. Δεν είναι εύκολο, θα πει κάποιος. Και η Τουρκία ήταν στο χάος της χρεοκοπίας πριν από 15 χρόνια. Και σήμερα στέλνει drones δικής της κατασκευής πάνω από το Αιγαίο. Οι τρόποι υπάρχουν. Με κάποιο τρόπο, κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή.
Για όλα αυτά χρειάζονται χρήματα. Σύμφωνοι. Γι' αυτό λέμε ότι η Οικονομία είναι ο πιο σημαντικός στόχος. Χωρίς ισχυρή Οικονομία δεν θα μπορέσουμε να πάμε μακριά. Πώς θα μπούμε, για παράδειγμα, να πάρουμε θέση στην κούρσα της ενέργειας αν δεν καταφέρουμε να είμαστε ισότιμοι συνομιλητές; Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν έχουμε στα χέρια μας κάτι για να βάλουμε στο τραπέζι. Θα είναι οι φρεγάτες μας; Θα είναι τα κεφάλαιά μας; Πάντως, κάτι πρέπει να είναι. Με το τίποτα παίρνεις συνήθως το τίποτα.
Το Ισραήλ είναι μία καλή περίπτωση για να τη μελετήσει κανείς. Και για να την αντιγράψει. Είναι ένας δρόμος που σίγουρα κάπου βγάζει. Και μια στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ μπορεί να μας βοηθήσει να κερδίσουμε χρόνο. Πόσες άλλες επιλογές έχουμε;
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια