Λέγεται Λέονιντ Μπερσίντσκι, είναι αρθρογράφος του Bloomberg, κάθισε και διάβασε τις μελέτες του Πανεπιστημίου Τζορτζ για τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα σχετικά με τις διαπραγματεύσεις μεταξύ της Δύσης και της ΕΣΣΔ το 1990-91.
Και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υπόσχεση που δόθηκε στη Μόσχα να μην πλησιάσει ποτέ το ΝΑΤΟ στα σύνορά της με αντάλλαγμα το «ναι» στη γερμανική επανένωση, δεν είναι «μύθος», όπως υποστηρίζει η Βορειοαντλαντική Συμμαχία.
Αν και δεν έχουν καταγραφεί, τα ίχνη της επίσημης προφορικής δέσμευσης του γερμανού υπουργού Εξωτερικών Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ και του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ είναι εμφανή. Οι Γερμανοί ήταν πιο ειλικρινείς, ενώ οι Αμερικανοί είχαν καταφύγει σε μισόλογα. Και όταν οι χώρες της Ανατολής χτύπησαν την πόρτα του ΝΑΤΟ, δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Την άνοιξαν.
Όλα αυτά, εξηγεί ο Μπερσίντσκι, είναι απαραίτητα για να κατανοήσουμε την ψυχολογία και τις ενέργειες του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο ηγέτης του Κρεμλίνου διαπραγματεύεται με τη Δύση όπως διαπραγματεύτηκε η Δύση με τους αποκαμωμένους Σοβιετικούς: προσποιείται, κρύβει, δίνει υποσχέσεις χωρίς νόημα, αρνείται ενέργειες που έχουν ήδη γίνει, προσφέρει παραχωρήσεις που δεν σκοπεύει να κάνει καθόλου. Με άλλα λόγια, λέει πράγματα που δεν πιστεύει και πιστεύει σε πράγματα που δεν λέει, γιατί βάζει τον εαυτό του στη θέση του νικητή.
Για μια στιγμή, ο πρώην πράκτορας της KGB φάνηκε να ασπάζεται τις ιδέες της Δύσης. Αλλά ήταν ένας από τους πρώτους που διάβασε τα σοβιετικά έγγραφα, σε εκείνη την κοσμοϊστορική διαπραγμάτευση, και από τότε πείστηκε ότι ο κυνισμός, η δυσπιστία και η δύναμη είναι τα μόνα δυνατά χαρτιά. «Η ιστορία της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης είναι η δικαιολογία του – αν και όχι απολύτως αβάσιμη – για να αρνείται να παίζει καθαρά».
Το συμπέρασμα του αναλυτή είναι ότι η Δύση με τον Πούτιν δεν θα πάει πουθενά. Αλλά ακόμη και η σχέση με τους διαδόχους του θα είναι περίπλοκη. Γιατί; Επειδή το άλλοθι της Ιστορίας «βρίσκεται τώρα στο DNA της μετασοβιετικής Ρωσίας».
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
Και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η υπόσχεση που δόθηκε στη Μόσχα να μην πλησιάσει ποτέ το ΝΑΤΟ στα σύνορά της με αντάλλαγμα το «ναι» στη γερμανική επανένωση, δεν είναι «μύθος», όπως υποστηρίζει η Βορειοαντλαντική Συμμαχία.
Αν και δεν έχουν καταγραφεί, τα ίχνη της επίσημης προφορικής δέσμευσης του γερμανού υπουργού Εξωτερικών Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ και του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζέιμς Μπέικερ είναι εμφανή. Οι Γερμανοί ήταν πιο ειλικρινείς, ενώ οι Αμερικανοί είχαν καταφύγει σε μισόλογα. Και όταν οι χώρες της Ανατολής χτύπησαν την πόρτα του ΝΑΤΟ, δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Την άνοιξαν.
Όλα αυτά, εξηγεί ο Μπερσίντσκι, είναι απαραίτητα για να κατανοήσουμε την ψυχολογία και τις ενέργειες του Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο ηγέτης του Κρεμλίνου διαπραγματεύεται με τη Δύση όπως διαπραγματεύτηκε η Δύση με τους αποκαμωμένους Σοβιετικούς: προσποιείται, κρύβει, δίνει υποσχέσεις χωρίς νόημα, αρνείται ενέργειες που έχουν ήδη γίνει, προσφέρει παραχωρήσεις που δεν σκοπεύει να κάνει καθόλου. Με άλλα λόγια, λέει πράγματα που δεν πιστεύει και πιστεύει σε πράγματα που δεν λέει, γιατί βάζει τον εαυτό του στη θέση του νικητή.
Για μια στιγμή, ο πρώην πράκτορας της KGB φάνηκε να ασπάζεται τις ιδέες της Δύσης. Αλλά ήταν ένας από τους πρώτους που διάβασε τα σοβιετικά έγγραφα, σε εκείνη την κοσμοϊστορική διαπραγμάτευση, και από τότε πείστηκε ότι ο κυνισμός, η δυσπιστία και η δύναμη είναι τα μόνα δυνατά χαρτιά. «Η ιστορία της ανεκπλήρωτης υπόσχεσης είναι η δικαιολογία του – αν και όχι απολύτως αβάσιμη – για να αρνείται να παίζει καθαρά».
Το συμπέρασμα του αναλυτή είναι ότι η Δύση με τον Πούτιν δεν θα πάει πουθενά. Αλλά ακόμη και η σχέση με τους διαδόχους του θα είναι περίπλοκη. Γιατί; Επειδή το άλλοθι της Ιστορίας «βρίσκεται τώρα στο DNA της μετασοβιετικής Ρωσίας».
Φωτό: Φωτογραφία από την υπογραφή της δήλωσης φιλίας και συνεργασίας μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης και Δυτικής Γερμανίας, το 1989 στη Βόννη. Με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι, από αριστερά, Εντβαρντ Σεβαρντνάτζε (υπουργός Εξωτερικών της τότε Σοβιετικής Ενωσης), Μιχαήλ Γκορμπατσόφ (πρόεδρος της τότε Σοβιετικής Ενωσης), Χέλμουτ Κολ (καγκελάριος της τότε Δυτικής Γερμανίας) και ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ (υπουργός Εξωτερικών της τότε Δυτικής Γερμανίας)
Πηγή: Bloomberg, Protagon.gr
0 Σχόλια