Το γνωστό ΝΑΤΟ- North Atlantic Treaty Organization, Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου- ιδρύθηκε το 1949 στην αμερικανική πρωτεύουσα, την Ουάσινγκον. Στο προίμοιο της Οργάνωσης διαβάζουμε:
“Τα Μέλη αυτού του Συμφώνου επαναβεβαιώνουν την πίστη τους στους σκοπούς και στις αρχές της Χάρτας των Ηνωμένων Εθνών και την θέλησή τους να ζήσουν ειρηνικά με όλους τους λαούς και όλες τις κυβερνήσεις.
Είναι αποφασισμένα να διαφυλάξουν την ελευθερία, την κοινή κληρονομιά και πολιτισμό των λαών τους, που οικοδομήθηκαν πάνω στις αρχές της δημοκρατίας, των ατομικών ελευθεριών και στην κυριαρχία (σεβασμό) του νόμου. Επιδιώκουν να προωθήσουν τη σταθερότητα και ευημερία στην περιοχή του Βορείου Ατλαντικού. Είναι αποφασισμένα να ενοποιήσουν τις προσπάθειές τους για συλλογική άμυνα και τη διαφύλαξη της ειρήνης και της ασφάλειας. Και για το λόγο αυτό δημιουργούν το Σύμφωνο του Βορείου Ατλαντικού”.
Για να μην κουράζω, θα περιοριστώ μόνο στο Πρώτο Άρθρο του καταστατικού του ΝΑΤΟ, όπου επίσης διαβάζουμε:
Άρθρο 1
Τα Μέρη αναλαμβάνουν, όπως λέει η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών, να διευθετούν την οποιαδήποτε διεθνή διένεξη στην οποία εμπλέκονται με ειρηνικά μέσα και με τέτοιο τρόπο ώστε η διεθνής ειρήνη, η ασφάλεια και η δικαιοσύνη να μην διακινδυνεύονται, και να αποφεύγουν στις διεθνείς τους σχέσεις να απειλούν ή να χρησιμοποιούν βία κατά οποιαδήποτε τρόπο που να μήν είναι συμβατός με τους στόχους των Ηνωμένων Εθνών.
Στην πραγματικότητα, αν διαβαστεί όλο το καταστατικό του ΝΑΤΟ θα δούμε πως είναι πιο προχωρημένο από τη Χάρτα του ΟΗΕ! Επιπλέον όποιος διαβάσει ολόκληρο το καταστατικό δεν θα απαντήσει πουθενά τη λέξη “συμμαχία”. Η λέξη αποφεύγεται όπως αποφεύγει ο διάβολος το λιβάνι. “Οργανισμό” επέμεναν να χαρακτηρίζουν το ΝΑΤΟ οι ιδρυτές του, οι αμερικάνοι, ένα οργανισμό που αποκτούσε διεθνή νομιμότητα και υπόσταση ως “περιφεριακός οργανισμός”, μόνο στα πλαίσια της Χάρτας του ΟΗΕ (Κεφάλαιο VIII). Η απαραίτητη αυτή νομιμότητα προκύπτει μόνο επειδή οι όποιες δραστηριότητες του όποιου περιφερειακού Οργανισμού έπρεπε και πρέπει να έχουν τη έγκριση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Και ακριβώς αυτό λέει το Άθρο 1 του καταστατικού του ΝΑΤΟ.
Οι αμερικάνοι είχαν ένα πολύ σημαντικό λόγο να αποφύγουν τη λέξη “συμμαχία”. Γνώριζαν πως το αμερικανικό Κονγκρέσο δεν θα εκταμίευε ένα δολάριο για τη χρηματοδότηση του ΝΑΤΟ (οι αμερικάνοι καλύπτουν περισσότερα από 70% των εξόδων του) αν αυτό παρουσιάζονταν ως στρατιωτική συμμαχία η οποία στο μυαλό όλων θα παράπεμπε σε πολέμους και συγκρούσεις, όπως πριν το 1945. Επιπλέον το Κονγκρέσο επέμενε και εξασφάλισε πως οι ΗΠΑ δεν δεσμεύονται να βοηθήσουν στρατιωτικά και αυτόματα κανένα μέλος του ΝΑΤΟ που θα ζητήσει βοήθεια, εκτός εάν η αμερικανική κυβέρνηση συνδράμει το όποιο μέλος που ζητήσει βοήθεια διότι η ίδια αποφάσισε πως έτσι εξυπηρετείται το δικό της εθνικό συμφέρον. Όλα όσα γράφονται περί “συμμαχικής αλληλεγγύης” και “συλλογικής ασφάλειας” είναι επιεικώς αφελή.
Αναγνωρίζει και ταυτίζει κανείς σήμερα τις παραπάνω “αυτοπροσδιοριζόμενες” προδιαγραφές του Οργανισμού του Βορειοατλανικού Συμφώνου, με τις συμπεριφορές του ΝΑΤΟ; “Νατοϊκή συμμαχία” την ανεμοκατεβάζουν και την περιγράφουν. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αναφέρω μόνο – διότι το ζήσαμε με τραγικές συνέπειες- την τραγελαφική χούντα των Αθηνών. Η χούντα κατέλαβε την εξουσία το 1967, ακύρωσε τις ελευθερίες των Ελλήνων- και μας έφερε το προδοτικό πραξικόπημα στην Κύπρο- χρήσιμοποιώντας υφιστάμενα νατοϊκά σχέδια. Υπήρξε τόσο το “μεγαλείο” της ελληνικής χούντας, ώστε αξιωματούχος του αμερικανικού Πενταγώνου την χαρακτήρισε ως “the best damn government since Pericles”!
Μεταψυχροπολεμικά, από που να αρχίσει και να τελειώσει κανείς; Από τη νατοϊκή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας; Το Κόσοβο; – το “κράτος” που διοικείται από εμπόρους ναρκωτικών και εμπόρους ανθρωπίνων οργάνων- και το οποίο θέλουν να εντάξουν στην Συμμαχία τους, ακόμη και στην ΕΕ; Να πάμε μήπως στην Λιβύη;
Γράφω το παρόν κείμενο με αφορμή το πράσινο φως που δόθηκε από Δύση και Ανατολή στον ισλαμιστή ηγέτη της Νατοϊκης Τουρκίας- χώρας υποστηρικτή των αποκεφαλιστών τρομοκρατών του Ισλαμικού κράτους- να εισβάλει, για τέταρτη φορά σπό το 2011, στη Συρία και να σφάζει κατά το δοκούν Κούρδους μαχητές και άμαχους πολίτες, χρησιμοποιώντας νατοϊκά όπλα και έχοντας την ανοχή του ΝΑΤΟ.
Διαβάστε στο διαδίκτυο την ομιλία της Αναπληρώτριας Γραμματέας του ΝΑΤΟ (Deputy Secretary General) Rose Gottemoeller που έκανε στην Πόλη στις 22 του μηνός, δυο μέρες μετά την έναρξή της τουρκικής εισβολής στη Συρία, που φέρει τον οργουελιανό τίτλο, “Επιχείρηση Κλάδος Ελαίας”. (Μεταψυχροπολεμικά όλες οι νατοϊκες επιχειρήσεις φέρουν τέτοιους πομπώδεις τίτλους, επειδή όλες είναι “ανθρωπιστικές” και σκοπεύουν στην “ειρήνη”, όπως ακριβώς επιβάλει το νατοϊκό καταστατικό!).
Ο τίτλος και μόνο της ομιλίας της έντιμης κυρίας Αναπληρώτριας, αφήνει πίσω όχι μόνο τον Όργουελ αλλά και τον Γκέπελς του Χίτλερ. “Defending the Treasure of Peace and Security” είναι ο τίτλος που επέλεξαν οι Νατοϊκοί προπαγανδιστές για την κυρία, τη στιγμή που παραδίπλα στη Συρία ο νατοικός στρατός της Τουρκίας έχει πάθει αμόκ. Γίνεται αντιληπτό πως τα εγκώμια της κυρίας για τον “αναντικατάστατο” νατοϊκό της σύμμαχο και “παραγωγό” της ειρήνης στη Συρία, είναι απερίγραπτα. Και ναι, η νατοϊκή Τουρκία “δικαιωματικά” εισβάλει στη Συρία, μας λέει η κυρία Αναπληρώτρια. Και έχει δίκιο. Πως αλλιώς θα οικοδομηθεί η “νατοϊκο-τουρκική ειρήνη” και θα ηττηθεί η “διεθνής τρομοκρατία” η οποία, κατά την κυρία, απειλεί πρωτίστως την Τουρκία – που υποφέρει όσο καμια άλλη χώρα- και μετά την Τουρκία υποφέρουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες; Πράγματι, πώς;
Ρωσία: Αιδήμονα Σιγή
Πάντως τη νατοϊκή υποκρισία στο ζήτημα της ανοχής και ενθάρρυνσης των πολεμοχαρών συμπεριφορών της Τουρκίας (μόνο η Γαλλία προσπάθησε να διαφοροποιηθεί αλλά πολύ γρήγορα ο Πρόεδροε Μακρόν ευθυγραμμίστηκε) έρχεται τώρα να συναγωνιστεί και η Ρωσία του Πούτιν. Μια εκκωφαντική σιωπή “ακούγεται” από τη Μόσχα από τις 20 Ιαννουαρίου, όταν άρχισε η τουρκική εισβολή στις κουρδικές περιοχές του Αφρίν, στη Συρία. Και όχι χωρίς λόγο.
Ο Πούτιν κέρδισε το ηθικό πεδίο της μάχης έναντι των Δυτικών, με τη στρατηγική παρέμβαση του στη Συρία. Ο Ρώσος ηγέτης το έπραξε για διάφορους λόγους με στόχο, πάντοτε, την εξυπηρέτηση των στρατηγικών συμφερόντων της Μόσχας.
Όμως επειδή η ρωσική επέμβαση έγινε κατόπιν πρόσκλησης της νόμιμης κυβέρνησης της Συρίας για την καταπολέμηση των τρομοκρατών- και αντίθετα με τις αυθαίρετες και παράνομες επεμβάσεις της Τουρκίας και των ΗΠΑ υπέρ των τρομοκρατικών οργανώσεων- η ρωσική επέμβαση είχε θέτικη απήχηση διεθνώς. Επιπλέον η επέμβαση, δίνοντας θανατηφόρο πλήγμα κατά των τρομοκρατών του ισλαμικού κράτους, περιόρισε τους θανάτους αμάχων και την προσφυγιά.
Στην κατίσχυση του ισλαμικού κράτους και των αποκεφαλιστών, η συνδρομή των Κούρδων της Συρίας υπήρξε καθοριστική. Πλήρωσαν ένα μεγάλο τίμημα και το αντάλλαγμα που ζητούν είναι να έχουν αυτονομία στις περιοχές της Συρίας που ιστορικά κατέχουν. Τώρα όμως που ηττήθηκε το ισλαμικό κράτος, οι προτεραιότητες των κυρίως παικτών έχουν αλλάξει. Οι ΗΠΑ, σε αγαστή συνεργασία με το Ισραήλ, επανήλθαν στη αρχική τους στρατηγική και ξαναστήνουν σκηνικό στη Συρία με στόχο την ανατροπή των Μουλλάδων του Ιράν, μια στρατηγική που προϋποθέτει την ανατροπή του φιλο-ιρανικού καθεστώτος του Άσσαντ της Συρίας. Γι’αυτό οπλίζουν τους αντικαθεστωτικούς, ενώ εγκαταλείπουν τους Κούρδους της Συρίας – την μέχρι τώρα αιχμή του δόρατος στο έδαφος για την κατίσχυση του Ισλαμικού κράτους.
Το ξεπούλημα των Κούρδων από την Ουάσινγκτον έχει μεγάλο ιστορικό που πάει πίσω στην εποχή Κίσσινγκερ. Ο τελευταίος, όταν οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν τους Κούρδους του Ιράκ στο έλεος των δικτατόρων του Ιράν και του Ιράκ, στα μέσα της δεκαετίας του 1970, είπε και το περιβόητο “η εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να μπερδεύεται με την ιεραποστολή”!
Όσο για τη Ρωσία του Πούτιν, οικοδομεί εδώ και μήνες αγαστή συνεργασία με την Τουρκία του δικτάτορα και ισλαμιστή Ερντογάν, σε πολλαπλά επίπεδα. Διατηρεί μεν την υποστήριξή της προς το καθεστώς της Συρίας, αλλά έχει προφανώς αποφασίσει, και αυτή, πως οι πάλαι ποτέ Κούρδοι σύμμαχοί της, είναι αναλώσιμοι. Και τους πρόδωσε στον Ερντογάν. Έδωσε στον τελευταίο το ήμισυ των επιθυμιών του. Όχι τον Άσσαντ, βέβαια, αλλά τους Κούρδους τις Συρίας. Επέτρεψε στον Έρντογάν να έχει ελεύθερη χρήση του εναέριου χώρου της Συρίας δυτικά του Ευφράτη που αυτή ελέγχει και απέσυρε τις όποιες δυνάμεις είχε στην περιοχή του Αφρίν. Από την αρχή αυτό ακριβώς επεδίωκε ο Τούρκος δικτάτορας. Και το πράσινο φως το πήρε τελικά από τον Πούτιν.
Δεν κομίζω γλαύκα στήν Αθήνα αναδεικνύοντας- για νιοστή φορά- τον κυνισμό και την υποκρισία των πολιτικών των μεγάλων δυνάμεων στο “παιγνίδι των εθνών” στο διακρατικό σύστημα. Όμως τα αδύναμα κράτη και οι λαοί εύκολα ξεχνούν και παρασύρονται από εφήμερες υποσχέσεις των ισχυρών προσδοκώντας ωφέλη, με κυρίαρχο αυτό της ασφάλειας και της διαφύλαξης της ελευθερίας τους. Στην περίπτωση των Κούρδων αυτό συμβαίνει διότι λόγω ιστορικών συγκυριών δεν απέκτησαν ποτέ κράτος ή κράτη. Τα κράτη και δη τα δημοκρατικά κράτη, αποτελούν τον φορέα συλλογικής ασφάλειας αλλά και ευημερίας των πολιτών τους. Ταυτόχρονα οι δημοκρατικοί πολίτες λειτουργούν ως ασπίδα του κράτους και το διαφυλάττουν σαν τα μάτια τους. Δεν το πολεμούν, δεν το υποσκάπτουν και δεν το ξεπουλούν σε κανένα.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια