Προσοχή στις... ψευδαισθήσεις με τα Σκόπια

Οι πιθανότητες ενός αξιοπρεπούς συμβιβασμού είναι πολύ μικρότερες από αυτές ενός ναυαγίου, με την Ελλάδα να βγαίνει ζημιωμένη

Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

Πολύ φοβούμαι ότι η προοπτική ενός γρήγορου συμβιβασμού για την ονομασία των Σκοπίων, και μάλιστα με μια ικανοποιητική για την Ελλάδα φόρμουλα που θα έχει ως προαπαιτούμενο την εφαρμογή «για όλες τις χρήσεις», είναι μια εξέλιξη εξαιρετικά καλή για να είναι αληθινή!

Και για τον λόγο αυτόν πρέπει να αποφύγουμε αβάσιμους ενθουσιασμούς και διαχύσεις καλοπιστίας προς έναν συνομιλητή που δύο και πλέον δεκαετίες, ανεξαρτήτως κυβερνήσεως ή πολιτικών εκπροσώπων, έχει αναγάγει σε διπλωματική τακτική τον κουτοπόνηρο κλεφτοπόλεμο.

Το εγχείρημα βεβαίως, εδώ που έχουμε φτάσει, αξίζει να δοκιμαστεί και οφείλει να μείνει έξω από κάθε μικροκομματική αντιπαράθεση, υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι από αυτή τη διαδικασία η Ελλάδα δεν θα βγει (περισσότερο) ζημιωμένη και δεν θα φορτωθεί την εικόνα του «αδιάλλακτου» τη υπόθεσης.

Οι πιθανότητες, δυστυχώς, για μια «win-win» κατάληξη είναι πολύ μικρότερες από αυτές ενός προ-διαγεγραμμένου ναυαγίου. Φοβούμαι, επαναλαμβάνω, ότι πρόκειται για μία καλοστημένη παγίδα από τους αμετανόητους Σκοπιανούς, με την ενθάρρυνση του Μάθιου Νίμιτς, ανθρώπου των προηγούμενων αμερικανικών κυβερνήσεων που υπηρετεί το δόγμα Κλίντον στα Βαλκάνια. Μας έχουν συνηθίσει οι γείτονες σε επιδείξεις «μικροευελιξίας». Απέσυραν τη σημαία με το άστρο της Βεργίνας για να κερδίσουν κάτι πολύ πιο σημαντικό. Το να αλλάξουν όνομα στο αεροδρόμιο-αλάνα του κρατιδίου ή να αφαιρέσουν κάποια αγάλματα που είχε την έμπνευση να στήσει ο προηγούμενος... μποξέρ πρωθυπουργός δεν λέει κάτι. Είναι ανέξοδες κινήσεις δήθεν διαλλακτικότητας.

Κάποιοι από εσάς, βέβαια, θα διερωτηθούν: Και γιατί να συμβιβαστούμε με μία ονομασία που θα περιέχει τον όρο «Μακεδονία»; Η απάντηση είναι πολύ απλή: Επειδή, εξαιτίας εγκληματικών λαθών και μειοδοτικών χειρισμών προηγούμενων κυβερνήσεων, έχουμε ήδη χάσει τη μάχη επιβολής μιας «καθαρής» ελληνικής θέσης σε διεθνές επίπεδο. Και επιπλέον, στη σημερινή συγκυρία, το πρόσημο της εξίσωσης από μια ομαλοποίηση των σχέσεων με το κρατίδιο είναι αναμφίβολα θετικό. Πρώτον, επειδή ο μεγάλος κίνδυνος που αναδύεται δεν είναι τα Σκόπια, αλλά ο πριμοδοτούμενος από την Αγκυρα μουσουλμανο-αλβανικός εθνικισμός και, δεύτερον, επειδή θα εκπληρώσουμε, χωρίς μεγάλο κόστος, μια επιθυμία των ΗΠΑ, την οποία θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε με ενίσχυση της θέσης μας στα Βαλκάνια έναντι της Τουρκίας.

Ασφαλώς και οι φόρμουλες που προωθεί ο ανεκδιήγητος συνταξιούχος «μεσολαβητής» δεν είναι οι καλύτερες δυνατές. Στην περίπτωση μιας σύνθετης ονομασίας, προτιμότερη εκδοχή είναι το «Νέα Μακεδονία», που θα έπρεπε να αποτελεί και την επίσημη ελληνική κόκκινη γραμμή. Ακριβώς επειδή κόβει «με το καλημέρα» τον φαντασιακό «ομφάλιο λώρο» με την Αρχαία Μακεδονία και επιπλέον επειδή ως όνομα είναι πολύ πιο εύπεπτο διεθνώς και ιδιαίτερα στον αγγλοσαξονικό κόσμο, όπου το πρόθεμα «new» δίνει και παίρνει.
Μια δεύτερη αποδεκτή εκδοχή είναι το «Σλαβομακεδονία», που ασφαλώς θα άρεσε και σε άλλους Βαλκάνιους γείτονες. Ομως με τις σημερινές κυβερνητικές ισορροπίες στα Σκόπια είναι αδύνατον να περάσει.

Τα «Βόρειος» ή «Ανω» Μακεδονία, ακόμη και το «Μακεδονία του Βαρδάρη», συνιστούν δυνητικό εθνικό κίνδυνο, αφού αφήνουν να αιωρείται η γεωγραφική συνέχεια μιας «ακρωτηριασμένης» εθνικής οντότητας. Απαράδεκτη ασφαλώς επινόηση είναι το «Μακεδονία - Σκόπια» του Πάγκαλου ή το «Μακεδονία των Σκοπίων», που είχε λανσάρει στη Βουλή ο εκλιπών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης.

Εν πάση περιπτώσει, το βολικό «Νέα Μακεδονία», που συζητήθηκε στο λεγόμενο «πακέτο Πινέιρο», μάλλον έχει πετάξει ανεπιστρεπτί και θα πρέπει να συμβιβαστούμε με περισσότερο επώδυνες εκδοχές, εφόσον βέβαια οι Σκοπιανοί είναι πράγματι έτοιμοι να τις υιοθετήσουν.

Η σημερινή κυβέρνηση έχει ευθύνη να προχωρήσει τη διαδικασία με πάσα επιφύλαξη και διασφαλίζοντας ότι δεν θα μείνει στο τέλος με τον μουντζούρη του «αδιάλλακτου». Και προς αυτήν την κατεύθυνση έπρεπε ήδη να έχει απαιτήσει αλλαγή του Αμερικανού διαπραγματευτή...

Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, έχει εθνική υποχρέωση να υποβοηθήσει την προσπάθεια. Αυτά που ακούστηκαν, «δεν ψηφίζω εγώ αν δεν ψηφίσει ο Καμμένος», στη μικροπολιτική λογική δημιουργίας ρήγματος στην κυβέρνηση, είναι επιεικώς απαράδεκτα.

Καταρχάς, ο Καμμένος έχει δίκιο όταν υποστηρίζει ότι δεν έχει αλλάξει επισήμως η απόφαση των πολιτικών αρχηγών για ονομασία χωρίς τον όρο «Μακεδονία». Και το συμβούλιο αυτό είναι το ανώτατο όργανο λήψης «εθνικών αποφάσεων». Κατά δεύτερον, η αδιαλλαξία του βοηθά αφάνταστα τη διαπραγματευτική θέση της Αθήνας. Συνεπώς, δεν πέφτει κανένας λόγος στη Νέα Δημοκρατία τι θα πράξει ο Καμμένος. Αυτό είναι θέμα του ιδίου, της κυβέρνησης και του Τσίπρα. Μην κάνουμε μόνοι μας τη ζωή του τόπου δυσκολότερη...

Πηγή Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.