Του Πέτρου Χασάπη
Είναι γνωστό ότι το αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό σύστημα γεννήθηκε με την αυγή της βιομηχανικής επανάστασης και την άνοδο της αστικής τάξης. Από τότε παρέμεινε ένα ολιγαρχικό ελιτίστικο πολιτικό σύστημα, το οποίο χρησιμοποιούσε πάντα το λαό ως αναγκαίο κακό και με διάφορες επικοινωνιακές μεθόδους τον ετεροκατηύθυνε να επιλέγει στις κάλπες τους αρεστούς του συστήματος.
Οι όπισθεν των πολιτικών προσώπων κρυπτόμενοι οικονομικοί ολιγάρχες – μεγαλοαστοί, κατάφερναν πάντα να στρέφουν την προσοχή των ψηφοφόρων πάνω στα πολιτικά πρόσωπα, με τα διάφορα διχαστικά μηνύματα και τα ιδεοληπτικά κατασκευάσματα. Έτσι, ενώ στο προσκήνιο εμφανίζονται οι δήθεν διαφωνούντες πολιτικοί, στο παρασκήνιο κινούν τα νήματα οι οικονομικοί ολιγάρχες.
Έτσι πήγαιναν τα πράγματα όσο διαρκούσε η λογική του κλειστού εθνικού κράτους. Κάποια στιγμή όμως, οι εθνικοί οικονομικοί ολιγάρχες, χρησιμοποιώντας τους πολιτικούς – πιόνια, ξεπέρασαν τα εθνικά όρια και κατάφεραν, με τις υπογραφές των πολιτικών, να στήσουν διεθνείς οργανισμούς ελέγχου της παγκόσμιας οικονομίας, φτάνοντας σήμερα στο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.
Όμως τώρα πλέον, ακόμα και οι πολιτικοί – μαριονέτες, του εθνικού επιπέδου, εφόσον αυτοί δεν είναι απόλυτα πειθήνιοι σε βάρος των λαών τους, δημιουργούν προβλήματα στη διεθνή οικονομική ελίτ και κατ’ αυτήν θα πρέπει να φύγουν από τη μέση.
Αυτό το είδαμε τα τελευταία χρόνια να συμβαίνει σε πολλά κράτη με ξαφνικές εσωτερικές επαναστάσεις. Το ζούμε στο πετσί μας εδώ στην Ελλάδα, τα τελευταία εννιά χρόνια, όπου πρώην αντιμνημονιακοί πολιτικοί, υπάκουσαν τελικά πλήρως στη διεθνή οικονομική ολιγαρχία, διαφορετικά θα ακολουθούταν ο δρόμος της ανατροπής τους και προφανώς της τιμωρίας τους με διάφορα κατασκευασμένα κατηγορητήρια.
Αυτό όμως που συμβαίνει τώρα με την Βενεζουέλα και τον Μαδούρο, δεν έχει ξαναγίνει, είναι κάτι πρωτόγνωρο. Επειδή η διεθνής οικονομική ολιγαρχία έχει αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να τον ρίξει εκ των έσω με κάποιο πραξικόπημα, απλά αποφάσισε να τον αντικαταστήσει. Έτσι απλά και ψυχρά.
Δεν είμαι υποστηρικτής του Μαδούρο, ούτε του καθεστώτος του, αλλά αυτό το πρωτόγνωρο φαινόμενο, όπου η διεθνής ολιγαρχία επεμβαίνει σε ένα εθνικό κράτος και αντικαθιστά τον αρχηγό του κράτους με δικό της εκλεκτό και προφανώς συμβιβασμένο, ανεβάζει επίπεδο διεθνούς πρακτικής και δείχνει τι θα γίνεται στο μέλλον.
Το έχω πει πολλές φορές, θα το ξαναπώ άλλη μία. Μόνη λύση είναι οι εσωτερικές θεσμικές αλλαγές στα πολιτεύματα των εθνικών κρατών, ώστε να απεξαρτηθεί η πολιτική εξουσία από την οικονομική εξουσία και να εξαρτηθεί από το λαό. Για παράδειγμα δεσμευτικά δημοψηφίσματα με λαϊκή πρωτοβουλία και οπωσδήποτε η εισαγωγή του θεσμού της ανάκλησης των πολιτικών από τους ίδιους τους ψηφοφόρους τους, είναι θεσμικές αλλαγές που θα φέρουν τη διεθνή οικονομική ολιγαρχία σε άμεση αντιπαράθεση με τους λαούς και τη βέβαιη ήττα της.
Μπορεί σήμερα να διχαζόμαστε με το φαινόμενο Μαδούρο – Γκουαϊδό, ή και να το διασκεδάζουμε, ή να ξεχνάμε τι έκαναν και τι κάνουν οι δικοί μας πολιτικοί, που παραχώρησαν μέχρι και τα ιστορικά δίκαια της Μακεδονίας μας για να μην ανατραπούν, όμως στο μέλλον θα έχουμε άμεσο πρόβλημα εμείς οι ίδιοι οι πολίτες – άνθρωποι με τον νέο δουλοκτητικό Μεσαίωνα που χαράζει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια