Καλοκαίρι 2017, με καύσωνα και πολιτική καταχνιά...
 |
Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
|
Ένας υπουργός, συνομιλεί στα μουλωχτά με ισοβίτη ναρκέμπορο, δημιουργώντας βάσιμες υπόνοιες ότι επιχειρεί πολιτικά νταραβέρια, και ο πρωθυπουργός τον καλύπτει πλήρως και αρνείται την διερεύνηση της υπόθεσης από την Βουλή...
Νέες λεπτομέρειες αποκαλύπτονται από τα χείλη του ίδιου του Βαρουφάκη, για το πόσο κοντά να χαθούμε στην άβυσσο βρεθήκαμε ακριβώς δυο χρόνια πριν, από έναν “υπεύθυνο” πρωθυπουργό που δεν λέει να μάθει από τα τραγικά λάθη του...
Πριν καλά-καλά σβήσει ο απόηχος των παιάνων για την... “μεγάλη επιτυχία” της αξιολόγησης, οι εταίροι δανειστές μας προειδοποιούν ότι καταρτίζουν πολυετές πρόγραμμα σκληρής επιτήρησης μας, γιατί είμαστε ανίκανοι να τηρήσουμε τα όσα συμφωνούμε, και δεν μας έχουν καμιά εμπιστοσύνη ότι επιτέλους θα κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να γίνουμε το κανονικό κράτος που σχεδόν ποτέ δεν υπήρξαμε...
Η εμπάθεια και η μικροπολιτική κομματική σκοπιμότητα, κυριαρχούν στον δημόσιο “διάλογο”, με μοναδικό στόχο όχι την ελπίδα και την δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης, προκοπής, δικαιώματος στο μέλλον, αλλά την πάση θυσία παραμονή στην εξουσία ή την κατάκτησή της. Και μετά, “βλέποντας και κάνοντας”...
Σίγουρα το πρόβλημα της αδέσμευτης και ακηδεμόνευτης λειτουργίας της Δικαιοσύνης ( την οποία ο κ. Τσίπρας, με απέραντο υβριστικό καθεστωτικό θράσος, αντιμετωπίζει ως “θεσμικό εμπόδιο” για τα σχέδια της κυβέρνησής του!), είναι πολύ σοβαρό. Όπως και τα παράνομα νταραβέρια υπουργού με ισοβίτη, για να πετύχει περίεργα πολιτικά οφέλη. Το ίδιο και οι ιδεοληπτικές κινητήριες δυνάμεις του κυβερνητικού θιάσου, όπως επιβεβαιώνονται από τις νέες ... “επετειακές” αποκαλύψεις Βαρουφάκη, λόγω του ότι τα πρόσωπα άλλαξαν, τα μυαλά όχι.
Αλλά αυτό το καλοκαίρι (της θεσμικής ραστώνης και των... “μπάνιων του λαού”!), το πραγματικό καίριο ζήτημα που έπρεπε ν' απασχολεί κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα, είναι το πώς στην ευχή όλοι μαζί θα καταστρώσουμε ένα εθνικό σχέδιο επιβίωσης, πώς θα συναποφασίσουμε και θα δεσμευθούμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται επιτέλους ένα νέο τρόπο διακυβέρνησης, αν θέλει να έχει μέλλον. Γιατί από “επιτυχία” σε “επιτυχία” (που μόνο χρόνο και επικοινωνιακές ευκαιρίες προσφέρουν στο γκουβέρνο), τα περιθώρια έχουν εξαντληθεί. Το ίδιο και η υπομονή εταίρων και δανειστών.
Τι σόι κανονικό κράτος είμαστε, όταν οι συνδικαλιστές (αλά μπρατσέτα με κάποιους υπουργούς) υπονομεύουν και ακυρώνουν την αξιολόγηση στο δημόσιο, που έχουμε δεσμευθεί ότι αποτελεί μνημονιακή μας υποχρέωση; Τι σόι κανονικό κράτος είμαστε όταν μεταξύ των υπηρεσιών του δεν υπάρχει δικτυακή “συνεννόηση”, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατον να βρεθούν τα... ανασφάλιστα αυτοκίνητα; Όταν η πλήρης λειτουργία του TAXIS δεν έχει ακόμη συντελεσθεί...σχεδόν 30 χρόνια μετά την εγκατάστασή του; Όταν η παιδεία, ο μοχλός της ανάπτυξης και της καινοτόμου ανταγωνιστικότητας, αντί να εκσυγχρονίζεται επιστρέφει στα σκοτεινότερα “μαύρα χρόνια” της; Όταν η ασφάλεια των πολιτών και η τάξη έχουν υποκατασταθεί από την θεοποιημένη ιδεολογική ανοχή των διάφορων “άβατων”; Όταν σκιζόμαστε, υποτίθεται, για επενδύσεις την ώρα που η κρατική μηχανή και οι ιδεοληπτικοί πολιτικοί της προϊστάμενοι κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να τις αποθαρρύνουν; Όταν η “αναγέννηση” της δημόσιας ενημέρωσης, το μόνο που κατάφερε είναι η ΕΡΤ να συναγωνίζεται την... βορειοκορεατική τηλεόραση, και να στήνει σοβιετικού τύπου “μνημεία” για να τιμήσει ανύπαρκτα θύματα;
Το πραγματικό και κατεπείγον πρόβλημά μας, είναι το κράτος να δουλέψει σαν καλολαδωμένη μηχανή, που κινείται στην κατεύθυνση συγκεκριμένου παραγωγικού, αναπτυξιακού, λειτουργικού στόχου. Ο τόπος χρειάζεται σωστή, αποτελεσματική διακυβέρνηση με συνέχεια και συνέπεια. Όχι κάποιους “καινούργιους” κάθε φορά που να διοικούν με τον ίδιο και απαράλλακτο... παλιό τρόπο που μας έφερε μέχρις εδώ, με κίνητρο να “εκδικηθούν” τους προηγούμενους, αλλά ούτε να συνεχίζεται (με διαφορετικό μανδύα, πότε “αριστερό”, πότε “φιλελεύθερο”) η μοιραία φαυλότητα, η διαπλοκή με τους εκάστοτε “δικούς μας”. Τα είδαμε με τις άδειες των καναλιών, με το ηλεκτρονικό στοίχημα, τα' χουμε ζήσει και με προηγούμενους...
Αν βαρεθήκαμε να είμαστε στο ίδιο έργο θεατές, αν θέλουμε ν' αλλάξουμε, αν καταλαβαίνουμε ότι με τα ίδια και τα ίδια προκοπή και ελπίδα δεν πρόκειται να υπάρξει, τώρα ίσως είναι η τελευταία μας ευκαιρία.
Αν...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια