Συγγραφέας
Κάθε αναγέννηση μέσα στην ιστορία ήταν και μια επιστροφή στους αρχαίους: πρώτα η βυζαντινή αναγέννηση του 10ου αιώνα, με τη διάσωση την αντιγραφή και τον σχολιασμό των έργων της ελληνικής γραμματείας.
Πρωταγωνιστές ο Μέγας Φώτιος- ο κορυφαίος ίσως λόγιος της βυζαντινής εποχής - και ο Αρέθας. Μετά η δυτική αναγέννηση, το κίνημα του ουμανισμού, που επιστρέφει στην ελληνική και τη ρωμαϊκή αρχαιότητα, αφού πρώτα έχει δεχθεί την καθοριστική επίδραση του Πλήθωνα και των πλατωνικών μελετών του.
Ο ίδιος ο μεσαίωνας έχει κωδικοποιήσει στο έργο του Θωμά Ακινάτη του μεγάλους έλληνες κλασικούς- κυρίως τον Αριστοτέλη- και του έλληνες πατέρες, κυρίως του Καππαδόκες , συγκροτώντας πάνω σ’ αυτούς τις βάσεις της νεωτερικής σκέψης, η οποία στηρίζεται στην ελληνική μεταφυσική, τον εξελληνισμένο χριστιανισμό και το ρωμαϊκό δίκαιο.
Ύστερα, στην εποχή του διαφωτισμού, έχουμε καινούργια ανάγνωση της αρχαιότητας- με έμφαση στον Πλάτωνα-και εν συνεχεία στον ρομαντικό 19ο αιώνα την ολική θριαμβευτική επαναφορά και πάλι της ελληνικής αρχαιότητας, στο έργο του γερμανικού ιδεαλισμού, στον Χέγκελ και στον Νίτσε. «Είναι μεγάλη διάκριση και τιμή να είναι κανείς μαθητής των ελλήνων», έγραψε ο Νίτσε στη «Γέννηση της τραγωδίας».
Και τώρα τί κάνουν οι εισηγητές του Ινστιτούτου που συμβουλεύουν τον υπουργό παιδείας; Αντί να ενισχύσουν τις σπουδές και τις μελέτες που αναφέρονται στην αρχαιότητα και το Βυζάντιο- τις πηγές του ελληνικού πνεύματος- συρρικνώνουν μέχρις εξαφανίσεως την αρχαία και βυζαντινή ιστορία, αφαιρούν σχεδόν κάθε στοιχείο της, την μετατρέπουν ταυτόχρονα σε ιστορία του υλικού πολιτισμού και αφού την πετάξουν από το σχολείο τί βάζουν στη θέση της; Την πολιτική ιστορία του 20ου αιώνα, την αντίσταση και τον εμφύλιο!
Γιατί το κάνουν; Προφανώς διότι στοχεύουν στην διακοπή της ελληνικής παιδείας, στο χτύπημα της ενότητάς της. Και αυτό το σχεδιάζουν μέσω της εξαφάνισης της βυζαντινής ιστορίας, η οποία είναι ο κρίσιμος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην αρχαία και την νεώτερη ιστορία του ελληνισμού. Κάποιος που δεν γνωρίζει τη βυζαντινή εποχή είναι αδύνατον να καταλάβει τις σταθερές του ελληνικού πολιτισμού.
Η στόχευση αυτή δεν είναι επιστημονικής προέλευσης. Είναι καθαρά πολιτική. Η ιστορία γίνεται έτσι θεραπαινίδα της πολιτικής, διότι μια μερίδα ιστορικών που ανήκουν τόσο στην αριστερά όσο και στην νεοφιλελεύθερη δεξιά, στρέφει ευθέως την διδασκαλία της ιστορίας προς τα παρόντα, αποθεώνει τη χρήσιμη γνώση για το παρόν, ενώ ταυτόχρονα θεωρεί την εθνική ιστορία ως εμπόδιο: προφανώς για την απελευθέρωση των αγορών και την νέα παγκόσμια τραπεζική τάξη. Δεν είναι τυχαίο πως οι περισσότεροι αυτών των ιστορικών έχουν θητεύσει στο μορφωτικά ιδρύματα των τραπεζών και πως οι ειδικότητές τους είναι σχεδόν άσχετες με το επάγγελμα του ιστορικού, καθώς οι έρευνές τους αφορούν κυρίως την πρόσφατη πολιτική ιστορία.
Αλλά σχεδιασμό εκπαιδευτικής πολιτικής δεν μπορείς να κάνεις με ιστορικούς που ασχολούνται με τον εμφύλιο και τη χούντα του 1967. Αυτά δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο. Η Ελλάδα λοιπόν βαδίζει δυστυχώς σε πολύ άσχημα μονοπάτια, χάνει σταθερά την επαφή της με την πνευματική της παράδοση και την ιστορία της και οδηγεί τη νεολαία σε ένα σχολείο που θα μοιάζει περισσότερο με κομματική οργάνωση βάσης, παρά με χώρο εκμάθησης ελληνικών.
Φυσικά όλοι αυτοί που σχεδιάζουν αυτά τα εκπαιδευτικά προγράμματα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν κάτι που τους ξεπερνά: τη δύναμη της ιστορίας, τη δύναμη της παράδοσης και κυρίως την ιστορική δύναμη του ελληνισμού. Οπότε όλες αυτές οι προσπάθειες θα καταρρεύσουν μόλις πέσει απλώς ο μανδύας και αποκαλυφθεί η πολιτική χρήση της ιστορίας.
Έπεσε ήδη ο μανδύας αυτός. Από το ίδιο το πρόγραμμα που αντικαθιστά στην δ΄ δημοτικού την Αρχαία Ελληνική Ιστορία με την ιστορία της οικογένειας και του χωριού, που συρρικνώνει αρχαιότητα και βυζάντιο στην ε΄ δημοτικού ( δηλαδή σε ένα χρόνο θα περάσουν τα παιδιά από τον Μαραθώνα στην Άλωση!) και που συρρικνώνουν ταυτόχρονα την Ελληνική Επανάσταση του 1821 στην στ’ δημοτικού και δίνουν ίδιο βάρος στη διακίνηση εμπορευμάτων στο λιμάνι του Πειραιά!
Πρόκειται ουσιαστικά για έναν νέο σκοταδισμό. Για μια κρατική ιστορία κατά παραγγελίαν. Που θα αναγκάσει τους γονείς είτε να βρίσκουν δικούς τους δασκάλους είναι να αναλάβουν οι ίδιοι το έργο του δασκάλου. Και χρησιμοποιώντας τον αγαπημένο συγγραφέα του Τσακαλώτου, θα αναφωνήσουν μαζί με τον Μαρκ Τουέην: «ποτέ δεν επέτρεψα στο σχολείο να ανακατευθεί στην εκπαίδευσή μου».
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια