Η φράση «Η ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Την πρώτη φορά σαν τραγωδία. Την δεύτερη σαν φάρσα» καταλογίζεται στον Καρλ Μαρξ με αφορμή το τέλος του Μεγάλου Ναπολέοντα σε σύγκριση με τον ανιψιό του Ναπολέοντα Γ’.
165 χρόνια αργότερα παραμένει τόσο επίκαιρη όσο τότε για να περιγράψει τους αντιεξουσιαστές που μέχρι την Πέμπτη το μεσημέρι είχαν καταλάβει το Πολυτεχνείο για να το κρατήσουν αμόλυντο από τους αριστεριστές που δεν είχαν την επαναστατική τους αγνότητα. Όπως το 1973 το Πολυτεχνείο ξαναγινόταν ιδιοκτησία 300 ατόμων. Τότε στρατιωτών σήμερα αντιεξουσιαστών.
Η 28η Οκτωβρίου και το Πολυτεχνείο καταγράφηκαν σαν επέτειοι που ο λαός ξεσηκώθηκε εναντίον του ιταλού κατακτητή η πρώτη και εναντίον της χούντας η δεύτερη. Τόσο προσεκτικά που στην περίπτωση της 28ης Οκτωβρίου για δεκαετίες ο ξεσηκωμός καταγράφηκε κατά των Ιταλών και όχι κατά του φασισμού, έτσι ώστε κάθε έλληνας που συμμετείχε ακόμα και αν ήταν μεταξικός να μην νοιώθει αποκλεισμένος και η δεύτερη κατά της χούντας ώστε κάθε έλληνας που δεν ήταν ακραιφνής χουντικός να μπορεί να συμμετέχει. Το τι ακριβώς είχε κάνει κάθε ένας στο Πολυτεχνείο ήταν δευτερεύον. Κάποιοι αντιστάθηκαν ενεργά, κάποιοι τους συμπαραστάθηκαν, κάποιοι δείλιασαν ή αδιαφόρησαν αλλά το νόημα του Πολυτεχνείου δεν ήταν να καταγράψει τις τότε πράξεις του κάθε ενός αλλά την πίστη του ότι κανένας δεν πρέπει να του υποβάλλει τον τρόπο που θα ζήσει. Το Πολυτεχνείο έγινε για να ανήκει σε όλους. Όπως όμως με κάθε αγώνα η αριστερά ήθελε να το μονοπωλήσει. Και σύντομα άρχισε να βάζει πόρτα στο ποιοι έχουν δικαίωμα στον εορτασμό.
Οι αριστεροί αρχικά απέκλεισαν τους νεοδημοκράτες, αργότερα τους πασόκους και εξαντλώντας τα αστικά κόμματα που μπορούσαν να αποκλειστούν και άρχισαν να αποκλείουν ο ένας τον άλλον. Φτάνοντας στον απόλυτο αριστερό ελιτισμό της περασμένης Τετάρτης που αντιεξουσιαστές όχι μόνο κατέλαβαν το Πολυτεχνείο, αποκλείοντας πολιτικούς και κομματικές οργανώσεις αλλά αποκλείοντας και αντιεξουσιαστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δεν ήταν τόσο αντιεξουσιαστικοί όσο οι ίδιοι. Στέλνοντας το μήνυμα «Χρειαζόμαστε φαγητό τσιγάρα και πολεμοφόδια» σε ένα remake του Πολυτεχνείου του ’73.
Βέβαια θα μπορούσαν να είχαν παραγγείλει πίτσες σε ένα ντελιβερά και να τους την φέρει ή να βγουν έξω να αγοράσουν τσιγάρα και να ξαναμπούν αλλά κάθε ένας που έχει ακούσει για τα- πραγματικά ή φανταστικά - κατορθώματα των γονιών του θέλει να τα ζήσει και ο ίδιος. Ετσι το Πολυτεχνείο που είχε αντισταθεί στα χρόνια της χούντας και την διέλευση των τρόλεϊ από την Πατησίων στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ μετατρεπόταν σε ένα Αllou fun park 300 αντιεξουσιαστών των Εξαρχείων που παρέα με ευρωπαίους ομοϊδεάτες τους μπορούσαν να κάνουν την πλάκα τους χωρίς να ανησυχούν για την αστυνομία. Η ιστορία επαναλαμβανόταν σ σαν φάρσα. Ακόμα και στο κομμάτι που μέλη φοιτητικών συλλόγων και ομάδα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς χθες έδιωχναν τους αντιεξουσιαστές από το Πολυτεχνείο ενώ που απ’ έξω η αστυνομία, η αδίστακτη υποτίθεται εξουσία παρακολουθούσε την διαδοχή.
Σήμερα Παρασκευή η πορεία θα ξεκινήσει από το Πολυτεχνείο για να καταλήξει στην Αμερικάνικη Πρεσβεία. Μαζί και η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ. Κανένα όμως πρόβλημα. Το ίδιο στο παρελθόν έκανε και η νεολαία του ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Ζαχαριάδης το ξεκαθάρισε. «Είναι αυτονόητο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα φωνάζει στην πορεία του Πολυτεχνείου «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»…Το σύνθημα κατά των Αμερικανών στο Πολυτεχνείο αναφέρεται σε συγκεκριμένη ιστορική περίοδο». Πράγματι το Πολυτεχνείο ανήκε σε μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Που ξεθωριάζει μέσα στον μακρινό καθρέφτη του χρόνου και Ζαχαριάδης, ΣΥΡΙΖΑ και Allou Fun Park των Εξαρχείων δεν το αφήνουν να ησυχάσει.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια