Ο άλλος Σημίτης, για να μην ξεχνιόμαστε

Η κοροϊδία, οι ετικέτες και το ατομικό συμφέρον 

Από τον Γιώργο Χαρβαλιά

Η χθεσινή «ευγενική υπενθύμιση» από την εφημερίδα «δημοκρατία» του ρητού scripta manent, με τη δημοσίευση του αντιευρωπαϊκού μανιφέστου Σημίτη, έναν χρόνο πριν γίνει…υπουργός Γεωργίας κράτους-μέλους της ΕΟΚ, προσφέρει πολλές υπηρεσίες στη συλλογική μνήμη.
Προσωπικά δεν με καταπλήσσει το γεγονός ότι πολλές από τις «πενιές» που έγραφε ο «καθηγητής» Σημίτης το 1980 θα μπορούσε σήμερα να ενστερνίζεται και να προσυπογράφει ο Καρανίκας του ΣΥΡΙΖΑ. Συγκρατώ όμως ότι όταν τα έγραφε αυτά ο πρώην πρωθυπουργός δεν ήταν κανένα παιδάκι. Ηταν σημαντικά μεγαλύτερος σε ηλικία από τον Τσίπρα την περίοδο που εκείνος ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας!

Ενα το κρατούμενο, λοιπόν, για να μην ξεχνιόμαστε. Από κει και πέρα είναι απορίας άξιον πώς ο… αντικαπιταλιστής ακαδημαϊκός της δεκαετί ας του ’80, ο διαπρύσιος κήρυκας της αντίστασης στις πρακτικές των μονοπωλίων και των πολυεθνικών, ο δεδηλωμένος οπαδός της οικονομικής «αυτονομίας και ανεξαρτησίας» μας, έφτασε σήμερα να συμβολίζει την επιτομή της «ευρωπαϊκής συνείδησης», υπό τη μορφή μάλιστα ξεκάθαρης πρόσδεσης στο άρμα του Βερολίνου.

Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Εφτασε σήμερα ο Σημίτης να εκπροσωπεί την «ευρωπαϊκή ιδέα», επειδή όλοι σε αυτόν τον τόπο κοροϊδευόμαστε. Και επειδή αφήνουμε να μας κοροϊδεύουν διάφοροι που παριστάνουν τους opinion makers και προσπαθούν να επιβάλλουν ετικέτες του «πολιτικά ορθού», του «σύγχρονου» και του «πολιτισμένου» σε διάφορες τάσεις, ιδέες και αξίες, που εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο συμφέροντα· ιδιωτικά ή ξένα. Σε καμία περίπτωση εθνικά!

Τι πουλάει όμως σήμερα ο Σημίτης; Τι θετικό τού μοστράρουν τα παραλιακά μέσα ενημέρωσης που τον αποθεώνουν, μέρα νύχτα βρέξει, χιονίσει; Σοβαρότητα, εγκυρότητα, αστική αντίληψη. Και κυρίως ρεαλιστική ανάγνωση της διεθνούς πραγματικότητας. Μάλιστα… Ο τύπος που σε ηλικία 44 ετών έγραφε μπούρδες του τύπου «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», αλλά και αλήθειες όπως ότι η ένταξη στην τότε οικονομική κοινότητα θα μονιμοποιήσει τους μηχανισμούς εξωτερικής εξάρτησης, σήμερα εμφανίζεται ως ένας από τους σταυροφόρους των Μνημονίων. Και διακηρύσσει τον μονόδρομο της γερμανικής επικυριαρχίας στην Ευρώπη και της ελληνικής διαχρονικής αποικιοποίησης.

Τελικά τι τον έκανε να αλλάξει γνώμη; Η περαιτέρω… αστικοποίησή του; Τα υπουργιλίκια και η μετακόμιση στο Μαξίμου; Τα κολλητιλίκια με τους Γερμανούς; Η κοινωνική συναναστροφή με την ντόπια διαπλοκή; Το γεγονός ότι η κυβέρνησή του αποδείχτηκε η πιο διεφθαρμένη της Μεταπολίτευσης και δημιούργησε αλυσίδες εξαρτήσεων; Ποιος ξέρει. Δύσκολες οι εξηγήσεις, όταν η ατομική ατζέντα βαφτίζεται εθνικός ρεαλισμός… Τύφλα να ‘χουν οι αυταπάτες του Τσίπρα...

Πηγή Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.