Το κυβερνών κόμμα έχειμετατραπεί στον δυναμικότερο προστάτη του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της παγκοσμιοποίησης
Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφάλα *
Η εποχή της παγκοσμιοποίησης χαρακτηρίζεται από την απόλυτη κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που αναπαράγεται άνευ έργου, έναντι των επενδυτικών παραγωγικών κεφαλαίων που δημιουργούν θέσεις εργασίας. Η ελεύθερη διακίνηση αγαθών, κεφαλαίων και μισθωτής εργασίας, καθώς και οι υπερεθνικοί οικονομικοί και πολιτικοί σχηματισμοί αποσκοπούν στην επίτευξη του κέρδους μέσω της απαξίωσης της εργασίας και στην καταστροφή της μεσαίας τάξης και του έθνους-κράτους, επειδή ο πλούτος συγκεντρώνεται επιλεκτικά στα χέρια των ολίγων.
Η διαφορά μεταξύ του παραγωγικού και του κερδοσκοπικού κεφαλαίου είχε ήδη επισημανθεί από τον Λένιν το 1916, όπου μέσα στο έργο του «Ιμπεριαλισμός, το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού» τονίζεται ότι η υπερσυγκέντρωση κεφαλαίου σε ολιγάριθμα τραπεζικά χέρια δημιουργεί μια χρηματοπιστωτική ολιγαρχία, που σκοπό έχει να ελέγξει εκτός της παραγωγής και την κατοχή γης. Ο Λένιν επισημαίνει την αναδυόμενη κυριαρχία του τραπεζίτη-ολιγάρχη έναντι του βιομηχάνου, επισημαίνοντας ότι εκεί που πρώτα παράγονταν αγαθά και υπήρχε εργασία η νέα μορφή καπιταλισμού δανείζει τα κεφάλαια σε άλλες χώρες αντί να τα επενδύει στη χώρα προέλευσής τους. Ετσι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και ανθρώπων γίνεται το απόλυτο σύστημα παραγωγής και συγκέντρωσης πλούτου για τις ολιγάριθμες ελίτ. Σταδιακά το σύστημα απλώνεται παντού, αναφέρει ο Λένιν, ώστε οι χώρες που εξάγουν κεφάλαια να ευημερούν, ενώ οι άλλες που τα δανείζονται να εξαθλιώνονται.
Οι εξαγωγείς χρήματος κερδίζουν από τους τόκους, ενώ οι εισαγωγείς στραγγαλίζονται και δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από αποικίες χρέους. Το χρηματοπιστωτικό παιχνίδι γίνεται πλέον πολιτικό, όπου στις χώρες δανεισμού οι εγχώριοι πολιτικοί αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας τη μεταφορά του πλούτου της χώρας τους στα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα. Η πολιτική απαξιώνεται ενώ το σύνολο του πληθυσμού αδυνατεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Ουσιαστικά το οικονομικό τοπίο που παρουσίασε ο Λένιν δεν είναι τίποτε περισσότερο από την εικόνα της σημερινής παγκοσμιοποίησης, επειδή «η συγκέντρωση των πλουτοπαραγωγικών πηγών στις ολιγάριθμες χρηματοπιστωτικές ελίτ γίνεται μέσω της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, αγαθών και ανθρώπων». Στο ίδιο μήκος κύματος ο Καρλ Μαρξ σε μια ομιλία του την 9η Ιανουαρίου 1848 με τίτλο «περί του ζητήματος του ελευθέρου εμπορίου» ισχυρίζεται ότι «η απελευθέρωση των δασμών το μόνο που κάνει είναι να απελευθερώνει το κεφάλαιο από τους περιορισμούς με αποτέλεσμα να καταστρέφει τις βιομηχανικές χώρες παραγωγής».
Εισηγητής της ομιλίας του Μαρξ ήταν ο Φρίντριχ Ενγκελς, ο οποίος στην εισαγωγή του ανέφερε ότι «μόνο ο προστατευτισμός μπορεί να περιφρουρήσει την εργασία από τον αθέμιτο ανταγωνισμό της παραγωγής φτηνών προϊόντων σε κάποιο άλλο μέρος του κόσμου όπου υπερτερούν τα φτηνά εργατικά χέρια». Τις οικονομικές προτάσεις και θέσεις των Μαρξ και Ενγκελς για πρώτη φορά υιοθέτησε η Γερμανία το 1873 κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης επιβάλλοντας τον προστατευτισμό στην εισαγωγή βιομηχανικών προϊόντων από το εξωτερικό, με αποτέλεσμα να αυξήσει τη βιομηχανική παραγωγή εις βάρος των ανταγωνιστών της.
Αυτό λοιπόν που ουσιαστικά ισχυρίστηκαν οι θεωρητικοί του κομμουνισμού είναι ότι η παγκοσμιοποίηση καταστρέφει την παραγωγή και την εργασία προς όφελος του χρηματοπιστωτικού συστήματος και συνεπώς απενεργοποιεί την πάλη των τάξεων προς όφελος των ισχυρών. Στην Ελλάδα όμως οι θέσεις των θεμελιωτών του κομμουνισμού για την παγκοσμιοποίηση διαστρεβλώθηκαν σχεδόν από το σύνολο της Αριστεράς, επειδή η τελευταία είναι υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης τη στιγμή που λεκτικά αυτοπροσδιορίζεται ως μαρξιστική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επί παραδείγματι κατόρθωσε να πραγματοποιήσει μια θεαματική κυβίστηση όταν κατέλαβε την εξουσία, όχι μόνο σε θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής αλλά και στις καθαρά ιδεολογικές θέσεις και αρχές του μαρξισμού. Είναι όμως αξιοθαύμαστο ότι το κόμμα αυτό εξακολουθεί να πείθει το εκλογικό του ακροατήριο με την πολιτική θέση του υπερασπιστή της εργατικής τάξης, παρά το γεγονός ότι καθ’ ομολογίαν των ξένων δανειστών της χώρας μας ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί στον δυναμικότερο προστάτη του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της παγκοσμιοποίησης, σε αντίθεση με τις οικονομικές και πολιτικές θέσεις των θεωρητικών του κομμουνισμού τους οποίους ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί.
* Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια