Όσο περισσότερο βυθίζεται η χώρα στην κρίση και είναι ανίκανη ν’ αντιδράσει, τόσο περισσότερο γίνεται συνείδηση η ολέθρια σημασία της στρατηγικής ήττας του εκσυχγρονιστικού εγχειρήματος στις αρχές του 2000.
Όχι μόνο γιατί ανεκόπη τότε μια προσπάθεια αναγκαίων και ουσιαστικών αλλαγών αλλά γιατί το λαϊκίστικο τσουνάμι που σάρωσε στη συνέχεια τη χώρα κράτησε σταθερά το τιμόνι προς τον γκρεμό, παρά τις όποιες προειδοποιήσεις όσων έβλεπαν την καταστροφή να έρχεται.
Όχι μόνο γιατί ανεκόπη τότε μια προσπάθεια αναγκαίων και ουσιαστικών αλλαγών αλλά γιατί το λαϊκίστικο τσουνάμι που σάρωσε στη συνέχεια τη χώρα κράτησε σταθερά το τιμόνι προς τον γκρεμό, παρά τις όποιες προειδοποιήσεις όσων έβλεπαν την καταστροφή να έρχεται.
Μετά την ήττα του εκσυχρονιστικού εγχειρήματος τα στρατεύματα σκόρπισαν, όπως συμβαίνει μετά τις μεγάλες ήττες. Ο λόγος δεν γίνεται φυσικά για τους μισθοφόρους – αυτοί λακίζουν πρώτοι τρέχοντας πάντα προς την επόμενη εξουσία – αλλά για όσους πίστεψαν και στήριξαν το όραμα μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας. Διαφορετικές επιλογές έφεραν τον απόλυτο κατακερματισμό του χώρου, την απογοήτευση και την αποχή. Οι σοβαρές προσπάθειες ανασυγκρότησης – «φόρουμ», «58», «ελιά» – σκόνταψαν στις γενεσιουργές αιτίες της κακοδαιμονίας, τις προσωπικές φιλοδοξίες και τις μικροκομματικές λογικές. Η «κυβερνώσα αριστερά» αποδείχτηκε χιμαιρα εξ αιτίας της ανάξιας των προσδοκιών ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, ενώ η προσπάθεια του Ποταμιού να ταράξει τα νερά και η μεταρρυθμιστική του επιμονή δέχονται την καθολική και χωρίς αρχές επίθεση ενός πολιτικού συστήματος που δεν ανέχεται αιρετικές παρεμβάσεις.
Η πολύχρονη κρίση άλλαξε ριζικά τις συνθήκες και το πολιτικό σκηνικό στη χώρα. Νέα πρωτόγνωρα προβλήματα εμφανίστηκαν, νέοι δυσμενείς συσχετισμοί δημιουργήθηκαν στην Ευρώπη και τον κόσμο. Ο λαϊκισμός πήρε το πάνω χέρι. Το αίτημα για εκσυγχρονισμό ωστόσο, προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις των καιρών, εξακολουθεί να παραμένει βασική προϋπόθεση για να γίνει η Ελλάδα μια «κανονική» Ευρωπαϊκή χώρα. Αυτό πρέπει να είναι και το στοίχημα του νέου ενιαίου φορέα που βρίσκεται ξανά στο επίκεντρο διεργασιών. Η ενωμένη προοδευτική παράταξη θα έχει πολιτικά τύχη μόνον αν κοιτάξει μπροστά, αν καταφέρει να συναντηθεί με τους νέους ανθρώπους και τις παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας.
Δεν ήρθε η ώρα να παραδώσουμε τα ιδεολογικά όπλα του εκσυγχρονισμού. Αντίθετα, τώρα πρέπει να τα ξαναπάρουμε στα χέρια. Κι αυτοί που, σε όλο το προοδευτικό φάσμα, τα έχουν ακόμα παρά πόδα κι εκείνοι που τα κρύψαν στις ντουλάπες τους απογοητευμένοι. Το οφείλουμε στο μεγαλύτερο πολιτικό – οραματικό εγχείρημα της μεταπολίτευσης και τον εμπνευστή του, κυρίως όμως το οφείλουμε στη χώρα μας που αγωνίζεται να βγει από την κρίση διασφαλίζοντας την ευρωπαϊκή της πορεία.
Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης της «Μεταρρύθμισης».
Δημοσιεύεται και στο «Έθνος»
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια