«Είναι επικίνδυνοι, πρέπει να φύγουν»... «Επιτέλους, τέλος»... «Ο λαός δεν ξεχνά...» - και άλλα πολλά συνθήματα που έμειναν στην ιστορία της μικρής πολιτικής μας σκηνής.
Προ Μνημονίου δεν τα πίστευαν μόνον όσοι τα εκφωνούσαν: ήταν η εποχή του δικομματισμού - η εποχή που η νίκη στις εκλογές σήμαινε πολλά, ιδιοτελή και μη...
Ποιοι έχουν απομείνει να τα πιστεύουν σήμερα - πέρα από τα στελέχη της συμπολίτευσης για τους άλλους και οι άλλοι για τη συμπολίτευση; Υπάρχει περίπτωση να κινητοποιηθεί μία μεγάλη μερίδα πολιτών για «να πέσει ο Τσίπρας» - όπως συνέβη με τον Γιώργο Παπανδρέου το 2011;
Οχι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση: οι «αγανακτισμένοι» εκείνης της εποχής είναι οι σημερινοί άνεργοι που δεν έχουν να περιμένουν τίποτα, είναι οι σημερινοί συνταξιούχοι που έχουν να περιμένουν νέες περικοπές, είναι οι παρτ τάιμ εργαζόμενοι των 300 ευρώ. Αλλά τώρα πια δεν υπάρχει κανένα κόμμα εξουσίας που να μην έχει δοκιμαστεί -και ποδοπατηθεί- από τις πολιτικές του Μνημονίου.
No future, που τραγουδούσαν και οι Σεξ Πίστολς τη δεκαετία του '70, όταν οι καταστάσεις στη Βρετανία ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- κάπως σαν κι αυτές που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα. Η αβεβαιότητα για το αύριο έχει χτυπήσει ταβάνι, κανείς δεν πιστεύει κανέναν - και κανείς δεν ελπίζει σε κανέναν.
Δεν υπάρχει πλέον χώρος για «κλασική» αντιπολίτευση - όπως αυτή που έκανε ο Αλέξης Τσίπρας πριν γίνει πρωθυπουργός. Οπως αυτή που ασκεί εδώ και καιρό η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη - φύγετε εσείς που δεν μπορείτε, να έλθουμε εμείς που μπορούμε. Το έργο έχει ξαναπαιχτεί - και δεν κόβει τόσα εισιτήρια πια. Μόνον τα κόμματα που μπορούν να πείσουν ότι μετέχουν στη διακυβέρνηση όντας στην αντιπολίτευση, μπορούν να ελπίζουν...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια