Ο «πάγκος» του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει μικροπράγματα της καθημερινότητας. Έχει θέματα βαριά σαν ιστορία και καθοριστικά για το μέλλον μας.
Χθες η κυβέρνηση ψήφισε και τα τελευταία προαπαιτούμενα για το μνημόνιο που θα ακολουθήσει το μνημόνιο που θεωρητικά θα τελειώσει. Έδωσε ενέχυρο δημόσια περιουσία, έκοψε συντάξεις, αύξησε φόρους. Ότι της ζητούσαν οι δανειστές. Ύμνοι στον διεθνή Τύπο για τον Αλέξη.
Και τώρα ετοιμάζεται να υπογράψει τη συμφωνία με τα Σκόπια που δίνει τους όρους «Μακεδόνας» και «Μακεδονική γλώσσα». Κλείνοντας τα αυτιά της σε όσους με σοβαρά επιχειρήματα της ζητούν βελτιώσεις. Ύμνοι στον διεθνή Τύπο για τον Αλέξη.
Ο άνθρωπος που θα άλλαζε την Ευρώπη και τον διεθνή καπιταλισμό τελικά άλλαξε ο ίδιος. Έγινε το αγαπημένο τους «παιδί». Άλλαξε τα φώτα στον λαό του και τώρα συζητά και το ενδεχόμενο να αλλάξει όνομα και στον... μακεδονικό χαλβά.
Λαϊκισμός, θα μου πείτε και έχετε δίκιο (σ.σ. για τον χαλβά, το ελπίζω τουλάχιστον). Αλλά πόσο να αντέξει ένα μυαλό να ακούει τον πρωθυπουργό να περιγράφει την κατάσταση στη χώρα μας με όρους success story και τη συμφωνία του με τον Σκοπιανό ομόλογό του σαν διπλωματικό θρίαμβο;
Το ερώτημα είναι πως άλλαξε τόσο πολύ και τόσο γρήγορα ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι η εξουσία ηλίθιε! Για την εξουσία γίνονται όλα. Δεν είναι η οικονομία τελικά. Οι άνθρωποι αλλάζουν θέσεις, ανάλογα με τη θέση τους.
Αυτό συνέβη και στον Έλληνα πρωθυπουργό. Έκανε το «όχι» του δημοψηφίσματος «ναι» και από τότε του έμεινε, για να μείνει στην εξουσία: 154 «ναι σε όλα» για τους δανειστές, «ναι» και στην παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας.
Χωρίς τις απαραίτητες εγγυήσεις για τον πλήρη διαχωρισμό των γειτόνων από την ιστορία της περιοχής και το μέλλον (αυτό είναι ίσως το πιο σοβαρό) των κατοίκων της και των κατοίκων των δύο χωρών.
Γιατί δεν είναι θέμα άγονου εθνικισμού. Είναι ζήτημα σεβασμού της ιστορίας, ρεαλισμού και λογικής για το σήμερα και το αύριο.
Γιάννης Αντύπας
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια