Όσοι στη Δύση μετείχαν αλλά και όσοι δεν μετείχαν στην επιχείρηση «συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ για το Σκοπιανό» πανηγύρισαν με την ψυχή τους όταν οι δυο πρωθυπουργοί υπόγραψαν, στο ρομαντικό περιβάλλον των Πρεσπών.
Οι Βρυξελλιώτες έκαναν επίδειξη ενότητας και ισχύος, γιατί κατάφεραν τους ασήμαντους Σκοπιανούς και τους λιγόψυχους Έλληνες να υπογράψουν. Μέχρι και Νόμπελ να δώσουν στους δυο πρωθυπουργούς, πρότεινε αμερικανικό περιοδικό διεθνούς εμβέλειας. Εδώ, σου λέει, το πήρε ο Ομπάμα χωρίς να κάνει τίποτα, γιατί όχι ο Τσίπρας και ο Ζάεφ που στο κάτω-κάτω μπορεί να πάνε άκλαυτοι;
Κατά τα άλλα, όταν φτάνουν στα σοβαρά, απέναντι στη Ρωσία για παράδειγμα, οι θαρραλέοι των Βρυξελλών και του Βερολίνου λουφάζουν στα πόδια του αφέντη και προστάτη τους, του άξεστου, προσβλητικού έως και χυδαίου Τραμπ, ψελλίζοντας προσευχές και κατάρες, κατ’ ιδίαν. Οι Αβορίγινες* των Αθηνών αυτούς ακριβώς θεωρούσαν σωτήρες και θεραπευτές των δεινών της χώρας, από όταν ήρθε το πρώτο Μνημόνιο και έλεγαν ότι καλώς να έρθουν οι Γερμανοί να βάλουν τάξη αφού δεν μπορούμε εμείς. Ο Ντράγκι της ΕΚΤ, ο φίλος Γιούνκερ και η καγκελάριος Μέρκελ είναι η αγία τριάδα σωτηρίας.
Ο Τσίπρας στη Μέρκελ έτρεχε να τον σώσει από τον «σκληρό» Σόϊμπλε. Ωστόσο ο Κοσάρ, πρώην πρεσβευτής της Γαλλίας στις ΗΠΑ και νυν σύμβουλος στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, είπε ότι αυτοί οι τρεις «οργάνωσαν μαζί, συνειδητά και λεπτομερώς», τον εκβιασμό στην Ελλάδα, ώστε να δεχθεί τα Μνημόνια (πηγή: reseau international). Πρόσθεσε ότι υπάρχει πλήρης αντινομία (antinomie, στο πρωτότυπο) «ανάμεσα στη Δημοκρατία και στις ελίτ που συναντώνται στο Νταβός ή στη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ για διαβουλεύσεις». Χρειάστηκε βέβαια και η αποφασιστική συμβολή του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά πότε έλειψαν οι πρόθυμοι και χρήσιμοι;
Απατηλό ανέκδοτο
Ο άλλος μύθος που κυκλοφορεί είναι ότι η Ελλάδα αναβαθμίζεται ώστε να καλυφθεί, έστω εν μέρει, η «παρασπονδία» της Τουρκίας και το κενό στην Δυτική / ΝΑΤΟική Άμυνα. Πρόκειται για ονείρωξη αν όχι για εξαπάτηση. Όσο η Τουρκία ελέγχει τα Στενά θα έχει αναντικατάστατη στρατηγική αξία για τη Δύση / ΗΠΑ, ως φράχτης της Ρωσίας. Ο Πούτιν επαναλαμβάνει τον Λένιν όταν συμπράττει με τον Ερντογάν και αυτός μιμείται τον Κεμάλ όταν παίρνει όπλα από τη Ρωσία. Ουδέν καινόν υπό τον ήλιο. Άλλες συνθήκες, ίδιο παιχνίδι, ενδιαφέρον ειδύλλιο αλλά όχι γάμος.
Πότε θα καταλάβουμε ότι η Τουρκία πράγματι μετατοπίζεται και η Ελλάδα αναβαθμίζεται; Αν οι ΗΠΑ αναγνωρίσουν πχ γενοκτονία των Αρμενίων ή δηλώσουν επισήμως και στηρίξουν εμπράκτως απόφαση της Αθήνας να επεκτείνει, ως έχει τυπικώς δικαίωμα, τα θαλάσσια σύνορα στο Αιγαίο στα 12 μίλια ή/και αν η Τουρκία διώξει όντως τις ΗΠΑ από το Ιντσιρλίκ. Τότε θα μπορούμε να μιλάμε για ουσιώδη αλλαγή στις σχέσεις Τουρκίας και ΗΠΑ.
Ως τότε η υποτιθέμενη αναβάθμιση της Ελλάδας θα είναι απατηλό ανέκδοτο. Ακόμα πιο συγκεκριμένα και με απόλυτη μετριοπάθεια: αν οι ΗΠΑ ή/και οι Βρυξέλλες/Βερολίνο αποφάσιζαν ουσιαστική μείωση (πραγματική όχι επιμηκύνσεις κλπ) του χρέους και έτσι έδιναν ανάσα στην Ελλάδα, ώστε να μπορεί να παίξει ουσιώδη ρόλο στα Βαλκάνια και να αντιμετωπίσει την τουρκική απειλή, τότε θα μπορούμε να μιλάμε για κάποια αναβάθμιση.
Βγαίνουμε δήθεν από τα Μνημόνια με κομμένες τις συντάξεις. Και με έμμεσες περικοπές στο χρέος πολύ μικρότερες από αυτές που είχαν υποσχεθεί στον Γιώργος Παπανδρέου το 2012 ή το 2014 στον Σαμαρά. Όποιος βλέπει αναβαθμίσεις, καρβέλια ονειρεύεται ή/και εξαπατά τον κοσμάκη. Υπάρχει και χειρότερη εκδοχή: ο ξένος παράγων να εμφανίσει ως αναβάθμιση της Ελλάδας το να μας αναθέσει ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου ήρωα». Αυτό το έχουμε παίξει και στο παρελθόν, με μεγάλη επιτυχία, πχ στον εμφύλιο, τέτοια επιτυχία που μερικοί το θυμούνται ακόμα και θέλουν να μας βάλουν να το ξαναπαίξουμε.
Το όνομα είναι εργαλείο
Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο ξένος παράγων δεν ενδιαφέρονταν για συγκεκριμένο όνομα αλλά ήθελε μόνο να καταλήξουν οι πλευρές σε συμφωνία. Λάθος. Το όνομα είναι εργαλείο άσκησης πολιτικής. Μόνο με το όνομα της μια χώρα έχει υπόσταση και είναι παίκτης στη διεθνή σκακιέρα είτε ως πιόνι είτε ως αξιωματικός. Θα ήταν ένδειξη αναβάθμισης της Ελλάδας αν ο ξένος παράγων είχε κάνει σαφές στους Σκοπιανούς να πάψουν τις ανιστόρητες διεκδικήσεις για το όνομα και τα συνεπαγόμενα.
Οι ΗΠΑ μπορούσαν άνετα να πείσουν τους Σκοπιανούς να πάψουν να μωρολογούν για τον απλό λόγο ότι τα Σκόπια χωρίς στήριξη των ΗΠΑ θα έπαυαν να υπάρχουν σε μέρες αν όχι σε ώρες. Με τέτοιο κράτος διαπραγματεύτηκαν ο Κοτζιάς και ο Τσίπρας. Και τι κατάφεραν; Να αποκτήσουν τα Σκόπια εθνότητα και γλώσσα που κανείς, ως τώρα, δεν τους αναγνώριζε.
Ο ξένος παράγων έχει συμφέρον να υπάρχει το κρατίδιο ως Μακεδονία γιατί έτσι: Πρώτον τα Σκόπια δεν θα είναι απλώς ένα άβουλο, μίσθαρνο όργανό τους, αλλά θα τρέφει όνειρα αλυτρωτισμού. Δεύτερον, θα αποτελεί όργανο διαίρεσης και ζιζανίων στην περιοχή μιας και δεν απειλεί μόνο την Ελλάδα, αλλά και τη Βουλγαρία, τουλάχιστον. Τρίτον, ο ξένος παράγων θα μπορεί να εκβιάζει ειδικά την Ελλάδα, ενισχύοντας κατά βούληση τις διεκδικήσεις των Σκοπιανών.
Δεν υπάρχει ξένος παράγων που να έχει συμφέρον να αναβαθμίσει την Ελλάδα και δεν υπάρχει πολιτικό προσωπικό στην Αθήνα που να θέλει και να ξέρει τι πρέπει να κάνει για να αναβαθμιστεί η χώρα και να κινητοποιήσει τον κόσμο. Όχι σε ένα συλλαλητήριο εκτόνωσης, αλλά σε μια μάχη διαρκείας για μια ανεξάρτητη πολιτική. Ως πότε παλληκάρια, αναρωτιόταν ο Ρήγας. Και εμείς.
* Αβορίγινες: οι αυτόχθονες της Αυστραλίας, θύματα ρατσισμού από τους αγγλοσάξονες.
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια