Ήταν με γεωμετρική ακρίβεια βέβαιο, ότι ο νεφεληγερέτης, ολύμπιος Μίκης Θεοδωράκης, ως τιμητικά επιλεγμένος κεντρικός ομιλητής στο προχτεσινό συνταρακτικό παλλαϊκό συλλαλητήριο της Πλατείας Συντάγματος,
θα άνοιγε διάπλατα ένα δρόμο, για απομυθοποίηση του κάθε νοθευτή και βιαστή της λαϊκής κυριαρχίας, πολλώ δε μάλλον, όταν τα τυχοδιωκτικά αυτά στοιχεία κρύβονται πίσω από τις μάσκες μιας «Αριστεράς», με το απατηλό εφεύρημα των «ηθικών πλεονεκτημάτων» της…
Ο Μίκης απέδειξε, για μιαν ακόμη φορά, ότι είναι ένας παγκόσμιας εμβέλειας μουσικοσυνθέτης, αλλά και ένας ευφυής, ευρυμαθέστατος διανοούμενος και μαχητικός πολιτικός. Με την ίδια άνεση που συνθέτει στο πεντάγραμμο, χειρίζεται και το λόγο μιας ανεπανάληπτης σε λεκτικό και εκφραστικό πλούτο γλώσσας, όπως η ελληνική. Και αυτό επιβεβαιώνεται, από τις λέξεις «εθνομηδενιστές» και «αριστερόστροφος φασισμός», με τις οποίες εστόλισε με γλωσσοπλαστική μαεστρία, τη σημερινή κυβερνώσα μειοψηφία…
Οι μεν «εθνομηδενιστές» είναι ακριβώς αυτοί οι καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα υβριστές βαθύτατα δημοκρατικών «μη ημετέρων» Ελλήνων που τους αποκαλούν θρασύτατα «ακροδεξιούς, εθνικιστές και εθνοκαπήλους». Είναι αυτοί ακριβώς οι βάναυσα υβριζόμενοι, ακέραιοι πατριώτες και δημοκράτες, που δεν παίζουν στα ζάρια την αξιοπρέπεια ενός λαού, αλλά και την ακεραιότητα της γης, που επάξια τους ανήκει, όπως δυστυχώς σήμερα πράττουν, βυσοδομούντες, οι αναίσχυντοι υβριστές τους, πίσω από τις πλάτες του λαού και της αντιπολίτευσης.
Ο δε «αριστερόστροφος φασισμός», δεν είναι άλλο τι παρά η με κοινοβουλευτικό μανδύα εκκολαπτόμενη δικτατορία.
Αναφορικά τώρα με την μάλλον αδιέξοδη και ανιαρή διελκυστίνδα, μεταξύ Σκοπίων και Αθήνας, για την επίμαχη ονομασία «Μακεδονία», για την οποία μίλησε διεξοδικά ο Μίκης, ο ελληνικός λαός, σε ποσοστό άνω του 70%, απορρίπτει ασυζητητί τη λέξη «Μακεδονία», είτε ατόφια, είτε σύνθετη, με γεωγραφικούς ή άλλους προσδιορισμούς, προς χρήσιν, από την τω όντι εθνοκαπηλική ηγεσία της ΠΓΔΜ.
Το αμάχητο επιχείρημα αυτής της απόρριψης, από τους Έλληνες πατριώτες, είναι ότι η χρήση παρόμοιων, εξ υφαρπαγής ονομασιών, θα ανοίγει διαρκώς κερκόπορτες, για τους άπληστους σφετεριστές των ελληνικών αξιών και αλυτρωτικούς βόρειους γείτονές μας.
Ο Μίκης Θεοδωράκης ξεκαθάρισε, κατά τον εναργέστερο τρόπο, στην προχτεσινή του ομιλία, ότι η ήδη εκπεφρασμένη δημοσκοπική θέληση του ελληνικού λαού, για ολοκληρωτική απάλειψη της λέξης «Μακεδονία», από τη νέα ονομασία της ΠΓΔΜ, θα τελεσφορήσει μόνον με συναπόφαση των δυνάμεων του ελληνικού κοινοβουλίου. Σε περίπτωση διαφωνίας, ο ελληνικός λαός να προσφύγει στο υπέρτατο όπλο της λαϊκής κυριαρχίας. Δηλαδή στο Δημοψήφισμα!
Ανάλογη ήταν και η τοποθέτηση του συνταγματολόγου Γ. Κασιμάτη, που επικαλέσθηκε στην προχθεσινή συγκέντρωση την εφαρμογή του ακροτελεύτιου άρθρου 120 του σημερινού Συντάγματος, που μας παραπέμπει στο θρυλικό 114 του Συντάγματος του 1952. Μια διάταξη που τάραξε από το βυθό τα λιμνάζοντα νερά του τότε αστυνομικού κράτους.
Παραλείψεις
1. Η διεύθυνση της ΕΛΑΣ θα όφειλε να δείξει ένα σοβαρότερο πρόσωπο στην εκτίμησή της για το απρόσμενο πλήθος των διαδηλωτών από την Ελλάδα και το εξωτερικό.
2. Οι καταγέλαστες ανακοινώσεις του Έλληνα ΥΠΕΞ, του Γραφείου του Πρωθυπουργού και του ανεκδιήγητου κυβερνητικού εκπροσώπου με την αποσιώπηση του πλήθους, του πάθους, αλλά και του υψηλού επιπέδου υποδειγματικής συμπεριφοράς των διαδηλωτών του Συντάγματος, από όλες σχεδόν τις ηπείρους του πλανήτη, το μόνο που μαρτυρούν είναι 1) η περιφρόνηση της νοημοσύνης του ελληνικού λαού και των Ελλήνων της διασποράς, 2) ο πανικός για την κατάρρευση του μύθου των «ηθικών πλεονεκτημάτων» μιας κυβερνώσας ψευδοαριστεράς, με ολιγαρχικό πολιτικό DNA.
3. Οι διοργανωτές του ιστορικού και ανεπανάληπτου συλλαλητηρίου του Συντάγματος, παρέλειψαν α) Να χρησιμοποιήσουν drones για την αναμετάδοση από ψηλά του όγκου του συλλαλητηρίου, β) να αναθέσουν στον Τάσο Μπρισίμ, ή σε άλλον αντάξιο συνάδελφό του, την τηλεοπτική επιμέλεια του γεγονότος. Όμως, ας μη βιαζόμαστε, ήδη άνοιξε ο δρόμος για την απομυθοποίηση των παραχαρακτών της Ιστορίας και των δεσμωτών ενός καλύτερου μέλλοντος για τον ευκολόπιστο και χιλιοπροδομένο αυτό λαό. Το έργο αυτό θα έχει οπωσδήποτε και συνέχειες, με απρόσμενες εκπλήξεις…
Μνήμες του ’60
Με τον αδιαπραγμάτευτο φλογερό δημοκρατικό πατριώτη Μίκη, με συνδέει παλαιά φιλία και αμοιβαία εκτίμηση, που χρονολογείται από το 1986, όταν μου έδωσε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο βιβλίο μου, με τίτλο «Μίκης Θεοδωράκης-Κρυμμένες αλήθειες» (Εκδόσεις Επικαιρότητα 1986). Όμως, η βαθειά πίστη μου, για την ανεκτίμητη αξία αυτού του ανθρώπου, χρονολογείται από τα φοιτητικά μου χρόνια, στη Νομική Σχολή του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Δεκαετία ’60).
Ήταν η εποχή μιας δημεγερτικής, προοδευτικής πολιτικής και πολιτιστικής Άνοιξης, στην οποία ο Μίκης διεδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο, τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Η φοιτητική Γενιά του 1-1-4 του χρωστά ευγνωμοσύνη, γιατί με την έντονη πολιτική δράση του, αλλά και τη μελοποίηση της ποίησης κορυφαίων Ελλήνων ποιητών, (Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Άγγελος Σικελιανός, Νίκος Καζαντζάκης, Μιχάλης Κατσαρός, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Οδυσσέας Ελύτης, Βασίλης Ρώτας, Δημήτρης Χριστοδούλου, Γιώργος Σεφέρης, Τάσος Λειβαδίτης κ.α.), μας άνοιξε το δρόμο για τον εμπλουτισμό του προοδευτικού φοιτητικού κινήματος, με μια πλούσια και πολύπλευρη πολιτιστική δράση.
Χαίρε Μίκη!
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια