Το προφανές είναι ότι δημοσκόποι, συστημικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι και διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν χάσει κάθε επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα.
Δεν πέφτουν απλώς έξω στις προβλέψεις τους, δεν μπορούν καν να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι ο κόσμος αλλάζει με έναν τρόπο βίαιο και ανεξέλεγκτο, παρασύροντας βεβαιότητες και βολικές ψευδαισθήσεις για τη γραμμική πρόοδο του πολιτισμού της ανθρωπότητας.
Μακριά από την αλήθεια βρίσκεται και η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, μαζί με τους κυρίαρχους μηχανισμούς του ασύδοτου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που υπνοβατούν προσπαθώντας να συντηρήσουν ένα οικονομικό μοντέλο που παράγει εφιαλτικές ανισότητες στον κόσμο και μέσα στις κοινωνίες. Όλο και πιο λίγοι έχουν δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, όλοι και περισσότεροι υποφέρουν από τον αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση.
Οι φτωχοί φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, αλλά όλο αυτό έχει κόστος για τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού που αγωνιούν για την προστασία των πάνω ξεχνώντας τους κάτω που όταν βρίσκουν την ευκαιρία τιμωρούν τους θύτες τους. Μα ο Τραμπ δεν θα βελτιώσει το βιοτικό σου επίπεδο λευκέ Αμερικανέ χαμηλής μόρφωσης και χαμηλού εισοδήματος… Κανένα νόημα δεν έχει το επιχείρημα όταν η ψήφος δεν είναι ορθολογική, αλλά θυμική, δεν απορρέει από αξιολόγηση κυβερνητικής πρότασης αλλά από διάθεση εκδίκησης και έξαλλης εκτόνωσης μιας σωρευμένης έντασης.
Ήταν μια τοξική καμπάνια που απευθύνθηκε στα πιο άγρια ένστικτα του πλήθους. Ο Ντόναλντ Τραμπ είχε μαζί του την αντίθεση των ελίτ που του επέτρεψε να εμφανιστεί ως αντισυστημικός, αυτός ένας φοροφυγάς μεγιστάνας. Από τη μια η Μαντόνα που υποσχέθηκε στοματικό σεξ σε όποιον ψηφίσει Κλίντον, από την άλλη οι ουρές στα McDonald 's.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για την Ευρώπη και για εμάς; Ενίσχυση του δεξιόστροφου και ακροδεξιού λαϊκισμού, σκλήρυνση στο μεταναστευτικό, δόγμα απομονωτισμού στα οικονομικά (καθένας μόνος), υποχώρηση του ενδιαφέροντος για το κυπριακό και την ελληνική παρουσία στην ευρωζώνη.
Τι χώρα είναι αυτή; Η ίδια που εξέλεξε δύο φορές πρόεδρο έναν Αφροαμερικανό, τον Μπαράκ Ομπάμα και υποχρεώθηκε να διαλέξει ανάμεσα σε έναν χυδαίο δημαγωγό που υποσχέθηκε ασφάλεια στους πολλούς/ταραχή στο κατεστημένο και στην εκπρόσωπο του 1% που υποσχέθηκε συνέχιση της ίδιας πολιτικής, επομένως της ίδιας ζωής.
Στο τέλος κερδίζει το κακό και ο Bob Dylan πήρε δίκαια το Νόμπελ.
People are crazy and times are strange
I'm locked in tight, I'm out of range
I used to care, but things have changed
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια