 |
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
|
Η εισβολή στη Συρία για να κτυπηθούν οι Κούρδοι αντάρτες του YPG στη Συρία δεν ήταν ένας περίπατος, όπως διαβεβαίωναν τον Ταγίπ Ερντογάν οι στρατηγοί του. Διότι πέρασαν τόσες μέρες από την άνανδρη τουρκική επίθεση και οι Κούρδοι μαχητές καλά κρατούν και μάλιστα σημειώνουν και νίκες. Ο τρόπος του λέγειν «ανίκητος» τουρκικός στρατός, ακόμα και χθες το βράδυ πολεμούσε χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα η «μεγάλη νίκη», την οποία ονειρευόταν ο Σουλτάνος της Τουρκίας.
Προσέξτε: Χρησιμοποίησε το σύνολο της τουρκικής πολεμικής μηχανής για να πολεμήσει μερικές εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες της οργάνωσης YPG, που αντιστέκονται με ελαφρύ οπλισμό απέναντι στην αεροπορία, το πυροβολικό και τα άρματα μάχης της Τουρκίας. Η διαφορά είναι ότι οι αντάρτες μάχονται για την Πατρίδα, ενώ οι στρατιώτες του Ερντογάν σκοτώνονται για ένα καπρίτσιο του. Τεράστια η διαφορά.
Οι Κούρδοι αφέθηκαν για μία ακόμη φορά μόνοι, αν και -για να είμαστε δίκαιοι- η Αμερική δεν σταμάτησε ούτε και τώρα τη χορήγηση οπλισμού προς τους αντάρτες. Όμως, ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ έπρεπε να τους προστατεύσει διότι χωρίς τους Κούρδους δεν θα κέρδιζε τον πιο σημαντικό πόλεμο των τελευταίων ετών, εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους. Χωρίς τους Κούρδους η νίκη δεν θα είχε επιτευχθεί ποτέ. Ο Αμερικανός πλανητάρχης μπορεί να καυχιέται ότι ήταν ο Πρόεδρος που σάρωσε από το Ιράκ και τη Συρία τους αιμοβόρους τρομοκράτες, οι οποίοι είχαν αποκεφαλίσει και Αμερικανούς προσβάλλοντας με τον πιο αισχρό τρόπο την Αμερική.
Επί προεδρίας του Μπάρακ Ομπάμα , οι Αμερικανοί δεν κέρδισαν τον πόλεμο με τους τζιχανιστές. Οι Κούρδοι ήταν αυτοί που χάρισαν απλόχερα τη νίκη στην Αμερική και έδωσαν την ευκαιρία στον κ. Τραμπ να κομπάζει ότι επί προεδρίας του εξέλειπε ένα βασικό πρόβλημα για την Αμερική. Σίγουρα αρκετοί τρομοκράτες διασκορπίστηκαν στην Τουρκία και αλλού και περιμένουν την ευκαιρία για να δράσουν. Αλλά ως τρομοκρατικό κίνημα έχασαν κατά κράτος. Χάρις στους Κούρδους. Είχε υποχρέωση ο κ. Τραμπ να τους προστατεύσει. Δεν το έκανε και γι’ αυτό ελέγχεται. Διότι η εμπειρία της Μέσης Ανατολής δείχνει πως οι κακοί επιστρέφουν πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Και φοβάμαι πως οι Κούρδοι δεν θα είναι σε θέση για να βοηθήσουν ξανά τον κ. Τραμπ.
Η προδοσία εναντίον των Κούρδων έχει πολλούς «νονούς». Η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν άνοιξε δρόμο ουσιαστικά στους Τούρκους, ο Άσαντ άδραξε την ευκαιρία επειδή νόμιζε πως με την τουρκική εισβολή θα εξέλειπε ένας μεγάλος κίνδυνος για την ακεραιότητα της χώρας του, το Ιράκ χειροκροτούσε στις …κερκίδες, οι Ιρανοί βοήθησαν τις δυνάμεις του Ερντογάν. Όλοι εναντίον των Κούρδων, οι οποίοι είναι ακόμα όρθιοι στην επαρχία του Αφρίν, πολεμώντας για την πατρίδα και τις οικογένειές τους.
Η αλήθεια είναι ότι ο Πρόεδρος Τραμπ τηλεφώνησε στον Ταγίπ Ερντογάν και τον επέπληξε. Η αλήθεια είναι ότι ακούστηκαν βαριές κουβέντες. Αλλά οι Κούρδοι βαρέθηκαν τα λόγια. Ανέμεναν ότι ο Αμερικανός ηγέτης θα μπορούσε να σταματούσε τους Τούρκους.
Η υπόθεση της τουρκικής εισβολής στο Αφρίν είναι πάθημα και μάθημα μαζί: ότι οι μεγάλες δυνάμεις έχουν χάσει και το τελευταίο ίχνος της ευαισθησίας τους και λειτουργούν μόνο στη βάση των στρατηγικών τους συμφερόντων. Μόνο που στην περίπτωση αυτή, ειδικά οι Αμερικανοί, εργάστηκαν εναντίον των δικών τους συμφερόντων.
Στη διάρκεια της τηλεφωνικής τους συνομιλίας, η οποία περιγράφεται στην ιδιαίτερα σκληρή ανακοίνωση του Λευκού Οίκου, που αμφισβήτησε η Τουρκία, ο κ. Τραμπ κατηγόρησε τον κ. Ερντογάν ότι προσωπικά ο ίδιος υποθάλπτει τον αντιαμερικανισμό στην Τουρκία που έχει φτάσει στο πιο υψηλό επίπεδο. Για όσους δεν έχουν την πραγματική ιδέα τι σημαίνει η κατηγορία για αντιαμερικανισμό, να εξηγήσω ότι όταν ο εκάστοτε Πρόεδρος της Αμερικής ομιλεί με τον σκληρό τρόπο που χρησιμοποίησε ο κ. Τραμπ, ακολουθούν επιπτώσεις.
Γνωρίζω ότι ουδείς εξ ημών πλέον πιστεύει τα λόγια των Αμερικανών, διότι έτσι απλά κυριαρχεί η έλλειψη εμπιστοσύνης. Αλλά ας μην έχουμε καμία αμφιβολία, ότι εάν ο Ταγίπ Ερντογάν συνεχίσει να αντιστρατεύεται τα συμφέροντα των Ην. Πολιτειών, οι Αμερικανοί θα δράσουν με τον τρόπο που μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν: Σκληρά για να πονά…
Είμαστε μάρτυρες σε μία ενδιαφέρουσα περίοδο για την περιοχή μας. Η Ελλάδα, ενώ δεν πρέπει να ακολουθεί τη ρήση «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου», είναι ανάγκη να ενδιαφερθεί αποκλειστικά για τα συμφέροντά της. Το Ισραήλ, διά του Προέδρου του, στον οποίο η Ελλάδα απέδωσε τιμές, άφησε ορθάνοικτη την πόρτα της συνεργασίας. Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αδράξει την ευκαιρία. Να προχωρήσει σε στρατιωτικές και στρατηγικές συμμαχίες, προστατεύοντας έτσι τα συμφέροντα του λαού και της χώρας. Οι επιλογές δεν είναι πια πολλές. Όμως πιστεύω ότι η στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο είναι μονόδρομος για την Ελλάδα και την Κύπρο… Μερικές φορές δεν χρειάζεται κανένας πόλεμος για να επικρατήσει η ειρήνη…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια