Πόσες φορές δεν μας έχει τύχει να γνωρίζουμε δύο αδέρφια και να είναι δύο τελείως διαφορετικές προσωπικότητες… για παράδειγμα ο ένας να είναι ευγενικός, κοινωνικός και χαμογελαστός και ο άλλος να είναι νευρικός, σκυθρωπός και οξύθυμος. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως δύο άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει από τους ίδιους γονείς, έχουν πάρει την ίδια ανατροφή, τις ίδιες αξίες και τα ίδια πιστεύω, αναπτύσσονται διαφορετικά ως προς τις συμπεριφορές τους.
Παρόλα αυτά, όσο διαφορετικές προσωπικότητες κι αν είναι τα αδέρφια κάτι τους ενώνει. Τους ενώνει αυτό το «δέσιμο» που με το πέρασμα των χρόνων αρχίζουν να κατανοούν, να σέβονται, να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον και εντέλει έχουν αναπτύξει την έμπρακτη αγάπη. Είναι σαν δύο δέντρα που με την φροντίδα, εδραιώνουν τις ρίζες τους, μεγαλώνουν και ομορφαίνουν τον κόσμο.
Είτε τα δίδυμα που ξεκινούν το «δέσιμο» τους από την εμβρυική τους ζωή είτε ως αδέλφια με διαφορά κάποιων ετών, είναι (σχεδόν) σίγουρο πως θα αναπτύσσουν μία σχέση που θα περάσει από διάφορες φάσεις αγάπης και κόντρας.
Αρχικά, θα ζηλέψει το ένα το άλλο, καθώς το μεγαλύτερο παιδί θα αισθανθεί πως δεν έχει την πλήρη προσοχή του περιβάλλοντος του, που συνήθιζε να χαίρεται. Μπορεί να το χτυπήσει, να το δαγκώσει ή και να το μαλώσει. Ωστόσο, καθώς ο καιρός περνάει, αυτή η ζήλια θα μεταλλαχθεί σε ενδιαφέρον. Πολλές φορές θα παρατηρήσουμε πως το μεγαλύτερο αδερφάκι μαθαίνει στο μικρότερο πώς να κρατάει καλύτερα το κουτάλι για να φάει την κρέμα του ή να του δείχνει πώς πρέπει να φέρεται σε μία επίσημη εκδήλωση, να το προστατεύει όταν οι φίλοι του το κοροϊδέψουν και φυσικά να τον υπερασπιστούν όταν οι γονείς τους το μαλώνουν.
Είναι άξιο θαυμασμού να βλέπουμε πώς αυτά τα δύο ανθρωπάκια μεταξύ τους, μεγαλώνοντας είναι αφοσιωμένα ο ένας στον άλλον, νιώθουν μια βαθιά οικειότητα από τα κοινά τους βιώματα και από την ισόποση αγάπη που έχουν πάρει από τους γονείς του, όταν έχουν την τύχη να την λάβουν γενναιόδωρα, ή ακόμη κι αν δεν έχουν.
Παρέα στις καλές στιγμές, παρέα στις δυσκολίες, και ας έχουν επιλέξει διαφορετικό τρόπο ζωής… άρα και διαφορετικά ενδιαφέροντα… διαφορετικέ έγνοιες, θα θυμούνται και θα αναγνωρίζουν πως στη ζωή τους υπάρχει ένα πρόσωπο που θα τους εμπνέει αγάπη και εμπιστοσύνη, απόρροια όλων των εμπειριών και των στιγμών που πέρασαν μαζί.
Τέλος, όλα αυτά χαρακτηριστικά δεν θυμίζουν γνωρίσματα φιλίας;
Τα αδέλφια μας… οι αληθινοί φίλοι που μας παραχωρεί η ζωή μέσω των γονιών μας.
* Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
Παρόλα αυτά, όσο διαφορετικές προσωπικότητες κι αν είναι τα αδέρφια κάτι τους ενώνει. Τους ενώνει αυτό το «δέσιμο» που με το πέρασμα των χρόνων αρχίζουν να κατανοούν, να σέβονται, να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον και εντέλει έχουν αναπτύξει την έμπρακτη αγάπη. Είναι σαν δύο δέντρα που με την φροντίδα, εδραιώνουν τις ρίζες τους, μεγαλώνουν και ομορφαίνουν τον κόσμο.
Είτε τα δίδυμα που ξεκινούν το «δέσιμο» τους από την εμβρυική τους ζωή είτε ως αδέλφια με διαφορά κάποιων ετών, είναι (σχεδόν) σίγουρο πως θα αναπτύσσουν μία σχέση που θα περάσει από διάφορες φάσεις αγάπης και κόντρας.
Αρχικά, θα ζηλέψει το ένα το άλλο, καθώς το μεγαλύτερο παιδί θα αισθανθεί πως δεν έχει την πλήρη προσοχή του περιβάλλοντος του, που συνήθιζε να χαίρεται. Μπορεί να το χτυπήσει, να το δαγκώσει ή και να το μαλώσει. Ωστόσο, καθώς ο καιρός περνάει, αυτή η ζήλια θα μεταλλαχθεί σε ενδιαφέρον. Πολλές φορές θα παρατηρήσουμε πως το μεγαλύτερο αδερφάκι μαθαίνει στο μικρότερο πώς να κρατάει καλύτερα το κουτάλι για να φάει την κρέμα του ή να του δείχνει πώς πρέπει να φέρεται σε μία επίσημη εκδήλωση, να το προστατεύει όταν οι φίλοι του το κοροϊδέψουν και φυσικά να τον υπερασπιστούν όταν οι γονείς τους το μαλώνουν.
Είναι άξιο θαυμασμού να βλέπουμε πώς αυτά τα δύο ανθρωπάκια μεταξύ τους, μεγαλώνοντας είναι αφοσιωμένα ο ένας στον άλλον, νιώθουν μια βαθιά οικειότητα από τα κοινά τους βιώματα και από την ισόποση αγάπη που έχουν πάρει από τους γονείς του, όταν έχουν την τύχη να την λάβουν γενναιόδωρα, ή ακόμη κι αν δεν έχουν.
Παρέα στις καλές στιγμές, παρέα στις δυσκολίες, και ας έχουν επιλέξει διαφορετικό τρόπο ζωής… άρα και διαφορετικά ενδιαφέροντα… διαφορετικέ έγνοιες, θα θυμούνται και θα αναγνωρίζουν πως στη ζωή τους υπάρχει ένα πρόσωπο που θα τους εμπνέει αγάπη και εμπιστοσύνη, απόρροια όλων των εμπειριών και των στιγμών που πέρασαν μαζί.
Τέλος, όλα αυτά χαρακτηριστικά δεν θυμίζουν γνωρίσματα φιλίας;
Τα αδέλφια μας… οι αληθινοί φίλοι που μας παραχωρεί η ζωή μέσω των γονιών μας.
* Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι Ψυχολόγος-Παιδοψυχολόγος στο Περιστέρι, τ.συνεργ. στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”, μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Εφηβικής Ιατρικής και του Ευρωπαϊκού Συλλόγου Ψυχοθεραπείας. Απόφοιτος Ε.Κ.Π.Α, επιστημονικός υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης “Επαφή”.
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια