Λίγες λέξεις μου είναι τόσο εκνευριστικές όσο η λέξη «αφήγημα».
Θα μπορούσε κανείς να πει ότι τα προβλήματα με την πολιτική σκηνή γενικά και την αριστερά ειδικότερα ξεκίνησαν όταν αντί της λέξης πρόγραμμα, καθιερώθηκε η λέξη αφήγημα.
Ίσως να φταίει ότι σκέφτομαι πάντα ότι σε τελική ανάλυση ένα αφήγημα δεν παύει να είναι μια ιστορία, ένα παραμύθι, κάτι που το ακούς ευχάριστα, αλλά στην πραγματικότητα δεν λέει πολλά πράγματα.
Στην ελληνική πολιτική ζωή το συναντάμε τα τελευταία χρόνια ολοένα και πιο συχνά.
Για την ακρίβεια όσο περισσότερο τα κόμματα αρνούνται να έχουν συγκεκριμένες πολιτικές προτάσεις και συγκεκριμένα μέσα για να υλοποιήσουν αυτές τις πολιτικές και προτιμούν να έχουν πιο αφηρημένες προτάσεις που παραπέμπουν περισσότερο στην αισθητική της πολιτικής παρά στην ουσία τους.
Και εάν υπάρχει ένα κόμμα που κατεξοχήν προσέφερε και προσφέρει αφηγήματα αυτό είναι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αρχικά ήταν το αφήγημα του αντιμνημονίου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατεξοχήν υποσχέθηκε ότι μπορούσε να μας βγάλει από τα μνημόνια, χωρίς ποτέ να κάνει τον κόπο να εξηγήσει πώς θα το κάνει, με ποια μέσα, με ποιο κοινωνικό και πολιτικό συσχετισμό, με ποιες ρήξεις και με ποιο κόστος.
Απλώς θα το έκανε «με ένα νόμο και ένα άρθρο».
Επρόκειτο όντως για «αφήγημα» και όχι για πολιτική.
Κάτι που ακουγόταν ευχάριστο και αναγκαίο και μπορούσε να κερδίσει ψήφους. Όπως και έγινε.
Βέβαια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην εξουσία αποδείχτηκε περίτρανα ότι όντως επρόκειτο για ένα απλό «αφήγημα» και σε κανένα βαθμό για ένα συγκροτημένο και εφικτό πολιτικό πρόγραμμα.
Και το αποτέλεσμα ήταν στην πραγματικότητα να χαθεί η ευκαιρία να γίνει η ρήξη που θα μπορούσε όντως να μας έβγαζε από τα μνημόνια, μόνο και μόνο επειδή η κυβέρνηση που το πρότεινε το είχε απλώς ως προεκλογικό αφήγημα και όχι πραγματικό πολιτικό πρόγραμμα.
Όμως, παρά την απότομη και οδυνηρή (για την κοινωνία) προσγείωση στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σταμάτησε να παράγει «αφηγήματα».
Αυτό φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά τώρα που έχουμε το τυπικό «τέλος των μνημονίων» και όλα τα πραγματικά ανοιχτά ερωτήματα για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα.
Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν επιλέγει να κάνει μια πραγματική πολιτική συζήτηση, δηλαδή να θέσει τα πραγματικά δεδομένα ενώπιον της κοινωνίας, να εξηγήσει ποιες δυνατότητες έχει, να υπογραμμίσει τις δυσκολίες, αλλά και να προβάλλει την πολιτική μεθοδολογία για να φτάσουμε εκεί.
Αντίθετα, αυτό που έχουμε είναι απλώς η παραγωγή διαφόρων αφηγημάτων, μικρότερης ή μεγαλύτερης εμβέλειας, με μόνο κριτήριο τελικά απλώς να μπορεί να κερδίζει μερικές μέρες ακόμη θετικής δημοσιότητας και μετά την όποια διάψευση να περνάει στο επόμενο αφήγημα ή υποαφήγημα.
Έτσι είχαμε αρχικά την περίφημη «έξοδο στις αγορές» που υποτίθεται ότι θα επικύρωνε τα θετικά βήματα της οικονομίας και θα εξασφάλιζε ότι μπορούμε χρηματοδοτικά να σταθούμε στα πόδια μας.
Βέβαια αυτό διαψεύστηκε σχετικά γρήγορα και σήμερα ξέρουμε ότι με τα επιτόκια σε τόσο υψηλό επίπεδο, εξαιτίας και της συνολική αβεβαιότητας στην παγκόσμια οικονομία, η «έξοδος στις αγορές» έχει αναβληθεί μάλλον για μετά τις εκλογές, δεδομένου ότι ούτως ή άλλως υπάρχει και το χρηματοδοτικό μαξιλάρι από την τελευταία δόση του δανείου.
Έπειτα είχαμε τη μη μείωση των συντάξεων από 1/1/2019 που υποτίθεται ότι ήταν εξασφαλισμένη με βάση τα μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα.
Φάνηκε και εδώ ότι τίποτα δεν ήταν δεδομένο, εφόσον οι «θεσμοί» δεν έχουν ακόμη πειστεί ότι μπορεί να ακυρωθεί μια «δομική» μεταρρύθμιση.
Άλλωστε, ούτως ή άλλως οι νέοι συνταξιούχοι και οι χήρες μειωμένες συντάξεις παίρνουν.
Από κοντά και το αφήγημα «έρχεται η ανάπτυξη», που όμως δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί ότι στέκει εάν δούμε ότι ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ έπεσε κατά το δεύτερο τρίμηνο.
Για να μην αναφερθούμε σε άλλα «αφηγήματα» όπως αυτά περί της αναγκαίας «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» που καταλήγει σε μια κοπτοραπτική μαθημάτων που καταλήγει να κάνει το Λύκειο ακόμη περισσότερο ένα εξεταστικό κέντρο.
Υποθέτω ότι και στη ΔΕΘ θα ακούσουμε και άλλα αφηγήματα.
Άλλωστε, ο Αλέξης Τσίπρας είναι καλός αφηγητής και σίγουρα με λιγότερες φραστικές γκάφες από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Όμως, και πάλι «ιστορίες» θα λέει, την ώρα που οι πραγματικές πολιτικές αποφάσεις θα συνεχίζουν να λαμβάνονται στην επίμονη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, που ποτέ δεν τελείωσε, και εντός των μνημονιακών πλαισίων.
Γιατί στο τέλος των αφηγημάτων υπάρχει η πραγματικότητα.
Και αυτή παραμένει οδυνηρή για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας.
Που δεν θέλει «ιστορίες» αλλά πράξεις και τομές.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια