 |
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
|
Η κυβέρνηση το 2015 είχε δύο μόνο επιλογές στη διάθεση της, διεξάγοντας ένα ασαφές δημοψήφισμα και λαμβάνοντας ως εκ τούτου μία ερμαφρόδιτη εντολή από τους Πολίτες – σύμφωνα με την οποία έπρεπε μεν να συγκρουστεί με τους πιστωτές, αλλά να μην χρεοκοπήσει και να παραμείνει στη νομισματική ένωση πάση θυσία!
Η μία επιλογή ήταν η σύγκρουση χωρίς το ρίσκο της εξόδου από την Ευρωζώνη ή/και την πτώχευση, ενώ η άλλη η τήρηση των μνημονίων βασιλικότερα του Βασιλέως – αφού η συχνά μη συνεπής στάση των προηγουμένων κυβερνήσεων επιδείνωνε τις συνθήκες και οδηγούσε τελικά σε μεγαλύτερους συμβιβασμούς.
Με δεδομένη τώρα την έλλειψη προετοιμασίας της, όπως θα ήταν για παράδειγμα η οχύρωση των τραπεζών (μεταξύ άλλων με την έγκαιρη υιοθέτηση των ελέγχων κεφαλαίων), καθώς επίσης η δημιουργία ενός συστήματος πληρωμών που θα επιτρεπόταν από την ΕΚΤ, η μετέπειτα επιλογή της ήταν μονόδρομος – αφού η ΕΚΤ δεν εγκρίνει κανένα άλλο επίσημο «νομισματικό σύστημα», εκτός από το δικό της (με εξαίρεση τα ιδιωτικά νομίσματα, τα οποία αφορούν δύο σύμφωνους αντισυμβαλλομένους – πηγή).
Εν προκειμένω γνωρίζουμε πως στην Εσθονία απαγορεύθηκε ρητά από την ΕΚΤ η χρήση ενός παράλληλου νομίσματος για τις εσωτερικές συναλλαγές του ιδιωτικού τομέα, το οποίο θα ελεγχόταν από το κράτος – οπότε ο τότε υπουργός οικονομικών, ο οποίος είχε μόλις ένα μήνα μετά την εκλογή του συμβιβασθεί αμαχητί, αποδεχόμενος την εξυπηρέτηση ολόκληρου του χρέους, απλά «αιθεροβατούσε», έχοντας ενδεχομένως παραπλανήσει ακούσια τον πρωθυπουργό.
Στα πλαίσια αυτά ο πρωθυπουργός, επιλέγοντας τη μοναδική λύση που είχε στη διάθεση του μετά την καταστροφική του διαπραγμάτευση χωρίς κανένα όπλο, σωστά προσέφυγε στη Βουλή για την έγκριση της «τρίτης και φαρμακερής» δανειακής σύμβασης – έχοντας πάρει τελικά τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας των κομμάτων.
Επίσης σωστά κήρυξε πρόωρες εκλογές το Σεπτέμβρη, αφού δεν νομιμοποιούταν πια να κυβερνήσει, μη έχοντας τιμήσει καμία από τις προεκλογικές του υποσχέσεις – ενώ, αφού εξελέγη, σωστά τήρησε και τηρεί τα μνημόνια βασιλικότερα του Βασιλέως, επειδή ήταν η μοναδική ελπίδα του, αν και ευχολόγιο ουσιαστικά, να σεβαστούν οι δανειστές την υπόσχεση τους για μία σημαντική ελάφρυνση του χρέους, ότι και αν σημαίνει αυτό. Παρά το ότι τώρα η υπόσχεση τους αυτή έχει πλέον αναιρεθεί, πρόσφατα από τον κ. Σόιμπλε στη συνέντευξη του, η «ελπίδα» συνεχίζει να υπάρχει – αν μη τι άλλο επειδή η Ελλάδα είναι αδύνατον να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της μετά το 2021, όπου λήγουν οι «παγωμένοι» τόκοι (άρθρο).
Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια πως δεν δολοφόνησε κυριολεκτικά την τελευταία ελπίδα των Ελλήνων, καθώς επίσης την πολιτική του ιδεολογία που σεβόμαστε χωρίς να ασπαζόμαστε – μετατρέποντας την πατρίδα μας σε μία άβουλη γερμανική αποικία και τους ιθαγενείς σε σκλάβους χρέους, το μέλλον των οποίων είναι ασφαλώς σκοτεινό. Σε μία περιοχή καλύτερα από μία πρώην κυρίαρχη χώρα, η οποία δεν δικαιούται πια να έχει πολιτικές απόψεις – ενώ θα απομυζείται στο διηνεκές από την αποικιοκρατική δύναμη που την κατέχει.
Εν τούτοις, με δεδομένη την αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας των μνημονίων από τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, ιδίως από την αξιωματική αντιπολίτευση, οι σημερινές ενέργειες του πρωθυπουργού, όσον αφορά τη βασιλικότερη του Βασιλέως στάση του προς τα μνημόνια, είναι προς τη σωστή κατεύθυνση – ενώ είναι σε θέση να τα εφαρμόζει καλύτερα από όλους τους άλλους, με την έννοια πως εξασφαλίζει την αδιαμαρτύρητη υποταγή όλων των Ελλήνων. Οι δανειστές, η Γερμανία για να είμαστε πιο σαφείς, το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά, στηρίζοντας τον όσο περισσότερο γίνεται – αφού κατανοούν πως η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα ήταν ποτέ ικανή να διατηρήσει τη σημερινή κοινωνική ηρεμία, τη σιωπή των αμνών, εάν η «αριστερά» έπαιρνε τη θέση της και έβγαινε ξανά στους δρόμους.
Συνεχίζοντας, προφανώς δεν είναι δυνατόν η πολλαπλή επανάληψη του ίδιου, απόλυτα αποτυχημένου πειράματος, των μνημονίων εν προκειμένω, να έχει διαφορετικά αποτελέσματα για τους Έλληνες – ενώ δεν μπορεί το ίδιο το πρόβλημα να είναι ταυτόχρονα και η λύση!
Για τους Γερμανούς όμως, οι οποίοι δεν είναι ανόητοι, το πείραμα θεωρείται εξαιρετικά επιτυχημένο – αφού, εκτός του ότι διέσωσαν τις τράπεζες τους, κέρδισαν τεράστια ποσά με τη βοήθεια της ελληνικής κρίσης (επιτόκια δανεισμού τους, πλεονάσματα κοκ.), διεκδικούν πια την ηγεμονία της Ευρώπης και την ανεξαρτησία τους από τις Η.Π.Α., έχουν εξασφαλίσει την πολλαπλάσια αποπληρωμή των δανείων τους δένοντας χειροπόδαρα την Ελλάδα με τις δανειακές συμβάσεις, το PSI και τα μνημόνια, ενώ οι επιχειρήσεις τους υφαρπάζουν τόσο το δημόσιο, όσο και τον ιδιωτικό πλούτο της χώρας μας μεθοδικά, χωρίς καμία βιασύνη (η Θεσσαλονίκη θεωρείται ήδη γερμανική πόλη).
Από την αρχή άλλωστε είχαν σχεδιάσει την πληρωμή των δανείων που μας προσέφεραν (μόλις το 28% των συνολικών) όχι μόνο από τις αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων σε εξευτελιστικές τιμές αλλά, επίσης, από τις κατασχέσεις της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων – ενώ είμαστε σίγουροι πως μετά τους πλειστηριασμούς των ακινήτων, θα ακολουθήσουν τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία τους εντός και εκτός της Ελλάδας. Στο τέλος πάντως οι περισσότεροι Έλληνες, εκτός από κάποιους εισοδηματικά ισχυρούς που θα συνεργασθούν με τον κατακτητή, θα έχουν την «τύχη» εκείνων, τα σπίτια των οποίων πλειστηριάζονται από τις τράπεζες ή το δημόσιο σε εξευτελιστικές τιμές – ενώ παραμένουν χρεωμένοι με το υπόλοιπο του δανείου, συν τους τόκους του, στο διηνεκές.
Πώς θα συμβεί κάτι τέτοιο; Μέσω των υπερβολικών φόρων προφανώς, σε συνδυασμό με την πτώση των μισθών και των εισοδημάτων – όπου ο ένας μετά τον άλλο θα αδυνατεί να αντεπεξέλθει, οπότε σταδιακά θα χάνει ότι έχει και δεν έχει. Ο ΕΝΦΙΑ, για παράδειγμα, δεν είναι τίποτα άλλο από μία σταδιακή δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας – αφού φορολογείται κάτι που αποκτήθηκε με ήδη φορολογημένα χρήματα. Εάν δε έχει κανείς την ψευδαίσθηση ότι, με το άλλο μείγμα πολιτικής που αναφέρει η αξιωματική αντιπολίτευση, υπάρχει ελπίδα για την Ελλάδα, απλά αιθεροβατεί – αφού ένα δηλητήριο δεν μετατρέπεται ποτέ σε φάρμακο, όσο καλοπροαίρετα και αν προσπαθήσει κανείς.
Λύσεις βέβαια υπήρχαν πάρα πολλές (ανάλυση), ενώ ορισμένες συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμη. Καμία όμως δεν είναι ανώδυνη και όλες απαιτούν την κατάργηση της πολιτικής των μνημονίων με κάθε θυσία – οπότε είναι ελάχιστοι αυτοί που θέλουν να τις ακούν. Εύλογα ίσως, αφού δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς τον από μηχανής Θεό, ο οποίος θα έλυνε ως δια μαγείας όλα μας τα προβλήματα, χωρίς αίμα, ιδρώτα και δάκρυα – ενώ η κυλιόμενη χρεοκοπία είναι πιο «εύπεπτη», αφού συνηθίζει κανείς στην ιδέα σταδιακά και αποδέχεται καρτερικά, στωικά την οδύνη.
Αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που ορισμένες φορές αναφέρεται στα σχόλια των άρθρων μας πως δεν έχουμε προτάσεις, παραμένοντας μόνο στην περιγραφή των γεγονότων – κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ, αφού ακόμη και πριν από το ξέσπασμα της κρίσης προτείναμε συγκεκριμένες λύσεις οι οποίες δεν εισακούγονταν, «εν αναμονή του θαύματος» που θα καθιστούσε περιττό τον κόπο και την προσπάθεια που συνεπάγονται.
Ολοκληρώνοντας οφείλουμε να γνωρίζουμε πως η φτώχεια, η εξαθλίωση και η έλλειψη προοπτικών είναι πάντοτε ο μεγαλύτερος στρατολόγος του εγκλήματος – ενώ δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να παραδώσουμε μία τέτοια Ελλάδα στα παιδιά μας, πολύ περισσότερο επειδή ασφαλώς μπορούμε να τα καταφέρουμε και να το αποφύγουμε αφού είμαστε Έλληνες, τεκμηριωμένα ένας από τους ικανότερους λαούς στον πλανήτη.
Πηγή: Analyst.gr
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια