Γράφει ο Σταύρος Λυγερός
Οι κάτοικοι του Στρασβούργου επανήλθαν γρήγορα στις καθημερινές ασχολίες τους, αλλά ο φόβος αιωρείται παντού, δεδομένου ότι -μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές- ο δράστης παραμένει ασύλληπτος. Ο Σεκάτ δεν φαίνεται να είναι μέλος δικτύου ισλαμικής τρομοκρατίας. Τα δίκτυα αυτά προτιμούν τις επιθέσεις με βόμβες παρά με πυροβόλα όπλα, επειδή ακριβώς οι βόμβες προκαλούν κατά κανόνα πολύ μεγαλύτερη αιματοχυσία.
Ο εν λόγω τζιχαντιστής ήταν σεσημασμένος και χαρακτηρισμένος από τις αρχές ασφαλείας ως επικίνδυνος (φάκελος «S»). Είχε συλληφθεί και φυλακισθεί για κλοπές και από ό,τι έχει γίνει γνωστό οι αρχές ασφαλείας θα τον συνελάμβαναν τις επόμενες ημέρες για ποινική υπόθεση κι όχι για ισλαμική τρομοκρατία. Στην περίπτωσή του βλέπουμε να επαναλαμβάνεται ένα γνωστό μοτίβο: τη μετατροπή ενός νέου μουσουλμάνου με ποινικό μητρώο σε τζιχαντιστή. Αρκετοί τέτοιοι βρήκαν νόημα ζωής στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και στη συνέχεια στρατεύτηκαν στην ισλαμική τρομοκρατία. Οι αδελφοί Ιμπραήμ και Χαλίντ Μπακράουι, που αιματοκύλησαν τις Βρυξέλλες, είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Όπως ο Σεκάτ, έτσι και εκείνοι ήταν γνωστοί στην αστυνομία για ποινικά αδικήματα και αυτό κατά μία έννοια λειτουργούσε σαν ομπρέλα προστασίας. Οι αρχές ασφαλείας ταξινομούν σε κουτάκια, αδυνατώντας συχνά να κατανοήσουν ότι μπορεί ένας λούμπεν νεαρός μουσουλμάνος να μεταλλαχθεί σε αποφασισμένο τζιχαντιστή. Ας σημειωθεί ότι στην κατηγορία «S» έχουν ταξινομηθεί σήμερα στη Γαλλία περίπου 20.000 άτομα, εκ των οποίων περίπου 12.000 θεωρούνται πολύ επικίνδυνοι και βρίσκονται υπό παρακολούθηση. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον αρμόδιο υφυπουργό, 55 τρομοκρατικές επιθέσεις έχουν αποφευχθεί στη Γαλλία από το τέλος του 2013 και 15 από την αρχή του περασμένου έτους.
«Μοναχικός λύκος», το όπλο της ισλαμικής τρομοκρατίας
Η επίθεση στη χριστουγεννιάτικη αγορά του Στρασβούργου επιβεβαιώνει αυτό που έχει φανεί σαφώς από τα προηγούμενα κρούσματα. Η ισλαμική τρομοκρατία ήρθε στη Δύση για να μείνει. Το γεγονός, μάλιστα, ότι στόχος ήταν απλοί άνθρωποι καταδεικνύει τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα της. Πρόθεσή της είναι όχι απλώς να διαταράξει την καθημερινότητα στις δυτικές κοινωνίες, αλλά, με όπλο τη διάχυση του φόβου, να την αλλοιώσει. Εάν είναι δυνατόν να καταλύσει το μοντέλο της “ανοικτής κοινωνίας”.
Σε αντίθεση με άλλες κατηγορίες τρομοκρατών, που διατηρούν κάποιου είδους ηθικούς φραγμούς, η ισλαμική τρομοκρατία δεν έχει την παραμικρή αναστολή. Δεν έχει ενδοιασμούς για τις απώλειες αθώων. Από τη στιγμή που οι ίδιοι οι δράστες θεωρούν ότι θυσιάζονται για έναν ιερό σκοπό δεν διστάζουν να συμπαρασύρουν στον θάνατο αμάχους, ακόμα και μικρά παιδιά. Στα μάτια τους, άλλωστε, ο δυτικός άνθρωπος είναι όχι μόνο άπιστος, αλλά και προς εξόντωση εχθρός παρότι μπορεί να είναι ακόμα και γείτονάς τους.
Στην πραγματικότητα, η ισλαμική τρομοκρατία αντιπροσωπεύει μία ασύμμετρη απειλή που παραπέμπει σε πόλεμο πολιτισμών. Εξ ου και το φαινόμενο δεν αποτελεί πτυχή του παραδοσιακού γεωπολιτικού ανταγωνισμού. Μπορεί ορισμένες φορές να διασυνδέεται με αυτόν, αλλά τακτικά και όχι στρατηγικά. Για τους τζιχαντιστές εχθρός δεν είναι μόνο οι φορείς και οι μηχανισμοί ενός κράτους. Εχθρός είναι τα ιδεολογικά και αξιακά παρακλάδια του Διαφωτισμού και ειδικότερα κάποια κράτη-κοινωνίες που έχουν ανακηρυχθεί εχθροί.
Στο όνομα του «ιερού πολέμου»
Η χρήση κάθε μέσου που καλλιεργεί τον τρόμο στον εχθρό, είναι θεμιτή. Γι’ αυτό και δεν διστάζουν να καταφεύγουν τόσο στην τυφλή μαζική βία, όπως οι πρόσφατες επιθέσεις, όσο και στην τελετουργική βία, όπως οι βιντεοσκοπημένοι αποκεφαλισμοί. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πολιτική σπάνια από μόνη της οδηγεί σε τόσο ακραίες συμπεριφορές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, καθοριστικό ρόλο παίζει η ύπαρξη του θρησκευτικού υπόβαθρου και η νομιμοποιημένη από το Ισλάμ έννοια του «ιερού πολέμου». Αυτό δεν σημαίνει ότι αιτία της ισλαμικής τρομοκρατίας είναι το θρησκευτικό δόγμα. Μία τέτοια ταύτιση θα ήταν όχι μόνο άτοπη, αλλά και επικίνδυνη.
Από την άλλη πλευρά, όμως, εθελοτυφλούν όσοι στο όνομα της πολιτικής ορθότητας αρνούνται την ύπαρξη οποιασδήποτε σχέσης μεταξύ των δύο. Δεν είναι τυχαίο ότι π.χ. κανένας Σέρβος δεν πραγματοποίησε επίθεση αυτοκτονίας, παρότι η χώρα του βομβαρδίσθηκε και ταπεινώθηκε από το ΝΑΤΟ στη δεκαετία του 1990. Όπως δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι αιματηρές επιθέσεις των τζιχαντιστών γίνονται δεκτές με ικανοποίηση από εκατομμύρια μουσουλμάνους σ’ όλο τον κόσμο.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα, ενώ η πρώτη γενιά μουσουλμάνων μεταναστών είναι συνήθως νομιμόφρων και εργάζεται σκληρά για να ριζώσει, κάποιοι νέοι μουσουλμάνοι δεύτερης και τρίτης γενιάς έχουν την τάση να ριζοσπαστικοποιούνται. Το σύνηθες είναι η προσχώρηση στον ισλαμικό φονταμενταλισμό και σπανιότερα στην ισλαμική τρομοκρατία.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια