 |
Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου
http://mignatiou.com
|
Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που ελέγχονται από την οικογένεια του Ταγίπ Ερντογάν, άρχισαν πάλι -δειλά αλλά συστηματικά- να αναφέρονται στον κίνδυνο δολοφονίας που αντιμετωπίζει ο «λαϊκός ηγέτης» της Τουρκίας, επειδή δεν λυγίζει στις πιέσεις των εχθρών της χώρας. Και οι «εχθροί» είναι συγκεκριμένοι. Ο συνήθης ύποπτος, Ιμάμης Γκιουλέν, και αυτοί, βεβαίως, που αρνούνται να τον εκδώσουν στην Τουρκία για «να δικαστεί για τα εγκλήματά του» εναντίον του κ. Ερντογάν και της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Ως γνωστόν, αυτοί που ΔΕΝ συναινούν στην αποστολή του σε …πακέτο στην Άγκυρα είναι οι Αμερικανοί, οι οποίοι απάντησαν στους Τούρκους ότι για τέτοια θέματα αποφασίζει η αμερικανική Δικαιοσύνη. Ψιλά γράμματα για τους «δημοκράτες» της Τουρκίας, οι οποίοι έχουν αντικαταστήσει όλους τους ανεξάρτητους δικαστές και ελέγχουν πλέον απόλυτα και το δικαστικό σύστημα.
Τους έστειλα (εννοεί τους Αμερικανούς), είπε ο Ταγίπ Ερντογάν, 80 κουτιά με αποδεικτικά έγγραφα για την ανάμειξη του Ιμάμη στο σικέ πραξικόπημα. Και προφανώς, οι υπεύθυνοι για τέτοια θέματα στο αμερικανικό υπουργείο Δικαιοσύνης, δεν τα άνοιξαν καν, υπονοεί ο ισλαμιστής Πρόεδρος της Τουρκίας. Όπως πάντα βιάζει την αλήθεια ο αυταρχικός Ερντογάν, διότι, πολύ απλά, οι αρμόδιοι της Ουάσιγκτον του απάντησαν το πρώτο και βασικό:
• Ότι δεν διώκεται στην Αμερική.
• Και δεύτερον, οι αποδείξεις που έστειλε η Άγκυρα δεν είναι αρκετές για να εκδοθεί ο Ιμάμης, ο άνθρωπος που τον ανάδειξε σε Σουλτάνο. Τον πήρε από τη φυλακή και έκανε ηγέτη…
Ο Ταγίπ Ερντογάν συνεχίζει μία πολεμική που ξεκίνησε πριν αναχωρήσει από την Ουάσιγκτον. Κατηγορεί τους Αμερικανούς για όλα τα προβλήματά του. Θα έλεγε κανείς ότι ένα δίκιο το έχει, αφού ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ επέλεξε τους Κούρδους της Συρίας (YPG) ως συμμάχους του στην τελική μάχη εναντίον των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους. Για τον Ερντογάν το YPG είναι «τρομοκρατική οργάνωση», που ελέγχεται από τους άλλους «τρομοκράτες», τους μαχητές του PKK. Όμως, είναι η πρώτη φορά ίσως, σε ότι αφορά την Τουρκία, που οι Αμερικανοί κάνουν το σωστό. Ήταν καιρός. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα γονατίσουν ξανά στα πόδια του…
Οι Τούρκοι διαμαρτυρήθηκαν στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και για την πολεμική των Αμερικανών βουλευτών και γερουσιαστών, οι οποίοι με επιστολές και ψηφίσματα απαιτούν την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων για τις βιαιοπραγίες εναντίον διαδηλωτών που διαμαρτύρονταν ειρηνικά, έξω από την τουρκική πρεσβευτική κατοικία, για τις δολοφονίες Κούρδων και Τούρκων πολιτιών και το απέραντο κύμα συλλήψεων αντιπάλων του Ερντογάν. Έχουν περισσό θράσος οι διπλωματικοί αντιπρόσωποι του Σουλτάνου στην Αμερική.
Τα μέλη του Κογκρέσου κινητοποιήθηκαν σε συνεννόηση με το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών, αλλά δέχθηκαν πιέσεις και από τους ψηφοφόρους τους. Κουρδικές και αρμενικές οργανώσεις, και η ομογενειακή οργάνωση HALC (Hellenic Leaders) πλημμύρισαν τα γραφεία τους με επιστολές και ηλεκτρονικά μηνύματα. Επίσης, τα παιδιά του HALC, επισκέφθηκαν τις προηγούμενες ημέρες γραφεία βουλευτών και γερουσιαστών. Μίλησαν για την κατοχή στην Κύπρο, για τις προκλήσεις στο Αιγαίο και την κυπριακή ΑΟΖ, και παρουσίασαν ντοκουμέντα για τις βιαιότητες εναντίον των διαδηλωτών από τους μπάτσους της προσωπικής φρουράς του Ερντογάν.
Έτσι γίνεται η δουλειά. Ενώ στην Ελλάδα και την Κύπρο μοιάζουν έτοιμοι για παράδοση, οι νέες και οι νέοι της Ομογένειας, αρνούνται να συνθηκολογήσουν. Αυτό που συμβαίνει είναι καταπληκτικό και αξίζει να αποδώσουμε τα εύσημα.
Ο Ταγίπ Ερντογάν και η σημερινή ισλαμική Τουρκία, αντιμετωπίζουν σοβαρές αμφισβητήσεις σε όλα τα επίπεδα στην Ουάσιγκτον. Το «Πρόβλημα Τουρκία» είναι θέμα συζήτησης και ανάλυσης στα ανώτατα κλιμάκια του Λεκού Οίκου, του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η πλειοψηφία των αξιωματούχων θεωρούν την Τουρκία μία χαμένη υπόθεση -και έχουν δίκιο. Αντιστέκονται ακόμα μερικοί γραφειοκράτες, οι οποίοι ξέμειναν στον προηγούμενο αιώνα, όταν η Τουρκία εθεωρείτο σύμμαχος χώρα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ούτε τότε ήταν, διότι άρμεγε πάντα την Αμερική χωρίς να προσφέρει, ούτε τώρα είναι και το βλέπει κανείς διά γυμνού οφθαλμού.
Ο Ερντογάν και τα μέλη της κλίκας που κυβερνούν μαζί του την Τουρκία, ονειρεύονται «πραξικοπήματα» για να ξαναγίνουν ήρωες. Δεν παίζει πλέον η Αμερική με τέτοια «όπλα». Η τιμωρία έρχεται και επιβάλλεται με διαφορετικό τρόπο. Όταν ξεκαθαρίσει η υπόθεση των τζιχαντιστών, μία νίκη που επιθυμεί «απελπισμένα» ο κ. Τραμπ για να την χρησιμοποιήσει στο εσωτερικό, αναμένεται να προχωρήσει σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών με τον Ερντογάν.
Η καλύτερη λύση για την Αμερική είναι να χρησιμοποιήσει τους πραγματικούς συμμάχους της. Και δεν είναι μόνο οι Κούρδοι, που απέδειξαν την πίστη τους στην Ουάσιγκτον στα πεδία των μαχών. Είναι και η Κύπρος, και η Ελλάδα, που απαντούν πάντοτε καταφατικά στα στρατιωτικά αιτήματα των Αμερικανών. Είναι οι Σέρβοι στα Βαλκάνια που αντιμετωπίζουν με δυναμισμό την ισλαμοποίηση της περιοχής μέσω της τρομοκρατικής κλίκας του Κοσσυφοπεδίου. Και είναι πάντα το Ισραήλ και η Αίγυπτος, δύο χώρες που έριξε η κυβέρνηση του Μπάρακ Ομπάμα, υλοποιώντας το βλάκώδες σχέδιο της Χίλαρι Κλίντον, που έφερε σεισμικές αναταράξεις στην ευρύτερη γειτονιά της Μεσογείου και ενδυνάμωσε τους τροοκράτες.
Η Τουρκία με τον Ερντογάν στο τιμόνι της, δεν είναι σύμμαχος χώρα των ΗΠΑ. Αντιστρατεύεται τα αμερικανικά στρατηγικά συμφέροντα και έχει αναδειχθεί στον ταραξία του ΝΑΤΟ. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι και οι αναλυτές, έδωσαν μεγάλη σημασία σε μία λεπτομέρεια αμέσως μετά την κρίση με αφορμή τις τρομοκρατικές δραστηριότητες της οικογένειας που κυβερνά το Κατάρ.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας, αντί να τηλεφωνήσει στην Ουάσιγκτον, κάλεσε στο «κόκκινο» τηλέφωνο τον Βλάντιμίρ Πούτιν. Εκτός εάν επιχείρησε να επικοινωνήσει με τον Λευκό Οίκο και δεν βρήκε ανταπόκριση…
Φωτο: Turkish President Recep Tayyip Erdogan (C) praying next to a chest containing the holy Mantle of the Prophet Muhammed (Hirka-i Saadet), during a visit at the Chamber of Sacred relics in Topkapi Palace in Istanbul, Turkey, 09 June 2017. EPA, TURKISH PRESIDENT PRESS OFFICE HANDOUT, EDITORIAL USE ONLY
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια