thanasis.mavridis@liberal.gr
Στο Netflix υπάρχει η σειρά Ascension. Σύμφωνα με το σενάριο, 600 νοματαίοι αναχωρούν το 1963, επί Κένεντι και υπό πλήρη μυστικότητα, σε ένα ταξίδι εκατό ετών προς ένα άλλο αστρικό σύστημα.
Έπειτα από 50 χρόνια γίνεται η μεγάλη αποκάλυψη! Δεν είχαν φύγει ποτέ από τον πλανήτη γη. Ήταν μέρος ενός τεράστιου κοινωνιολογικού πειράματος. Όπως εμείς στην Ελλάδα ένα πράγμα!
Είχαν ήδη περάσει πενήντα χρόνια από την «εκκίνηση του ταξιδιού». Οι πρωτεργάτες είχαν εγκαταλείψει τον μάταιο ετούτο κόσμο. Οι άνθρωποι είχαν προσαρμόσει τη ζωή τους στα νέα δεδομένα, αλλάζοντας πολλές από τις συνήθειες του παρελθόντος. Ήταν μόλις 600 άνθρωποι που έπρεπε να επιβιώσουν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, έτσι ώστε οι απόγονοί τους να φτάσουν σε έναν άγνωστο πλανήτη και να εκτελέσουν την αποστολή τους.
Στην πραγματικότητα ζούνε μέσα σε έναν απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον. Είναι μέρος ενός κοινωνιολογικού πειράματος. Όσο οι ίδιοι πιστεύουν ότι ταξιδεύουν ανάμεσα στα άστρα, η καθημερινή τους ζωή γίνεται το θέατρο των επιχειρήσεων των επιστημόνων. Μην μου πείτε ότι δεν είναι φανταστική ως ιδέα για σενάριο. Κι ύστερα από λίγο, όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, ήταν σαν να μην έφυγα ποτέ από το περιβάλλον του σήριαλ!
Μήπως η Ελλάδα είναι σήμερα ένα ακόμη τεράστιο κοινωνιολογικό πείραμα; Μήπως δοκιμάζουν στην πλάτη μας όλες εκείνες τις πρακτικές που θα ήθελαν να δοκιμάσουν αύριο σε άλλους «παρεκκλίνοντες» από τον δρόμο της αρετής; Το έχουν ομολογήσει ευρωπαίοι αξιωματούχοι. Ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα για αποφυγή. Το ερώτημα είναι αν έχουμε φύγει από αυτόν τον θάλαμο των αερίων ή αν πρόκειται ποτέ να φύγουμε…
Εμείς, δηλαδή, πιστεύουμε ότι πληρώνουμε τους φόρους μας και ταξιδεύουμε μέσα σε ένα όχημα που θα μας βγάλει από την κρίση, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε οι μοναδικοί που δεν συνειδητοποιούμε ότι δεν υπάρχει καν το «ταξίδι». Δεν μπορεί να φτάσει κάπου ένα όχημα που βρίσκεται καθηλωμένο στην αφετηρία του…
Κοιτάξτε γύρω σας. Ο περισσότερος κόσμος έχει ξεχάσει πως ήταν η ζωή πριν το 2009. Η ζωή έχει αλλάξει σημαντικά, στην προσπάθειά μας να επιβιώσουμε. Έχουμε μεταβάλλει συμπεριφορές, έχουμε γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που ήμασταν. Στην πραγματικότητα έχουμε ξεχάσει τι ήμασταν. Άλλα πράγματα μας απασχολούσαν και μας καθόριζαν τότε και άλλα μας απασχολούν σήμερα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο κόσμος είναι φανερά κουρασμένος. Τουλάχιστον στο σενάριο της τηλεοπτικής σειράς οι άνθρωποι πίστευαν ότι η αποστολή τους είχε μία αξία, ότι το ταξίδι τους θα έχει ένα τέλος. Ότι υπάρχει κάποιος πραγματικός λόγος για τον οποίο γίνονται όλα αυτά που τους συμβαίνουν. Στην δική μας περίπτωση, δεν νομίζω ότι πιστεύει κανείς πλέον ότι υπάρχει λόγος.
Μοιρολατρικό; Θα διαφωνήσουμε! Δείτε τους νέους. Αν εμείς οι γηραιότεροι έχουμε ξεχάσει τι ακριβώς συνέβαινε στις ζωές μας πριν από δέκα χρόνια, τι να πουν οι 18άρηδες; Γι αυτούς δεν υπήρξε ποτέ η εποχή της ευμάρειας και της παραφροσύνης. Το μόνο που πραγματικά θυμούνται είναι ένα διαρκές μνημόνιο.
Λείπει από τους ανθρώπους σε αυτή την χώρα το όραμα. Λείπει ο σκοπός. Σηκωνόμαστε, πάμε στις δουλειές μας, για να επιστρέψουμε το βράδυ στο σπίτι μας, να κοιμηθούμε και να ξαναπάμε στις δουλείες μας την άλλη μέρα το πρωί. Επαναλαμβάνουμε καθημερινά μία διαδικασία. Μονότονα και ενδεχομένως και άσκοπα. Όσοι τα καταφέρνουν με κάποιον τρόπο, πληρώνουν το «περίσσευμα» σε φόρους. Και υπάρχουν κι εκείνοι που πάνε στις δουλειές τους και δεν πληρώνονται καν. Αλλά φοβούνται να φύγουν, επειδή «δεν υπάρχουν δουλειές». Μην μου πει κανείς ότι όλα αυτά είναι λογικά πράγματα…
Το «κοινωνιολογικό πείραμα» που ήδη αναφέραμε μοιάζει σε κάποιους με σενάριο συνωμοσίας. Εντάξει, δεν φταίνε για τα δεινά μας οι ξένοι. Δεν έκαναν εκείνοι τις προσλήψεις στο δημόσιο την περασμένη δεκαετία. Δεν δημιούργησαν οι Γερμανοί το σπάταλος κράτος μας. Εκείνη την εποχή οι Γερμανοί, ειδικά αυτοί, ήσαν απασχολημένοι στο να συμμαζέψουν τα δικά τους δημοσιονομικά. Κι είχαν οι άνθρωποι ένα όραμα κι ένα σχέδιο για να το πετύχουν, το οποίο και εκτέλεσαν με θαυμαστό τρόπο.
Κρίνοντας πάντως εκ του αποτελέσματος, θα ήταν ανόητο να πιστέψει κανείς ότι με την υπερφορολόγηση θα είχαμε κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που έχουμε σήμερα. Ή ότι με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ για τις επενδύσεις θα έσπευδαν οι επενδυτές απ’ όλο τον κόσμο για να αφήσουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα. Δεν μπορεί οι έμπειροι Ευρωπαίοι οικονομολόγοι να μην είχαν δει μπροστά τους την καταστροφή όταν συμφωνούσαν στα μέτρα καρμανιόλα με την κυβέρνηση Τσίπρα. Προφανώς και ήξεραν ότι όλο αυτό ήταν ένα ψέμα. Αλλά συμμετείχαν σε αυτό και το στήριξαν.
Ένας φίλος μου είπε προχτές: «Στις Βρυξέλλες μας έχουν βαρεθεί». Θαυμάσια! Εμείς, δηλαδή, που ζούμε με την δική τους σύμφωνη γνώμη στον θάλαμο αερίων που έφτιαξαν παρέα με τον Τσίπρα, πως θα έπρεπε να νιώθουμε;
Δυστυχώς τα πράγματα εξελίσσονται με έναν τρόπο που δεν προμηνύει κάτι καλό, γεγονός που δίδει πάλι έδαφος στους λαϊκιστές. Αυτό πρέπει να το προσέξουν όσοι νομίζουν ότι οι Βρυξέλλες είναι οι Δελφοί του σύγχρονου κόσμου μας. Αν η Ευρώπη πραγματικά ενδιαφέρεται για τα παιδιά της, θα έπρεπε να βάλει τέλος στο κοινωνιολογικό πείραμα που λαμβάνει χώρα αυτή την στιγμή στην Ελλάδα. Δεν μπορούν να συνεχίσουν να υποκρίνονται ότι όλα πάνε καλά, όταν γνωρίζουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε αδιέξοδα. Δεν είμαστε μακριά από την ώρα που θα «ανακαλύψουν» όλοι δήθεν έκπληκτοι ότι ήταν λάθος όλα όσα έγιναν τα δύο τελευταία χρόνια. Μην πει κανείς ότι αυτό ήταν έργο μόνο του Αλέξη Τσίπρα, επειδή δεν ήταν…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια