Οι Έλληνες πολιτικοί δεν πρέπει να την αφήσουν να χαθεί
Του Γιώργου Πετράκη
Το ξημέρωμα της Δευτέρας θα φέρει τους δυο πολιτικούς αρχηγούς των δυο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων απέναντι στους δικούς τους εφιάλτες απέναντι στα δικά τους όνειρα.
Ο κ. Μητσοτάκης, που πριν τεσσερα χρόνια ηταν στα τσικό της Νέας Δημοκρατίας και πριν από τέσσερις μήνες η συζήτηση ήταν ότι το «παιδί δεν μπορεί» και θα τον «κάνει μια μπουκιά» το σύστημα Μαξίμου, από το πρωί της Δευτέρας θα βρεθεί όπως όλα δείχνουν να ζει το δικό του όνειρο, το οποίο θα πρέπει να αποδείξει ότι δεν θα εξελιχθεί σε εφιάλτη για τους υπολοίπους, όπως ίσως ηδη εύχονται και εχουν προσπαθήσει γι’ αυτό ορισμένοι.
Γιατί αν το 2015 ο κ. Τσίπρας είχε τουλάχιστον εξι μήνες περιθώριο για να ζήσει τον μύθο του και την αυταπάτη του με εισιτήριο πληρωμένο από τον ελληνικο λαό, ο κ. Μητσοτάκης δεν θα έχει αυτή την ευκαιρία.
Οι προσδοκίες του κόσμου είναι πολλες, οι αντοχές μηδαμινές, αλλά όμως λιγο πολύ ολοι γνωρίζουν ότι θαύματα δεν γίνονται, ο Αρτέμης Σωρρας δεν έχει λεφτα, τα Μνημόνια δεν σκίζονται με την πρωτη, δεν υπάρχουν σεντούκια με λεφτα για μοίρασμα.
Κυρίως όμως λιγο πολύ ολοι αντιλαμβάνονται ότι αυτή είναι πραγματικά η τελευταία ευκαιρία για την χώρα. Και έπεσε ο κλήρος στα χέρια του κ. Μητσοτάκη για να το χειριστεί.
Και είναι τελευταία ευκαιρία γιατί όπως έλεγε και ο περιπλανώμενος Γιωργος «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Άλλα περιθώρια δεν υπάρχουν. Και αυτό δεν έχει να κάνει με ιδεολογίες, με Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο…
Και ο κ. Μητσοτάκης έχει όχι απλώς ανηφοριά μπροστά του, αλλά πραγματικό Γολγοθά. Γιατι είναι η χώρα που δεν εγινε προσπαθεια να αλλαξει τιποτα, είναι η καμένη γη που αφήνει πισω της η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, είναι τα άδεια ταμεία, οι μηδενικές επενδύσεις, είναι οι πολίτες που κινδυνεύουν να εξοικειωθούν με την επιβίωση βάσει επιδομάτων, είναι οι νέοι που μπολιάζονται στην κουλτούρα της ήσσονος προσπάθειας, είναι το εκπαιδευτικό σύστημα που λειτουργεί ισοπεδωτικά σαν μια νεα πολιτιστική επανάσταση αλα Μαο, που ολοι είναι ίδιοι ότι προσόντα κι αν έχουν ότι σπουδές κι αν κάνουν, όποιο ταλέντο και να διαθέτουν.
Προφανώς δεν ευθύνεται για όλα τα κακά της μοίρας μας ο κ. Τσίπρας. Αλλά έχει ένα σημαντικότατο μερίδιο, ότι με το πέρασμα του τα έκανε όλα χειροτέρα. Και εκανε το χειροτερο να φαίνεται φυσιολογικό.
Αντε να συμμαζέψεις τα παρακρατικά Τάγματα Εφόδου στα οποία ακόμη κι ο πρώην πρόεδρος της Βουλής καλούσε ταξί για να επιστρέψουν σπίτι μετά το μπουκάρισμα τους στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Εκείνους που το σκοτεινό χέρι που τους καθοδηγεί δεν σέβονται ούτε νοσοκομεία, ούτε πανεπιστήμια, ούτε γραφεία εφημερίδων, ούτε ξένες πρεσβείες. Δηλώνουν ότι είναι αυτόκλητοι τιμωροί, εχθροί ενός συστήματος το οποίο αν δεν τους χρηματοδοτεί και συντηρεί, τουλάχιστον τους εξέθρεψε και τους ανέχθηκε.
Αντε να βαλεις σε ταξη τα Πανεπιστήμια. Γιατι η εκπαίδευση αποτελεί την βασική υποχρέωση της Πολιτείας απέναντι στους πολίτες της. Στην χειμαζόμενη μεσαία ταξη στους φτωχοποιημενους πολίτες που βλέπουν ότι χάνεται και η τελευταια ελπίδα που είχαν ώστε τα παιδιά τους να μορφωθούν να σπουδάσουν και να δημιουργήσουν ξεφεύγοντας από τον φαύλο κύκλο της μιζέριας και της φτώχειας.
Φροντίζουν συστηματικά να συντηρήσουν αυτόν το κύκλο. Ανοίγουν δεκάδες σχολές, για βόλεμα ημέτερων που χρίζονται Καθηγητές, για την κονόμα των τοπικών κοινωνιών, για να χαϊδέψουν τα αυτιά γονιών που χαίρονται βλέποντας το παιδι τους να πετυχαίνει σε μια Σχολή χωρις να ξέρουν φυσικά ότι το «χαρτί» που θα πάρει δεν θα κάνει ούτε για σουβερ στην ταβέρνα που θα καταλήξει σερβιτόρος ο πτυχιούχος νέος. Ένα τεράστιο πελατειακό σύστημα με τίμημα το μέλλον των παιδιών μας και της χώρας.
Οσο για την ισότητα ευκαιριών, την εννοούμε με εξαιρέσεις, όπως εξήγησε ο κ. Τσίπρας στην συνέντευξη στον ΑLPHA, μια και τα δικά του παιδιά αν δεν είναι -όπως είπε- καλό το Γυμνάσιο της περιοχής του, θα συνεχίσουν σε ιδιωτικό..
Αντε να βρεις ακρη όταν θα πρέπει να εξηγήσεις ότι οι Αστικές Συγκοινωνίες δεν υπάρχουν για να μισθοδοτούν τους υπαλλήλους, αλλα για να εξυπηρετούν τους πολίτες, τα σχολεία όχι για να συντηρούν την ΟΛΜΕ και την ΔΟΕ, αλλα για να προσφέρουν γνώση στους μαθητές, η ΔΕΗ για να επενδύει σε νέες τεχνολογίες και να εξασφαλίζει ενεργειακή επάρκεια και όχι να μοιράζει επιδόματα και προνόμια στους συνδικαλιστές της .
Άντε να βρείς άκρη με την προσέλκυση επενδυτών, όταν όλοι γίναμε μάρτυρες το πως φρόντισε η απερχόμενη κυβέρνηση να τραβήξει στο τελευταίο λεπτό το χαλί κατω από την μεγαλύτερη επένδυση στην Ελλάδα, το Ελληνικο. Λες και είχαν αναλάβει «συμβόλαιο» μη υλοποίησης του έργου αυτού.
Άντε να τα βγάλει πέρα το σύστημα με την υλοποίηση ολων των υποσχέσεων και δεσμεύσεων που μοιράστηκαν ασύστολα τους τελευταίους μήνες με την σιγουριά της απώλειας της εξουσίας…
Αυτά κι άλλα πολλα συνθέτουν τον εφιάλτη που θα ταράζει τις νύχτες του Κυριάκου Μητσοτάκη από την Δευτέρα το βραδυ. Όμως ούτε και ο Αλέξης Τσίπρας θα κοιμηθεί ήσυχος.. Κάθε βήμα επιστροφής της χώρας στην κανονικότητα θα είναι βημα που θα απομακρύνει τον ιδιο από την προοπτική επιστροφής στην εξουσία. Θα έχει πάντως χρόνο ο κ. Τσίπρας. Χρόνο να αναμετρηθεί με τον ίσκιο του, να κοιταχθεί στον καθρέφτη. Να ξανασκεφθεί το εξάμηνο του 2015, να δει τις φωτογραφίες των Ελλήνων πολιτών που με αξιοπρέπεια η οποία έκρυβε την οργή, στήθηκαν στα ΑΤΜ για να πάρουν 40 ευρω για τα φάρμακα τους, το γάλα των παιδιών τους…
Να ξαναδεί το βιντεο της ημέρας του δημοψηφίσματος. Το πως έπαιξε σε μια ζαριά το μέλλον της Ελλάδας και του ελληνικού λαού, για το δικό του καπρίτσιο, για να μείνει στην εξουσία. Να θυμηθεί ξανά το βραδυ της ολοκλήρωσης της …επικής διαπραγμάτευσης, την κατάληξη στο Γ’ Μνημονιο. Τις υποκλίσεις στον Γερμανό Σόιμπλε και εκείνη την «Go Back κυρία Μερκελ». Δε θα συνεχίσω με το Μάτι, με την επανάσταση εναντιον των πλουσίων από το κότερο της κ. Παναγοπούλου, όπου η μόνη σχέση με την επανάσταση ήταν το πανάκριβο κουβανέζικο πούρο. Τώρα θα έχει χρόνο να σχεδιάσει το Τσιπρικο κόμμα, αν και προηγουμένως θα πρεπει να αποφασίσει με ποιους είναι και ποιος είναι ο ίδιος.
Με τον Βενιζέλο της Μεγάλης Ιδέας αλλά και του Ιδιώνυμου; Με τον Αρη Βελουχιώτη; Με τον Ανδρεα Παπανδρέου ή μήπως με την Αριστερά που τον έκατσε στο σκαμνί του Ειδικού Δικαστηρίου; Και με το Ισραήλ και με τους Παλαιστινίους; Και με την Μέρκελ και με τον Τιντετμανς; Και με τον Παν Παν και με τον Κουίκ και τον Παπαγγελόπουλο και τη Ρεπούση; Πάλι καλά που μετά από πεντε χρόνια ανακάλυψε ότι δεν είναι με τον Κώστα Καραμανλή… Ίσως αντιληφθεί ότι με χαμαιλεοντισμούς δεν κτίζονται πολυσυλλεκτικά κόμματα, αλλα σκορποχώρια…
Και ότι με την υπεύθυνη στάση είναι που κερδίζεις στην πολιτική και όχι με το πετροβόλημα.
Την ίδια ώρα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει όπως όλα δειχνουν το δικό του στοίχημα με την Ιστορία, για να αποδείξει ότι «το παιδί που δεν εκανε για την δουλειά», τελικά μπορεί και δεν είναι απλώς μια ακόμη φούσκα που γέμισε από τον αέρα της τιμωρητικής οργής στην εποχή των Μνημονίων.
Και όπως το έφερε η τύχη, είναι πραγματικά τελευταία ευκαιρία για την χώρα. Για να μάθει ξανά να στέκεται όρθια, να περπατά, να σκέφτεται, να δημιουργεί, να αισιοδοξεί…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια