«Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες, τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς», τραγουδούσαν οι Πασόκοι στα τέλη τη δεκαετία του '70 στα φεστιβάλ της νεολαίας τους, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου, επιδιδόμενοι σε έναν ιστορικό παραλληλισμό με την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843, που κατέληξε στην παραχώρηση συντάγματος από τον Όθωνα.
Μπορεί να θεωρηθεί και ως μια ιστορική αναντιστοιχία, αλλά τότε δικαιολογούνταν. Ήταν ο καιρός της αθωότητας, της πίστης, του ενθουσιασμού, του οράματος.
Το μόνο που δεν φαντάζονταν ήταν, ότι στους πολιτικούς μπαξέδες του μέλλοντός τους, θα έβρισκαν συνοδοιπόρο τον… Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ανήμερα της γενέθλιας ημερομηνίας του ΠΑΣΟΚ, το διέπραξε: Δημοσίευσε άρθρο στην εφημερίδα Documento, με τίτλο «Πόσο ψεύτης ήταν ο Αντρέας;» για να αποφανθεί, φυσικά, ότι δεν ήταν ψεύτης!
Ο κ. Τσίπρας στο άρθρο του, αντιγράφει κατά γράμμα το θεωρητικό και πολιτικό οπλοστάσιο του ΠΑΣΟΚ της εποχής. Το χαρακτηρίζει ως «προϊόν και αποτέλεσμα μιας ιστορικής στιγμής, αλλά και ενός ηγέτη που τη διέγνωσε σωστά». Και συνεχίζει: «Η προσπάθεια να συνενωθούν οι τρεις γενιές, της Εθνικής Αντίστασης, του 1-1-4 και του Πολυτεχνείου, κάτω από τους μεγάλους στόχους μιας διακήρυξης και τη στέγη ενός ριζοσπαστικού κόμματος που είχαν σημαία τους την Εθνική Ανεξαρτησία, τη Λαϊκή Κυριαρχία και την Κοινωνική Απελευθέρωση μπορεί σήμερα να φαίνεται αυτονόητη. Δεν ήταν έτσι όμως. Αποτέλεσε τομή στην πολιτική και την κοινωνία. Έδειξε τον δρόμο της απαλλαγής από το σκοτάδι της μεταεμφυλιακής κυριαρχίας του χωροφύλακα και της Δεξιάς» (Σ.Σ. Κάποιος από τους λογογράφους του κ. Τσίπρα έχει στο αρχείο του – και την ξεπατίκωσε – τη γνωστή ιστορική απόφαση της 5ης Συνόδου της Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, του Φεβρουαρίου του 1978!).
Ο πρωθυπουργός επιχειρεί στο κείμενό του συνειρμικούς παραλληλισμούς του τότε ΠΑΣΟΚ, με το κόμμα του, «σιδερώνοντας την ιστορία» στα μέτρα του, που θα έλεγε και ο μπαρμπα-Γιάννης Σκαρίμπας. Διερωτάται μεταξύ άλλων: «Το πώς ένα μικρό πολιτικό κόμμα, με το στίγμα μάλιστα του εξτρεμιστή, του βομβιστή και του φίλου της τρομοκρατίας εκείνης της εποχής, σε ελάχιστα χρόνια μεταμορφώθηκε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της Μεταπολίτευσης είναι θέμα που έχει προκαλέσει και εξακολουθεί να προκαλεί μεγάλες συζητήσεις και αντιπαραθέσεις». (Σ.Σ. Μα γιατί δεν ρωτάει τον συγκυβερνήτη Πάνο, πως, ποιος, και σε ποιο βιβλίο του, είχε προσδώσει τον τίτλο του αρχηγού της «17 Ν» στον Αντρέα;).
Φροντίζει βέβαια από το Ωσαννά στον Αντρέα, να σταυρώσει εντέχνως το σημερινό ΠΑΣΟΚ: «και πώς το ΠΑΣΟΚ της νίκης και της αλλαγής, από τη γεμάτη αυτοπεποίθηση – ακόμη και έπαρση – καλημέρα στον ήλιο, έφτασε στη σημερινή καληνύχτα στον ριζοσπαστικό εαυτό του. ( Σ.Σ. Δικαίως πάλι διερωτάται: ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε καληνύχτα στον ριζοσπαστικό εαυτό του, αφού… δεν υπέγραψε κανένα μνημόνιο, όντας απειθής και ανυπάκουος προς τοις κείνων – των δανειστών – ρήμασι πειθόμενος!).
Ο Αλέξης εμμέσως, δια παραλληλισμού, στηρίζει εαυτόν δια της στήριξης στον Αντρέα. Γράφει ας πούμε: «Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι τα τελευταία χρόνια έχει επανέλθει, και μάλιστα με ένταση, η ρηχή και πολιτικά ιδιοτελής άποψη για τον λαϊκισμό και την εξαπάτηση του λαού, που δήθεν αποτέλεσαν τους βασικούς παράγοντες της εκτόξευσης του ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80» (Σ.Σ. Μα αυτή η άποψη «περί λαϊκισμού» του Αντρέα, ήταν κυρίως η άποψη της ανανεωτικής Αριστεράς – μήτρα της οποίας υπήρξε υποτίθεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Δεξιά είχε άλλα κολλήματα).
Ο στοιχειώδης πολιτικός πολιτισμός θα επέβαλε σιωπή μια και η μέρα – όσον αφορά στον Αντρέα, το ΠΑΣΟΚ και την ίδρυσή του – ανήκει δικαιωματικά σε αυτό. Τα δεύτερης εμβέλειας πασοκικά στελέχη που φιλοξενεί στην κυβέρνησή του («ψώνισε στις εκπτώσεις», όπως μας είπε κακεντρεχής πασόκος συνομιλητής μας), δεν τον νομιμοποιούν να παριστά τον κληρονόμο του.
Μάλλον το ΠΑΣΟΚ κάνει λάθος. Παραζαλισμένο από το μνημόνιο που ο Γιώργος έφερε ξαφνικά, στοχοποιούμενο, καταγγελλόμενο και χαρακτηριζόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ με τις πλέον ευτελείς εκφράσεις πολιτικής μομφής (δεν υπάρχει πιο ντροπιαστική κατηγορία από το «γερμανοτσολιάδες» και «προδότες»), δεν κατανόησε γρήγορα ότι το ήθος και ο τόνος των κατηγοριών που περνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τα έντυπά του, τους φιλικούς του δημοσιογράφους, και τα troll του στα social media, δεν ήταν στιγμιαία έκφραση λαϊκής αγανάκτησης των πλατειών. Ηταν μεθοδευμένη τακτική προκειμένου να καταλάβει δια της ηθικής απαξίωσής του ΠΑΣΟΚ – θα λέγαμε πειρατικά – τον πολιτικό του χώρο.
Ο κ. Τσίπρας είχε προειδοποιήσει, αλλά στο κλίμα της εποχής, πέρασε ως μια από τις γνωστές ακρότητες, η προσπάθειά του: Στο ρωσικό πρακτορείο itar tass, (7-4-15), είχε διατυμπανίσει: «Πρότυπά μου είναι οι: Ρήγας Φεραίος, Στέφανος Σαράφης, Άρης Βελουχιώτης, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Αντρέας Παπανδρέου».
Φυσικά από τους κληρονόμους του Άρη Βελουχιώτη δεν έχει λαμβάνειν. Έχει όμως λαμβάνειν – θεωρητικά πάντα – από τον Στέφανο Σαράφη, καθώς ο στρατηγός δεν υπήρξε μόνο στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ, αλλά προϋπήρξε και εξέχων πολιτικό πρόσωπο του βενιζελικού χώρου, του οποίου την ιστορική μνήμη διεκδικεί το ΠΑΣΟΚ. Παράλληλα, ήδη λαμβάνει από τον Κώστα Καραμανλή – την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ – και φυσικά επιχειρεί να κληρονομήσει εξ ολοκλήρου τον Αντρέα. (Σ.Σ. Σε όσους ειρωνευτούν, επικαλούμενοι την λαϊκή ρήση «κολιός και κολιός από το ίδιο βαρέλι», θα τους υπενθυμίσουμε ότι αναλόγως της ιστορικής στιγμής, ισχύει το αποστολικό «τοιούτοι έπρεπεν ημίν αρχιερείς»). Τους κολιούς οι καταναλωτές τους επιλέγουν.
Στο ΠΑΣΟΚ, πνέουν μένεα, είχε ήδη γραφτεί το κείμενο όταν λάβαμε ανακοίνωση της Φώφης Γεννηματά, στην οποία αναγράφεται ότι «Η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να εμφανιστεί ως ο νέος Αντρέας Παπανδρέου, δεν είναι απλά αλαζονική και κωμική, είναι Υβρις».
Έχουμε την αίσθηση – αίσθηση όχι βεβαιότητα – ότι αρχίζει πόλεμος. Αν με την τη ΝΔ, όπως έχει πει η Φώφη, τους χωρίζει άβυσσος, με τον ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα αρχίσει να τους χωρίζει… αίμα (συμβολική η φράση).
Τώρα που ο Τσίπρας εζήλωσεν δόξαν Ανδρέα και κληρονόμου του ΠΑΣΟΚ, είναι λογικό ο αναμενόμενος νέος αρχηγός της Κεντροαριστεράς, να θελήσει να περιφρουρήσει τον ζωτικό του χώρο. Και αυτό δεν θα γίνει χωρίς εχθροπραξίες.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια