Οι σκηνές που παρακολουθήσαμε είναι πραγματικά συγκλονιστικές. Χωρίς υποδομές, με τεράστιες ελλείψεις και περιορισμένη συντήρηση των πυροσβεστικών μέσων, με τις αποδοχές τους τσακισμένες από τη μνημονιακή λαίλαπα και την αβεβαιότητα να τους περιβάλλει όπως και την υπόλοιπη κοινωνία, λειτούργησαν χωρίς υπερβολές ως υπεράνθρωποι. Τα λόγια που έγραψε εις εξ αυτών αρκούν: «Έχουμε ανάγκη να ξαποστάσουμε, δεν ελέγχουμε το σώμα μας, αλλά η ψυχή λέει “σήκω, μην κάθεσαι”, για πόσο ακόμα, πες μου, Θεέ μου, για πόσο ακόμα;» Η ευγνωμοσύνη είναι το λιγότερο που τους πρέπει.
Δίπλα σε αυτούς θαυμάσαμε και το μεγαλείο των εθελοντών που έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να βοηθήσουν με κάθε διαθέσιμο τρόπο στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών. Ο ρόλος τους αποδείχθηκε πολύτιμος είτε στην πρώτη γραμμή είτε στα μετόπισθεν της μεγάλης αυτής αναμέτρησης με τον πύρινο εχθρό. Απλοί πολίτες, νέα παιδιά, πρόσκοποι και εθελοντικά σχήματα του Ερυθρού Σταυρού έδωσαν με αυταπάρνηση τον καλύτερό τους εαυτό, στέλνοντας το μήνυμα της αλληλεγγύης και της προσφοράς που -σε πείσμα των χαλεπών καιρών- διατρέχει την ελληνική κοινωνία.
Αυτή βεβαίως είναι η μία εικόνα. Διότι, φευ, υπάρχει και η άλλη, η εντελώς αντίστροφη. Όπως υπήρξαν οι μεγάλοι παρόντες στη μάχη με τις φλόγες, έτσι υπήρξαν δυστυχώς και οι μεγάλοι απόντες. Την ώρα που οι ήρωες πυροσβέστες απηύθυναν αγωνιώδεις εκκλήσεις ακόμη και για στοιχειώδη εφόδια, όπως γάζες, αλοιφές για εγκαύματα και μάσκες εργασίας, και την ώρα που φιλότιμοι νεαροί τούς ετοίμαζαν σάντουιτς με λίγο νερό για να πάρουν δυνάμεις, δεν είδαμε κανέναν από τους μεγαλόσχημους, από την οικονομική και την επιχειρηματική ελίτ, να δίνει το δικό του «παρών». Δεν τους είδαμε να ανταποκρίνονται στο δικό τους καθήκον που θα κάλυπτε με -πολλά περισσότερα- υλικά μέσα τα σοβαρά κενά, αλλά θα είχε πρωτίστως και έναν τεράστιο ηθικό συμβολισμό. Και αυτή η σύγκριση αποδεικνύεται καταλυτική.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια