Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος - Τετράδης
Παρακολούθησα τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ και στενοχωρήθηκα. Είδα έναν πολιτικό σοβαρό, χωρίς μεγαλοστομίες, με σαφές σχέδιο δράσης, και με “δεν ξερω” όταν δεν ήξερε. Χωρίς προσβολές και βρισιές για τους πολιτικούς του αντιπάλους και τους εξ από δω. Έναν πολιτικό που δεν του έφταιγε ο διαιτητής, ο αέρας, οι Γερμανοί, ο Πελοποννησιακός πολεμος και οι κομμουνιστοσυμμορίτες. Που μιλούσε καθαρά, σωστά ελληνικά, χωρίς κλισέ και ξύλινη γλώσσα.
Δεν θα μπω στην κριτική της πολιτικής του γιατί δεν είναι αυτό το θέμα μου σήμερα. Τη κριτική της πολιτικής του την κάνω σε κάθε εφαρμογή της ή όχι. Χωρίς εκπτώσεις. Το θέμα μου είναι η οντότητα. Το προφίλ και η στάση ενός πρωθυπουργού, ενός αρχηγού κόμματος, που υπερασπίζεται την πολιτική του. Όποια κι αν είναι η πολιτική του. Και, όποιος κι αν είναι αυτός.
Και στενοχωρήθηκα, γιατί στόν αντίποδα, υπάρχει ένας αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, που αρέσκεται στα ψέματα, στη λάσπη, στα υβρεολόγια. Και που τον ενδιαφέρει περισσότερο η φιγούρα και η εντυπωσιοθηρία από τον προγραμματισμό και την εφαρμογή της πολιτικής του Του δικού του κόμματος και όχι κάποιου άλλου.
Στενοχωρήθηκα, γιατί, εκτός απροόπτου, αυτός ο πολιτικός, που δεν μιλάει καλά καλά τα ελληνικά, που αποδείχτηκε πρόθυμος να ξεπουλήσει ο,τιδήποτε σε ξένες δυνάμεις αρκεί να παραμείνει στήν εξουσία και που είναι στοιχειωδώς αμόρφωτος ώστε δεν ξέρει βασικά στοιχεία της πολιτικής, της ιστορίας και της διπλωματίας, θα ξανακυβερνήσει μια μέρα τη χώρα.
Στενοχωρήθηκα, γιατί η κατ εξοχήν φιλολαίκή παράταξη, που ξεκινάει από τις άκρες της κεντροδεξιάς και καταλήγει στίς παρυφές της κομμουνιστικής αριστεράς, αντί να έχει μια ηγετική ομάδα ή έναν ηγέτη με τη σοβαρότητα που απαιτούν η αποστολή της και οι εξαγγελίες της και οι ανάγκες των πιο ευάλωτων πολιτών, βρίσκεται στα χέρια ενός ημιμαθούς λαοπλάνου και μιάς ομάδας στελεχών, που έρχονται και ευαγγελίζονται τα πιο αιματηρά και φαντασιομανή αφηγήματα ενός πρωτοχριστιανικού αναλφάβητου φανατισμού. Χωρίς προσγειωμένα σχέδια, χωρίς σοβαρότητα και χωρίς ενδιαφέρον για το σύνολο των πολιτών. Λες και η ευτυχία μιας μερίδας μπορεί να επιτευχθεί με τη δυστυχία μιας άλλης! Με θεωρίες του 1000 πχ. Και με εκφορά λόγου και σκέψεων, που ταιριάζει σε χαμίνια του λιμανιού περισσότερο παρά σε πολίτες.
Στενοχωριέμαι, γιατί καμιά χώρα δεν κυβερνιέται αποτελεσματικά αν κυβερνιέται μόνο από την κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση είναι συνυπεύθυνος παράγοντας στην πρόοδο. Αν η χώρα θέλει να παράξει πρόοδο.
Αλλά, ποιά ακριβώς σοβαρή αντιπολίτευση, σαν αυτή που χρειάζεται η χώρα, θα ασκήσουν αυτοί που αφού την έδεσαν χειροπόδαρα αιχμάλωτη των ξένων μέχρι το 2062 αχρείαστα, και παρέδωσαν και όλη τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια στούς ξένους, εξακολουθούν και διαστρεβλώνουν την αλήθεια, παριστάνοντας και τους σωτήρες μιας οικονομίας που κατέστρεψαν με αιχμαλωσία, κακοδιαχείριση, κατασπατάληση, υπερχρέωση και υπερφορολόγηση; Και που επαίρονται ότι άφησαν ταμείο, μόνο και μόνο γιατί δεν πρόφτασαν να το ξεκοκκαλίσουν όλο, όπως σχεδίαζαν, καταφεύγοντας σε πρόωρες εκλογές για να μη συντριβούν εκλογικά!
Ποιά σοβαρή αντιπολίτευση και κατ επέκταση μελλοντική κυβέρνηση θα ασκήσουν άνθρωποι που μπήκαν στήν εξουσία άσχετοι με την άσκησή της και έφυγαν εξ ίσου άσχετοι;
Η χώρα έχει ανάγκη από μια σοβαρή φιλολαϊκή, αριστερόστροφη παράταξη. Και ως κυβερνητική προοπτική και ως αντίπαλο δέος σε κάθε απόπειρα συντηρητικών εξουσιών να υπερβούν τα εσκαμμένα. Η εξουσία εκμαυλίζει. Και η απουσία αντίπαλου δέους αποθρασύνει.
Αλλά, απέναντι σε έναν πρωθυπουργό που δεν έχει λαϊκίστικο λόγο και έχει σοβαρό πρόγραμμα διακυβέρνησης- όποιο πρόγραμμα, δεξιό ξεδεξιό – η χώρα έχει ανάγκη από έναν αντίστοιχο αντίπαλο ηγέτη ή πολιτικό σχήμα. Κανένα μέλλον δεν είναι διασφαλισμένο για τους πολίτες αν δεν μεταπηδήσει ο πολιτικός κόσμος της διακυβέρνησης από την πεζοδρομιακή αλητεία στήν κοινοβουλευτική παλαίστρα.
Και καμιά τέτοια αλλαγή δεν θα γίνει από τα ίδια σαθρά υλικά. Δεν μπορεί να επιπλέει σαν ηγέτης σε μια χώρα ένας που έχει συνήθειο να πουλάει τα συμφέροντά της πίσω από την πλάτη των κυβερνήσεών της, για να επιβιώσουν οι προσωπικές του πολιτικές φιλοδοξίες. Και να το κάνει αυτό και στο παρελθόν και σήμερα. Στήν αρχαία δημοκρατία, για την οποία κόπτεται, θα τον λιθοβολούσαν ή θα τον εξόριζαν.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια