Συγγραφέας
Όταν ο Τσώρτσιλ ανέλαβε την πρωθυπουργία στη Αγγλία, αντικαθιστώντας τον ενδοτικό και αφελή Τσάμπερλεν, ο οποίος ήταν προσηλωμένος στην πολιτική κατευνασμού του Χίτλερ, δέχθηκε τα έντονα πυρά σχεδόν όλων, επειδή έθεσε ως πρώτο στόχο της κυβέρνησής του την προετοιμασία για πόλεμο.
Προς στιγμήν μάλιστα υποχρεώθηκε σε κάποια αναδίπλωση και ετοιμάζονταν με λόγο του στο Κοινοβούλιο να ανακοινώσει ένα σχέδιο διαπραγματεύσεων με τους Γερμανούς.
Πριν πάει όμως στη Βουλή μπήκε στο μετρό και ρώτησε για το ζήτημα αυτό κάποιους πολίτες. Όλοι του είπαν το ίδιο, να μην κάνει σπιθαμή πίσω και να μην υποχωρήσει στον Χίλτερ. Να προετοιμαστεί δηλαδή για πόλεμο. Αμέσως μετά πήγε στο Κοινοβούλιο, σηκώθηκε, έβγαλε ένα χαρτί με μερικά ονόματα πολιτών και άρχισε να το διαβάζει. Αφού τελείωσε είπε στους εμβρόντητους βουλευτές, πως όλοι αυτοί οι πολίτες του είπαν να μην συνεχίσει την πολιτική κατευνασμού και πως αυτό είναι ένα επαρκές δείγμα για τις διαθέσεις του βρετανικού λαού. Και επομένως ήταν υποχρεωμένος να υποταχθεί στη θέλησή τους.
Αυτή η μικρή ιστορία είναι η απάντηση στον περίεργο συνασπισμό δήθεν ρεαλιστών πολιτικών, δημοσιογράφων και πανεπιστημιακών, οι οποίοι δεν θέλουν ούτε να σκέφτονται διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την Μακεδονία, επειδή, λέει, αυτό είναι λαϊκισμός! Και πως κάτι τέτοιο οφείλει να το λύσει η υπεύθυνη κυβέρνηση και η εξίσου υπεύθυνη Βουλή. Ανεξαρτήτως του τί θέλει ο λαός; Φυσικά. Δεν του πέφτει λόγος.
Όλα αυτά τα πρωτοφανή τα ισχυρίζονται μάλιστα και άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται και φιλελεύθεροι! Όπως ας πούμε ο Σταύρος Θεοδωράκης ή ο καθηγητής Ιωακειμίδης και διάφοροι δημοσιογράφοι, που μισούν εν γένει τα δημοψηφίσματα. Τί είδους φιλελευθερισμός όμως είναι αυτός, που εμποδίζει το άτομο να εκφράσει τη θέλησή του και τα αφήνει όλα εν λευκώ στο κράτος και την κυβέρνηση;
Οι δήθεν αυτοί φιλελεύθεροι αναγνωρίζουν βεβαίως τα ατομικά δικαιώματα, αλλά δεν θέλουν επ’ ουδενί να δώσουν το λόγο στο λαό, ξεχνώντας βεβαίως πως όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ’ αυτόν και ασκούνται επ’ ονόματί του. Μπορεί δηλαδή να αποφασίσει για τα Σκόπια ο Σταύρος Θεοδωράκης με τον Δανέλη, αλλά δεν μπορώ εγώ; Από πού πηγάζει αυτό; Από το Σύνταγμα πάντως όχι. Διότι στο Σύνταγμα προβλέπεται σαφώς η διενέργεια δημοψηφισμάτων για σοβαρά εθνικά θέματα. Και εάν το δημοψήφισμα είναι λαϊκισμός και πρέπει να αποφεύγεται, μήπως και οι εκλογές δεν είναι; Αυτές κι αν είναι. Άρα θα μπορούσαμε να τις αποφύγουμε κι αυτές και να μαζεύεται ο Σταύρος μαζί με τη Φώφη και τον Παπαδημούλη και να αποφασίζουν. Τί χρειάζονται οι εκλογές; Τι ξέρει ο λαός;
Επί της ουσίας. Όταν ο Τσώρτσιλ ρωτάει δέκα άτομα κάνει πρόχειρη δημοσκόπηση. Και ως πραγματικός και όχι δήθεν φιλελεύθερος το λαμβάνει υπόψιν του και υποτάσσεται. Όταν όμως έρχεται όχι πρόχειρη αλλά κανονική δημοσκόπηση, που δίνει 68% όχι στη χρήση του όρου Μακεδονία, τότε τί πρέπει να κάνει η κυβέρνηση; Να φέρει συμφωνία στη Βουλή κόντρα στη βούληση του λαού; Αυτό δεν μπορεί να το κάνει. Εάν παρά ταύτα το κάνει θα έχει διαπράξει βαρύτατο πολιτικό έγκλημα.
Θα μου πείτε είναι η πρώτη φορά που μια κυβέρνηση θα αγνοήσει τη λαϊκή βούληση; Όχι. Αλλά πρέπει πάντα να το σημειώνουμε. Και να μην το βουλώνουμε, όπως επιθυμούν η εκτελεστική εξουσία, οι διάφορες ελίτ και τα κόμματα. Για να μην το κουράζουμε, μια κυβέρνηση μειοψηφίας, που βρίσκεται στη θέση της εξαιτίας του εκλογικού συστήματος, μια κυβέρνηση μάλιστα η οποία έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής με τη στήριξη ενός κόμματος που ζητάει δημοψήφισμα - την στήριξη του Καμένου δηλαδή - δεν έχει κανένα απολύτως περιθώριο να παρακάμψει το ζήτημα και να φέρει στη Βουλή συμφωνία με τον όρο Μακεδονία.
Μια Βουλή επίσης σε προφανή δυσαρμονία με το λαό εδώ και πολλούς μήνες, που θα κληθεί να εγκρίνει την συμφωνία αυτή, δεν έχει επίσης καμιά νομιμοποίηση να το κάνει. Δεν είναι δυνατόν να δεσμευθεί η χώρα σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, από κάποιους βουλευτές που αύριο θα έχουν επιστρέψει στις δουλειές τους και σήμερα αποδίδουν εθνική μακεδονική ταυτότητα σε σλάβους.
Διότι, το ζήτημα του ονόματος και του έθνους ταυτίζονται. Διά του ονόματος προσδιορίζεται η εθνική ταυτότητα. Έθνος κράτος έχουμε, δεν έχουμε κοινότητα. Εάν δηλαδή τα Σκόπια ονομαστούν Νέα Μακεδονία, αυτομάτως βεβαιώνουν επισήμως την εθνική μακεδονική τους ταυτότητα. Όνομα και ταυτότητα δεν ξεχωρίζουν και όσοι τα ξεχωρίζουν προετοιμάζουν το λαό και το έθνος για την ταπεινωτική εθνική ήττα που είναι έτοιμοι να αποδεχθούν, για συνεχίσουν να είναι ευπειθείς σε εκείνους από τους οποίους αντλούν την εξουσία τους- κοινώς τις καρέκλες τους. Όμως, κάποιον εκπροσωπούν τέλος πάντων. Και αυτός ο κάποιος δεν θέλει να δώσει τον όρο Μακεδονία στα Σκόπια. Και εφόσον δεν το θέλει, δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια