Του Θοδωρή Γιάνναρου
Υπάρχει και ένα άλλου είδους βάσανο που ταλανίζει τον πάλαι ποτέ φέρελπι και νυν... υπ’ ατμόν πρωθυπουργεύοντα, Αλέξη Τσίπρα: η επιστροφή της ζωής των πολιτών σε μια πολιτικοκοινωνικοοικονομική κανονικότητα, που διαμορφώνει ένα νέο πλέον τοπίο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και στο οποίο βλέπουν πως δεν έχουν καμία θέση, μιας και έχουν εξοβελιστεί βίαια.
Μέχρι πριν λίγο ακόμα, το κυβερνών κόμμα του Αλέξη Τσίπρα είχε τροφοδοτηθεί από μια "παρά φύσιν” δυναμική που αφορούσε σε έκτακτες καταστάσεις, τις οποίες το ίδιο τροφοδοτούσε με κάθε τρόπο, προκειμένου να ενισχύσει την προσπάθειά του για μόνιμη κατάληψη της εξουσίας... συγκυρίες κρίσης και συνεχών ανατροπών, σε μια περίοδο στην οποία οι άνθρωποι ήταν διατεθειμένοι ακόμα να δοκιμάσουν νέα πράγματα και να ρισκάρουν σε άγνωστα και θολά νερά, που υποσχόταν το παραμΙΘΑΚΗ του Μαξίμου, αγνοώντας τους κινδύνους που ήταν εμφανείς από την πρώτη στιγμή. Μόνο που μπέρδεψαν τους Μεσσίες με τους Βελζεβούληδες και τις ουρές τους...
Όμως, η σταθεροποίηση πλέον του πολιτικού σκηνικού, ειδικά μετά το πατατράκ της 26ης Μαΐου, των σχεδόν 10 μονάδων διαφοράς στις Ευρωεκλογές, των 18 στην Περιφέρεια Αττικής και το μπλε που κάλυψε απ’ άκρου εις άκρον την Ελλάδα, που σηματοδότησε και δημιούργησε κύμα επαναπατρισμόύ ψηφοφόρων στις πολιτικές "ρίζες” τους, μιας και είναι ορατό, ακόμα και στους πλέον αδαείς, πως η ίδια η κυβερνητική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς στίβους, συσσώρευσε περισσότερες διαμαρτυρίες, δυστυχία και κοινωνικές εντάσεις παρά επαίνους, συγχαρητήρια και χειροκρότημα. Συσσώρευσε όμως δυστυχώς και 124 αθώες ψυχές, που χάθηκαν στη Μάνδρα και στο Μάτι.
Δηλαδή ο συνδυασμός ανάμεσα στην "κανονικότητα” και τη "δυσαρέσκεια” διαμόρφωσε αντίστροφη ροή ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ, που πλέον κινδυνεύει να επανέλθει στα μονοψήφια ποσοστά που είχε πριν το 2010.
Αυτό εν μέρει εμφανίστηκε στην αρχική δυναμική του ΚΙΝΑΛ, όταν φάνηκε ότι θα μπορούσε εν γένει να σημαδεύσει ακόμη και διψήφιο ποσοστό, και αυτό εξηγεί και την επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να αποδιαρθρώσει βίαια και δόλια το ΚΙΝΑΛ, κάτι που εν μέρει το κατάφερε αξιοποιώντας και τη Συμφωνία των Πρεσπών σε αυτό το επίπεδο, αλλά απέτυχε - κάτι που φάνηκε στα αποτελέσματα της 26ης Μαΐου.
Η ανάγκη συσπείρωσης "κεντροαριστερών στελεχών” ακόμη και από τα αζήτητα έγινε η πρώτη προτεραιότητα του κυβερνώντος συνονθυλεύματος... με τη φιλοσοφία "μάζευε κι ας είναι και ρώγες”.
Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε εύκολα να βγει και να ισχυριστεί πως είναι η κεντροαριστερά... ακόμη και εάν αυτός ήταν ο ενδόμυχος και διακαής πολιτικός στόχος και το όραμα Τσίπρα, ο οποίος στον βωμό του δικού του οφέλους ξέχασε και ιδεολογίες και όρκους τιμής σε Μαρξ και Στάλιν.
Μιας όμως και το "Σχέδιο Κεντροαριστερά” χρειαζόταν και στελέχη της Κεντροαριστεράς, ξεκίνησε ορεξάτος με την προσφιλή του τακτική... στον αχταρμά δηλαδή των κλοπών στελεχών, απ’ όπου έβρισκε πρόθυμους να ξεπουληθούν για λίγα τάλαρα και με κάποιους και κάποιες τα κατάφερε, αγοράζοντας φθηνά εξαρτήματα συντήρησης και μπαγιάτικο κρέας... αλλά πάλι δεν του βγήκε! Δεν τα κατάφερε, παρόλο που ολόκληρο το αποτυχημένο και κραγμένο ΠΑΣΟΚ πλέον είναι δίπλα στον Τσίπρα και όχι κοντά στη Φώφη Γεννηματά.
Αυτό, από την άλλη, εξηγεί και τον άκρατο ενθουσιασμό με τον οποίο υποδέχτηκε τον εδώ και καιρό... στα αζήτητα Στέφανο Τζουμάκα, τον αποτυχημένο Γιάννη Ραγκούση, ή τον εκκαθαριστή της σημερινής ετικέτας με την επωνυμία "ΔΗΜΑΡ”, Θ. Θεοχαρόπουλο.
Γίνεται απόλυτα κατανοητό γιατί δεν έχει κανένα πρόβλημα να χαριεντίζεται σήμερα με όσους κυριολεκτικά τον έφτυναν χτες, όπως οι Λιάκος, Ρεπούση, Μωραΐτης και Τόλκας, που απλά πήγαν μαζί του αφού δεν είχαν βρει αλλού πολιτική στέγη.
Σε κάθε περίπτωση, οι εκλογές της 7ης Ιουλίου πλησιάζουν και τα νέα δημοσκοπικά δεδομένα είναι φωτιά και λάβρα για το κόμμα του... και σίγουρα δεν είναι διόλου ενθαρρυντικά για τον Τσίπρα και τους πέριξ αυτού λεγεωνάριους και γενίτσαρους, που συνεχίζουν να προτιμούν τα δακρύβρεχτα αφηγήματα και την επικοινωνιακή υπερβολή από την ουσιαστική πολιτική, την οποία όμως δεν κατέχουν, ούτε ποτέ μπόρεσαν να κατανοήσουν.
Με αυτή την έννοια και το συγκεκριμένο σόου αναμένεται να το δούμε σε αρκετές επαναλήψεις τις επόμενες εβδομάδες, έστω και άνευ ακροατηρίου, μιας και πλέον, τους οπαδούς, τους ψάχνουν με το κιάλι.
"Πολύ σκληρός για να πεθάνει”, είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Τσίπρας. Είναι η προσωπική του άποψή και σίγουρα δεν μας πέφτει λόγος... Όμως, μέσα στην ουτοπία και με το IQ που χαρακτηρίζει την περιορισμένη νοημοσύνη του, δεν μπορεί να κατανοήσει πως αυτό σε καμία περίπτωση δεν είναι προς όφελος του λαού που του έδειξε την πόρτα της εξόδου, απηυδισμένος από την ανικανότητα και την κακοήθειά του.
Ένας σκληρός πρωθυπουργός είναι γνωστό από την ιστορία ότι με τη σκληρότητα του δεν δημιουργεί ποτέ δεσμούς με τους πολίτες. Παραμένει μέσα σε μια σκληρή και αδιαφανή γυάλα και ενδιαφέρεται, μέσα στην αδιαφάνειά της, να προσποριστεί όσο το δυνατόν περισσότερα προσωπικά οφέλη - σιγά μην ενδιαφερθεί για το πώς ζει ο κόσμος. Τον ενδιαφέρει μόνο η καρέκλα, ακόμα και αν πάτησε και συνεχίζει να πατά επί πτωμάτων, φοβούμενος την κανονικότητα και το φως!
Όπως τα πλάσματα του σκότους, έτσι και ο ίδιος, αποφεύγει το φως, γιατί μόλις ξημερώσει και τον δουν οι αχτίδες του ηλίου, θα αυτοαναφλεγεί και θα μετατραπεί σε στάχτες που θα τις σκορπίσει ο άνεμος.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια