Του Γιάννη Σιδέρη
Η ιστορία γνωστή από τον Αρριανό. Ο Μέγας Αλέξανδρος επέστρεψε άρον άρον από την Ινδία προς Βαβυλώνα γιατί στασίασε το κουρασμένο από τους πολέμους στράτευμά του και δεν ήθελε να προχωρήσει άλλο στα βάθη της Ασίας. Περνώντας από την έρημο της Γεδρωσίας, το στράτευμα άρχισε να αποδεκατίζεται από έλλειψη τροφής και νερού. Οι στρατιώτες μέσα στην έρημο κατάφεραν να βρουν ελάχιστο, το έβαλαν σε ένα κράνος και το πήγαν στον Αλέξανδρο. Αυτός αντί να το πιει το έχυσε στην έρημο.
Δεν μας κατέλαβε αρχαιοπληξία ούτε κάνουμε ατυχείς συγκρίσεις. Και πολύ περισσότερο δεν πιστεύουμε ότι οι πολιτικοί ταγοί πρέπει να αποτελούν μετενσάρκωση του «Φτωχούλη του Θεού», ή να διάγουν τον υπερβολικά λιτόν βίον του Νικόλαου Πλαστήρα, του επονομασθέντος και «Φτωχού Πρωθυπουργού».
Για τον «Μαύρο Καβαλάρη» λέμε, που ζούσε στο νοίκι σε ένα δυάρι και κοιμόταν σε στρατιωτικό ράντσο (ενώ όταν ο άνεργος αδερφός του έκανε αίτηση για δουλειά στου ΦΙΞ, αναγκάστηκε να γράψει το επίθετό του. Έγινε κατανοητό ότι επρόκειτο για τον αδερφό του Πρωθυπουργού και παρακάλεσε να μην το μάθει ο αδερφός του, γιατί του απαγόρευε να χρησιμοποιεί το επίθετό του, επειδή θα είχε συγκριτικό πλεονέκτημα. Αυτός όμως το έμαθε, τον κάλεσε θυμωμένος στο σπίτι του και του το ξέκοψε να μην δεχθεί τη δουλειά, λέγοντάς του «αν έχεις τόση ανάγκη κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου»!).
Ουδείς έχει απαίτηση συμπεριφοράς των πολιτικών σε συνθήκες που δοκιμάζουν τα ανθρώπινα μέτρα. Όπως ουδείς πρέπει να θεωρεί τα πλούτη των πολιτικών ως απαγορευτικό για την πολιτική τους δράση. Ενίοτε μπορεί να είναι και προσόν. Ένας ευκατάστατος έχει τις αντικειμενικές συνθήκες να είναι περισσότερο ανθεκτικός στη θελκτικότητα της μίζας. Φυσικά προέχει ο χαρακτήρας, αλλά και τα πλούτη αποτελούν ισχυρή ασπίδα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Άλλωστε υπήρξαν αρκετοί στο σύμπαν των ηγετικών στελεχών της Αριστεράς που ήταν ευκατάστατοι (ο Ενγκελς π.χ. ήταν βιομήχανος, ενώ και οι μπολσεβίκοι επαναστάτες δεν ήταν μουζίκοι. Ο Φιντέλ από εύπορη οικογένεια γαιοκτημόνων ζαχαροκάλαμου, ο Τσε γιος αρχιτέκτονα, αλλά εύπορος και ο Νίκος Μπάτσης, που έπεσε δίπλα στον Νίκο Μπελογιάννη τον Μάρτη του 1952 –και συγγραφέας του μνημειώδους έργου «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα». Και πολλοί άλλοι).
Οπότε καμία αιχμή και κανένας λαϊκισμός από τη στήλη για το ευκατάστατο των πολιτικών και δη των αριστερών, και καμία υιοθέτηση του λαϊκιστικού «Αριστεροί με δεξιά τσέπη».
Το πρόβλημα όμως είναι η α-συνέπεια κάποιων εξ αυτών, των οποίων τα λεφτά τους προφύλασσαν από την δύστηνο μοίρα την οποία προόριζαν για μας τους υπόλοιπους. Γιατί θέλει μεγάλο μείγμα θράσους, αναισθησίας και ξετσιπωσιάς να πειραματίζεσαι με τη ζωή ενός λαού, να τον προορίζεις να ζήσει με κουπόνια IOUs, όταν τα λεφτά σου τα έχεις εξασφαλισμένα στη θαλπωρή των ελβετικών τραπεζών και τα διεθνή αμοιβαία κεφάλαια.
Ο Βαρουφάκης δήλωσε εκατοντάδες χιλιάδες στην Ελβετία και μόνο περί τις 15 χιλ ευρώ (για τα ψιλά του) στην Ελλάδα. Δεν αναφερόμαστε επίσης στην υπόλοιπη περιουσία του. Καλά να είναι να τα χαίρεται. Αλλά τα λεφτά του τα είχε έξω όταν εδώ έκλεινε τις τράπεζες (τις οποίες κατά τους σανοφάγους τις έκλεισε ο Ντράγκι). Τα είχε έξω όταν μας επέβαλε capital controls και έστελνε ηλικιωμένους ανθρώπους ντάλα καλοκαίρι να περιμένουν ουρές στα ΑΤΜ. Και είχε τον σουσουδισμό, όταν ρωτήθηκε σχετικά από το Bloomberg, να δηλώνει «θα ήταν ανάρμοστο για μένα να στέκομαι στην ουρά για το ATM». Μόνο για την πλέμπα που την έστειλε στα ΑΤΜ, δεν ήταν ανάρμοστο.
Ο Παπαδημούλης σε μετρητά και αμοιβαία κεφάλαια, εξωτερικού πάντα, κανά δυο εκατομμύρια. Αλλά στο δημοψήφισμα προπαγάνδιζε το Όχι. Τι τον ένοιαζε, αυτός δεν θα δυστυχούσε. Αλλά οι Συριζαίοι οπαδοί στα social media χαρακτήριζαν λεφτάδες (και γερμανοτσολιάδες) τους Μενουμευρώπηδες.
Τέλος, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος με μετοχές στη Blackrock και τη Goldman Sachs (δηλαδή στα αρπακτικά του καπιταλισμού που πίνουν το αίμα των λαών κατά την τότε ορολογία του ΣΥΡΙΖΑ). Τι πρόβλημα είχε και αν είχαμε Grexit; Και τι πρόβλημα είχε αν ως υπουργός Οικονομικών δεν τα κατάφερνε να ανορθώσει τα δικά μας οικονομικά; Τα δικά του μια χαρά τα είχε διασφαλισμένα.
Ενδεικτικά τα ανωτέρω ονόματα, υπάρχουν και άλλα (όπως ας πούμε η κυρία που θα μας μάθαινε να τρώμε γεμιστά για ν’ αντέξουμε). Θα πρέπει τα πολιτικά στελέχη να έχουν την τσίπα να εναρμονίζουν τα λόγια με τις πράξεις τους. Και ο λαός θα πρέπει κάποτε να κατανοεί το δούλεμα και να το ανταποδίδει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια