 |
Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος
|
Η καγκελάριος της γερμανικής Ευρώπης μιλά για την προοπτική η ένωση του ευρώ να μείνει σταθερή παρά την αλλαγή στρατηγικής των ΗΠΑ επί προεδρίας Ντ. Τραμπ. Ενας πολύ έμπειρος δημοσιογράφος της γαλλικής αριστερής εφημερίδας «Liberation», χρόνια ανταποκριτής στις Βρυξέλλες, ο Ζαν Καρτεμέρ, σε τελευταίο άρθρο του περιγράφει την Ευρώπη «σε τανάλια», σημειώνοντας εμφατικά: «Ανάμεσα σε ένα επιθετικό Κρεμλίνο, έναν Λευκό Οίκο που εύχεται να διαλυθεί η Ε.Ε. και στο Brexit που έρχεται “σκληρό”, οι Ευρωπαίοι αντιμετωπίζουν ένα ιστορικό στοίχημα».
Αλήθεια, τι συμβαίνει στον κόσμο; Πώς είναι δυνατόν η παγκόσμια δομή που ακολούθησε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, το τέλος του απομονωτισμού της Κίνας, την ένωση των δύο Γερμανιών, τη συγκρότηση μιας νομισματικής ζώνης ευρώ - μάρκου στην Ευρώπη, την κατάργηση του κανόνα του χρυσού και την υιοθέτηση άυλων τίτλων στη διεθνή τραπεζική και στις χρηματοοικονομικές συναλλαγές, την 11η Σεπτεμβρίου και την εποχή του πολέμου τρομοκρατίας -αντιτρομοκρατίας στον τομέα της παγκόσμιας ασφάλειας, την κυριαρχία του διαδικτύου στην επικοινωνία και την κατάργηση των δασμών και του οικονομικού προστατευτισμού στις εμπορικές σχέσεις να καταρρέει σαν «πύργος από τραπουλόχαρτα»;
Ηταν τόσο φαιδρό και ασταθές το κατασκεύασμα, λοιπόν; Μια φαντασίωση; Μια «μαγική εικόνα» που δημιούργησαν τα διεθνή μίντια της παγκοσμιοποίησης, το Χόλιγουντ και η Google;
Ας σοβαρευτούμε και ας μιλήσουμε για αλήθειες. Το μετά τον Ψυχρό Πόλεμο τοπίο, αυτό που ο Φρ. Φουκουγιάμα όρισε και περιέγραψε ως το «τέλος της Ιστορίας» και που στα κυρίαρχα πανεπιστήμια του κόσμου και τα πιο σπουδαία think tanks εμπεδώθηκε ως μονοπολικός κόσμος με απόλυτη κυριαρχία της Δύσης και της δημοκρατίας, ως πλουραλισμός και πολυπολιτισμική κοινωνία, δεν ήταν τίποτε άλλο από το απόλυτο δόγμα της ανελευθερίας, της εξάρτησης και της ομοιομορφίας που υπηρετήθηκε στο έπακρο και με τη βία με την επικράτηση του μπολσεβικισμού στις αρχές του 20ού αιώνα και του τρίτου κατά σειρά Ράιχ των εθνικοσοσιαλιστών στον Μεσοπόλεμο.
Οι συστημικές δυνάμεις των Ρεπουμπλικάνων και των Δημοκρατών στις ΗΠΑ, των Χριστιανοδημοκρατών και των Σοσιαλδημοκρατών στην Ευρώπη, που συναντήθηκαν και απέκτησαν συναντίληψη στις λέσχες της παγκοσμιοποίησης, δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από τη δημιουργία ενός παγκόσμιου Ράιχ, με μέσα «ήπιας ισχύος», αλλά αντίστοιχης δομής με εκείνο στο οποίο προσέβλεπε ο άξονας των ηττημένων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλώντας συγκεκριμένα για την Ευρώπη του Μάαστριχτ, του ευρώ και του Συμφώνου Νομισματικής Σταθερότητας, θα πρέπει να εξηγήσει σοβαρά κάποιος τη δομική διαφορά της -πέραν του εποικοδομήματος, που είναι ένα σύνολο από «μαγικές εικόνες» ευημερίας, ελευθερίας και επικοινωνίας- στην προοπτική σε σχέση με τα κυρίαρχα δόγματα λειτουργικότητας του Ράιχ με τις δύο πρωτεύουσες, το Βερολίνο και το Παρίσι, στη σύγκρουση με το οποίο κλήθηκαν στα όπλα και έχασαν τη ζωή τους εκατομμύρια ελεύθεροι άνθρωποι.
Η περίπτωση της κυριαρχίας Τραμπ ή της εξόδου της Βρετανίας από τη γερμανική ένωση της Ευρώπης δεν είναι «ορφανά» συμβάντα, ούτε οφείλονται σε κάποια μετα-αλήθεια που θέλουν να προβάλουν τα συστημικά μίντια σε όλο τον κόσμο ως αιτία για να δικαιολογήσουν την ανεπάρκεια των δογματισμών τους και τον κοινωνικό ρατσισμό εναντίον των εθνών και του κώδικα αξιοπρέπειας των αστών.
Είναι, αντίθετα, μια σειρά κρίσιμων γεγονότων που σηματοδοτούν το τέλος της δικής τους ιστορίας και όχι της δημοκρατίας.
Το τέλος του «μαζάνθρωπου» έρχεται. Υπήρξε μια ατυχής σύλληψη που θέλησε να οργανώσει τον κόσμο με τη «χρυσόσκονη» της Δύσης και τον δεσποτισμό, τη μαζική φτώχεια και τη μιζέρια της ασιατικής Ανατολής.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια