 |
Γράφει ο Σταύρος Λυγερός
|
Κατά καιρούς στο πρόσφατο παρελθόν η κυβέρνηση πουλούσε στην κοινή γνώμη τον ισχυρισμό ότι εάν το ΔΝΤ έμενε εκτός ελληνικού προγράμματος η Ελλάδα θα έμπαινε σε τροχιά αποδέσμευσης από τα δεσμά της κηδεμονίας. Η αλήθεια, όμως, ήταν και παραμένει πολύ διαφορετική.
Ο τρόπος που το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών σχεδίαζε από τα τέλη του 2015 την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους οδηγούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Πιο συγκεκριμένα, τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους διασυνδέθηκαν με την απαίτηση η Ελλάδα να παραμείνει σε καθεστώς δημοσιονομικής κηδεμονίας για όσα χρόνια θα χρωστάει στα κράτη-μέλη και στον ΕΜΣ (Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας), δηλαδή για τις επόμενες αρκετές δεκαετίες!
Το επιχείρημα του Βερολίνου αρχικά ήταν πως μόνο έτσι θα διασφαλισθεί η αποπληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων. Τώρα, όπως προκύπτει από το προαναφερθέν έγγραφο, κάνει ένα βήμα παραπέρα. Ισχυρίζεται πως η όποια ελάφρυνση θα πρέπει να έχει τη μορφή νέας δανειακής σύμβασης, δηλαδή θα είναι απλώς διευκόλυνση. Και βεβαίως για τις αρκετές επόμενες δεκαετίες που θα ισχύει η νέα δανειακή σύμβαση, θα υπάρχει και Μνημόνιο! Μπορεί να μην ονομασθεί έτσι, αλλά επί της ουσίας θα πρόκειται για το ίδιο σχεδόν καθεστώς.
Μεταμοντέρνα αποικία χρέους
Πρόθεση του Σόιμπλε είναι το σχέδιο αυτό να εφαρμοσθεί στην ελληνική περίπτωση, αλλά ταυτοχρόνως να αποτελέσει το πλαίσιο για την αντιμετώπιση κρίσης χρέους και σε άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης. Πιστός στον οικονομικό εθνικισμό του, επιχειρεί με αφορμή την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους να δημιουργήσει προηγούμενο στο επίπεδο των ευρωπαϊκών θεσμών, το οποίο να προκαθορίσει τον χειρισμό κάθε επόμενης περίπτωσης.
Το Βερολίνο απορρίπτει κατηγορηματικά οποιαδήποτε πρόταση προς την κατεύθυνση μίας συλλογικής ευρωπαϊκής αντιμετώπισης της κρίσης χρέους με γνώμονα την εμβάθυνση του ενοποιητικού εγχειρήματος, όπως π.χ. κάποια μορφή ευρωομολόγου. Αντιθέτως, επιδιώκει να παγιώσει την απόλυτη εθνική ευθύνη όσον αφορά το χρέος. Ο πυρήνας του σχεδίου Σόιμπλε είναι ότι όποια χώρα-μέλος αντιμετωπίσει κρίση χρέους θα χάνει την κυριαρχία της και θα μετατρέπεται σε μεταμοντέρνα αποικία.
Προφανώς, όλα αυτά δεν είναι υποχρεωτικό να υιοθετηθούν από το σύνολο των εταίρων. Η πείρα, ωστόσο, μας διδάσκει ότι κατά κανόνα η εκάστοτε τελική απόφαση της Ευρωζώνης κινείται στο πλαίσιο των αντίστοιχων γερμανικών προτάσεων.
Όπως έγραφα την 1η Ιανουαρίου του 2016 (Πρώτο Θέμα) «το σχέδιο Σόιμπλε προδιαγράφει σε μεγάλο βαθμό τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει η Αθήνα όταν επιτέλους θα αρχίσουν οι διαπραγματεύσεις για την πολυπόθητη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους».
Η τροπή που φαίνεται να παίρνουν οι εξελίξεις γύρω από την ελάφρυνση του χρέους αιφνιίασαν την Αθήνα. Το Μαξίμου αντέδρασε στη διαρροή του γερμανικού εγγράφου, απορρίπτοντας την προοπτική που προδιαγράφει. Στο συγκεκριμένο ζήτημα, όμως, και το μαχαίρι και το πεπόνι είναι σε ξένα κι όχι σε ελληνικά χέρια.
Για μία ακόμα φορά θα αποδειχθεί στην πράξη εάν όσοι και στο ευρωιερατείο δυσφορούν με την αδιαλλαξία και τον οικονομικό εθνικισμό του Βερολίνου θα κάνουν κάτι στην πράξη για να το υποχρεώσουν να ανακρούσει πρύμνα. Η πείρα, πάντως, μας διδάσκει να κρατάμε μικρό καλάθι.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια