 |
Γράφει η δημοσιογράφος Λέττα Καλαμαρά
|
Τελικά ποιο είναι αυτό το Κράτος που θα σέβεται και θα προστατεύει τη ζωή καθενός πολίτη ξεχωριστά. Το Κράτος δημιουργήθηκε το 1648 ως έννοια συναλλαγής μεταξύ των πολιτών του και των Κρατικών αξιωματούχων του στη βάση της παραχώρησης της ελευθερίας και των φόρων των πρώτων και την εξασφάλιση της ειρήνης και της ευημερίας τους από τους δεύτερους. Δυστυχώς το Ελληνικό Κράτος, τόσο με την ίδρυση το 1830 όσο κυρίως μετά τη Μεταπολίτευση και μέχρι τις ημέρες και τα έργα του κ.Τσίπρα το 2015-18, βασίστηκε σε μία συναλλαγή απομύζησης του Δημοσίου και αδιαφορίας για το λαό. Τα αποτελέσματα βγάζουν μάτι και εξοντώνουν φιλήσυχους πολίτες με τον πιο φρικιαστικό τρόπο.
Ο Στρατηγός Άνεμος, με ή χωρίς τους στρατιώτες του αδιάφορο, ήταν ανίκητος. Κανένα κομματικό Κράτος, αριστερό ή δεξιό, κανένας πολίτης δεν θα μπορούσε να απαιτεί ένα Κράτος που να μπορεί να αντιμετωπίσει τη πύρινη λαίλαπα με τους σφοδρούς ανέμους. Αυτό όμως που θα μπορούσε να σώσει τους δύσμοιρους πολίτες και ψηφοφόρους του Κράτους - Παρακράτους θα ήταν ένα Κράτος με άξιους που θα μεριμνούσαν για την προειδοποίηση των κατοίκων στο Μάτι έγκαιρα, την οργανωμένη εκκένωσή του προς τη θάλασα ή οπουδήποτε αλλού τη δύσκολη ώρα και τη μετέπειτα διάσωσή τους. Επίσης την προστασία των πολιτών πριν το ξέσπασμα της πυρκαγιάς και τη μέριμνα για τους πληγέντες μετά την εκδήλωση της καταστροφής για την ελαχιστοποίηση των απωλειών. Αυτά όμως μόνο από ένα Κράτος χωρίς Παρακράτος, μόνο με ένα Κράτος που δεν θα αποτελεί σταθερά το λάφυρο κάθε κομματικού μηχανισμού για τη λεηλασία των ευρωπαϊκών και εθνικών πόρων, μόνο με ένα Κράτος με κρατικούς αξιωματούχους που θα ενδιαφέρονταν για την Ελλάδα περισσότερο από την άμεση και κατά κύριο λόγο κρυφή, ατομική και οικογενειακή τους αποκατάσταση.
Αυτό είναι ένα Κράτος πολιτισμού, που σέβεται την ανθρώπινη υπάρξη και πασχίζει για την σωτηρία έστω του ενός πολίτη του. Δυστυχώς η Ελλάδα δεν συγκαταλέγεται στα Κράτη που ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τη ζωή κάθε πολίτη ξεχωριστά. Αυτό απέδειξαν οι πυρκαγιές της Ηλείας, οι πλημμύρες της Μάνδρας, οι πυρκαγιές στο Μάτι, η πλημμύρα στο Μαρούσι και αυτό θα αποδείξει και η επόμενη φυσική ή μη καταστροφή που θα έρθει, όσο εμείς δεν αλλάζουμε. Αυτό θα μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν η κρατική εξουσία ασκηθεί από πολιτικούς ακέραιους, που θα υποστηρίζουν έναν κρατικό μηχανισμό ικανών και αποτελεσματικών ανθρώπων που δεν θα εναλλάσσονται με την εκλογή της εκάστοτε Κυβέρνησης. Η αρχή του ευ διοικείν που διέπει τα πολιτισμένα Κράτη, λείπει από την Ελλάδα. Μέχρι τότε, ίσως μέχρι το 2060, η Ελλάδα θα παραμένει μία κλασική αφρικανική αποικία, με τοπικούς "φυλάρχους", που θα ελέγχουν τις μάζες με τη στημένη ενημέρωση και την αναβλητική Δικαιοσύνη, που θα εορτάζει στα πανηγύρια την ανεξαρτησία της και θα θρηνεί σε τελετές τους καμμένους της πολίτες της.
Φυσικά πάντα θα υπάρχουν κατόπιν εορτής οι αγαθοεργίες της Μυκόνου, οι δωρεές της Μονής Κύκκου και οι εθνικοί ευεργέτες να μας δίνουν ένα χρώμα στην καταστροφή. Δυστυχώς και αυτό μαύρο, όπως το πετρέλαιο που διακινείται στις γαλάζιες θάλασσές μας και μας κατακαίει. Θλιβερός και απαράδεκτος ο κ.Μητσοτάκης, που ξαφνικά έγινε ο παιδονόμος του κ. Τσίπρα, βρήκε τη λύση στην καταφυγή της πολιτικής εξουσίας στο άτομο, πολλές φορές της αλλοδαπής, για την ελεημοσύνη του. Να δώσουμε λοιπόν και την κρατική Υγεία σε κάποιο Έλληνα πατριώτη, την κρατική Παιδεία σε κάποιο Ίδρυμα, να δώσουμε και τους φόρους μας ως πολίτες μας σ’αυτούς που επιτέλους μπορεί να μας δώσουν ένα Κράτος χωρίς Παρακράτος. Και γιατί καλύτερα να μην πάμε στην Amazon, την Google, τηνApple, και τόσους άλλους κολοσσούς και να ζητήσουμε από εκεί ελεημοσύνη ως λαός, να τους δείξουμε τα αρχαία μας τότε που αυτoί έτρωγαν βελανίδια στις σπηλιές και να τους ζητήσουμε να μας κυβερνήσουν γιατί εμείς κ.κ. Τσίπρα και Μητσοτάκη είμαστε ανίκανοι σαν κοινωνία, σαν 'Ελληνες, να κυβερνηθούμε από μόνοι μας, να είμαστε Κράτος χωρίς Παρακράτος. Ή μήπως δεν είμαστε καθόλου Κράτος;
Αλίμονο στους καμένους.Αλίμονο στους ζωντανούς νεκρούς συγγενείς των θυμάτων.
Αλίμονο σ'αυτούς που παριστάνουν τους ανήξερους.
Αλίμονο σε όλους μας που ακόμα επιμένουμε να επιζητούμε το Παρακράτος Κράτος.
Αίσχος και ντροπή μας για όσα άθλια ζήσαμε και ανεχτήκαμε, για όσα άθλια ζούμε και ανεχόμαστε.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια