«Οι ψηφοφόροι δεν παίρνουν αποφάσεις, αλλά αποφασίζουν για αυτούς που θα πάρουν αποφάσεις» είχε πει κάποτε ο βραβευμένος με Πούλιτζερ δημοσιογράφος George Will.
Με αυτή τη λογική -και σωστή είναι- η Ελλάδα τον Ιανουάριο του 2015 αποφάσισε ότι αποφάσεις για εμάς θα λαμβάνει ο Αλέξης Τσίπρας και το επιτελείο του – αποφάσεις για το καλό της χώρας και των πολιτών του.
Εδώ και περίπου δύο χρόνια η μεγάλη συζήτηση στα ΜΜΕ, στα καφενεία και τα social media είναι κατά πόσο ο Alexis έχει λάβει σωστές αποφάσεις.
Για τις κωλοτούμπες, τις ξεπέτες και για τα ψέματα.
Για την «χαμένη» τιμή της αριστεράς και για τον μπερντέ της εξουσίας.
Αυτό το κείμενο δεν θα ασχοληθεί με τίποτα από τα παραπάνω: έχω τη γνώμη μου, έχετε την δικιά σας, τέλος, τα λέμε στις επόμενες εκλογές. Δεν θα ασχοληθώ με τον καλό ή κακό πολιτικό, αλλά με τον ευγενικό ή ανάγωγο πολιτικό Alexis. Δηλαδή πάνω-κάτω με τον άνθρωπο, καθώς αυτό που είσαι στην προσωπική σου ζωή είσαι και στη δουλειά σου. Μερικές φορές πιο bitch γιατί το επιβάλουν οι στιγμές, αλλά -γνώμη μου- αν είσαι ευγενικός στο σπίτι σου τότε είσαι παντού.
Η χθεσινή συνάντηση του Αλέξη Τσίπρα με τον Μπαράκ Ομπάμα εμένα μου έβγαλε ένα πράγμα για τον Έλληνα πρωθυπουργό: την έλλειψη αγωγής του ανδρός. Σε βαθμό βλακείας όμως.
Είναι δυνατόν να έχεις επίσημη συνάντηση με έναν αρχηγό άλλου κράτους, να σε βλέπει ο μισός πλανήτης και εσύ να κοιτάς το ρολόι σου και να προσπαθείς να κρύψεις τα χασμουρητά σου;
Εδώ σε μια τυπική επαγγελματική συνάντηση πας, μπορεί να σκυλοβαριέσαι αφόρητα, αλλά το ρολόι δεν το κοιτάς. Απλά παρακαλάς από μέσα σου να περάσει η ώρα.
Δηλαδή τόσο βαρετή ήταν αυτή η συνάντηση με τον πιο ισχυρό και χαρισματικό πολιτικό του καιρού μας; Αν ναι, να κάνουμε τον σταυρό μας που δεν έβαλε κανέναν φίλο του να τον πάρει στο κινητό να του πει ότι κάτι έκτακτο έτυχε στο σπίτι, όπως κάνουν διάφοροι σε ραντεβού που δεν πάνε καθόλου καλά.
Πάνω – κάτω 40 λεπτά κράτησε η συνάντηση. Κάτσε σαν άνθρωπος, κάνε υπομονή και θα πας να δεις το τελευταίο επεισόδιο του Walking Dead που είχε γράψει από το προηγούμενο βράδυ βρε Alexis μετά. Αμ, αυτό το «κάτσε σαν άνθρωπος», πόσο δύσκολο αποδείχθηκε τελικά; Ο Ομπάμα στητός στη θέση του, λαμπάδα, και ο Alexis σαν τον 7χρονο ανιψιό μου σε οικογενειακά τραπέζια όταν βαριέται.
Όσο για τον ενικό; Τι πράγμα ήταν και αυτό; Διάβασα κι εγώ στα social media ότι στη μετάφραση στα Αγγλικά δεν υπάρχει ενικός και πληθυντικός. Αλλά, δεν ξέρω, ντράπηκα σαν Έλληνας όταν άκουσα τον πρωθυπουργό μου να λέει στον Πρόεδρο των ΗΠΑ (και ουχί στον κολλητό του από τις μαθητικές καταλήψεις) «θα ήθελα να σε καλωσορίσω στη γενέτειρα της δημοκρατίας». Πάλι καλά που δεν είπε και του πολιτισμού, γιατί ήταν ξεκάθαρο ότι δεν υπήρχε πολύς πολιτισμός εκείνη την ώρα. Μόνο η φάση «άντε να τα πούμε, να τελειώνουμε γιατί έχουμε και άλλες δουλίτσες».
Βέβαια έπρεπε (;) να το περιμέναμε, από όταν ο Αλέξης Τσίπρας είχε βγει στο CNN αποκαλώντας την Καγκελάριο της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ «μαντάμ Μέρκελ». Ναι, για την αρχηγό κράτους μιλάμε. Όχι για μια «μανδάμ» που λένε και οι ταξιτζήδες. Πάλι καλά που δεν είχε πει «η κοπελιά, πως την λένε, δεν συγκρατώ και εύκολα ονόματα» για να το τερματίσει.
Αν ο συγγραφέας και καθηγητής Leo Buscaglia είχε δίκιο όταν κάποτε είπε ότι «η ευγένεια είναι προσόν των ισχυρών», ο Τσίπρας έδειξε αδύναμος για τον ύψιστο ρόλο που του ανέθεσε ο Ελληνικός λαός. Κρίμα. Για μια ακόμα φορά.
Πηγή: Andro.gr
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια