Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα σε ΗΠΑ, αλλά και στις εσωκομματικές εκλογές της Γαλλίας, για την ανάδειξη νέου ηγέτη στην Κεντροδεξιά, επιβεβαιώνουν τη μεγάλη ρευστότητα στην οποία βρίσκεται ο κόσμος.
Το εκκρεμές που για χρόνια είχε μετακινηθεί προς μια παγκοσμιοποιημένη κατεύθυνση, με ό,τι αυτό σήμαινε, επιστρέφει με δύναμη και βία προς την αντίθετη πορεία.
Όποιος δεν θέλει να το καταλάβει αυτό και επιχειρεί να αντιμετωπίσει τη σημερινή πραγματικότητα με χθεσινούς όρους το μόνο που θα καταφέρει είναι το εκκρεμές να τον πετύχει στο τέλος κατακούτελα.
Την ώρα που η χώρα μας βιώνει για πρώτη φορά έντονα την πολυπολιτισμική πίεση από τους χιλιάδες μετανάστες, που όχι μόνο δεν μετακινούνται, παρά τις δεσμεύσεις που υπήρχαν από τους εταίρους, αλλά ήρθαν για να μείνουν, επιστρέφει σε όλη την Ευρώπη και στις ΗΠΑ η ατζέντα της εθνικής ταυτότητας των λαών, κόντρα στον μύλο της παγκοσμιοποίησης που αλέθει τα πάντα στο πέρασμά του.
Η οικονομική κρίση απλώς ήταν η θρυαλλίδα που έσπασε τον μύθο της καλής πλευράς μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, η οποία εμπεριέχει από τη μια τους εκατομμύρια «αναλφάβητους» της νέας ψηφιακής εποχής και, από την άλλη, ένα τεράστιο άνοιγμα της ψαλίδας των ανισοτήτων. Εάν στα δύο παραπάνω προσθέσουμε τις μεγάλες αλλαγές που επέρχονται στην αγορά εργασίας από την τεχνολογία, η οποία ανεξέλεγκτα εξαφανίζει επαγγέλματα από τη μια στιγμή στην άλλη, τότε τα πράγματα δεν πάνε καλά και οι προβλέψεις για έναν μεγαλύτερο κύκλο ανεργίας είναι δεδομένες.
Οι αγωνίες των πολιτών είναι μεγάλες και καθημερινές, και η κυβέρνηση δυστυχώς εξακολουθεί να κυνηγά την ουρά της χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, αντί να λέει πολύ απλά την αλήθεια για το τι μας περιμένει με όσα ζητούνται να υπογράψει.
Ακόμη και ο Κώστας Σημίτης (που μετατράπηκε σε μεγάλο... αλχημιστή για να μας βάλει στην ΟΝΕ) βλέπει αυτό που οι περισσότεροι θεωρούν ότι είναι πιο κοντά μας πια. Και αυτό είναι η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, εάν οι πιστωτές επιμείνουν στο αδιέξοδο σπιράλ λιτότητας στο οποίο μας έχουν ρίξει εδώ και έξι χρόνια και εάν οι κυβερνώντες συνεχίσουν την πολιτική τού «βλέποντας και κάνοντας» σε μια χώρα που καταρρέει και βάλλεται πανταχόθεν. Και αντί να καταστρώνουμε έστω και τώρα ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα της Ευρώπης, ο πρωθυπουργός πάει στην Κούβα για να κλάψει τα όνειρα της νεότητάς του, την ώρα που εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες κλαίνε τους κόπους μιας ζωής και τα όνειρα που έκαναν τα παιδιά τους για ένα καλύτερο αύριο.
Οι περιβόητες κόκκινες γραμμές ξεθωριάζουν για άλλη μια φορά μπροστά στη δεύτερη αξιολόγηση και βάφουν με ακόμη πιο μελανά χρώματα τη ζωή των πολιτών.
Πόσο δύσκολο τελικά είναι να το καταλάβουν και να σταματήσουν να πουλάνε... παραμύθια σε έναν λαό που δεν αντέχει άλλο και με την πρώτη ευκαιρία θα τους τιμωρήσει με τον ίδιο τρόπο που τον τιμωρούν τόσα χρόνια, πολεμώντας με κάθε τρόπο την εθνική του ταυτότητα, την περηφάνια του και τιμωρώντας τον γιατί είχε την «ατυχία» να βρίσκεται στην Ελλάδα.
Και το παραπάνω ισχύει και για τους απερχόμενους αλλά και για τους επερχόμενους, αν έρθουν να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα. Διαφορετικά, θα βρεθούν άπαντες προ εκπλήξεως...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια