Λίγο πριν τις τελευταίες εκλογές ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, που είχε πια αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ, μου διηγήθηκε ότι είχε ρωτήσει τον Τσίπρα, αμέσως μετά την επιστροφή του από την μαραθώνιο υπογραφή του τρίτου μνημονίου, γιατί δέχθηκε να υπογράψει.
Ο πρωθυπουργός του απάντησε ότι δεν γινόταν αλλιώς. «Τί θα πει δεν γινόταν αλλιώς, Αλέξη; Γυρνάς και λες στο λαό ότι εκβιάζουν τη χώρα, ότι εσύ δεν ήρθες για να υπογράψεις νέο μνημόνιο και θέτεις το θέμα στην κρίση των πολιτών» του απάντησε ο Παναγιώτης κι εκείνος τον κοίταξε με απορία.
Η μετέπειτα πορεία της κυβέρνησης και του ίδιου του πρωθυπουργού εξηγούν απόλυτα εκείνο το γεμάτο απορία βλέμμα. Γιατί η «πρώτη φορά» αριστερά απέδειξε ότι δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία της.
Η τελευταία τραγελαφική περιπέτεια με τις τηλεοπτικές άδειες είναι η καλύτερη απόδειξη των κυβερνητικών προθέσεων: κατάργηση της ανεξάρτητης αρχής, μεταφορά των αρμοδιοτήτων της στον υπουργό και επιθετική απαξίωση της δικαιοσύνης όταν αποφάσισε διαφορετικά από τις προσδοκίες της. Γι αυτό και ο συναινετικός ενθουσιασμός ήταν μάλλον πρόωρος. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τι θα γινόταν σε περίπτωση αντίθετης δικαστικής εξέλιξης. Η κυβερνητική συναινετική διάθεση εκφράστηκε άλλωστε στο πραγματικό ερώτημα του δημοψηφίσματος, όπως το διατύπωσε τότε ο Αλέξης Τσίπρας: «Ή εμείς ή αυτοί».
Δεν είναι λίγοι βέβαια και όσοι, αγανακτισμένοι από την πολιτική των συριζανέλ, βλέπουν πια την ελπίδα να έρχεται από την άλλη πλευρά. Αυτή ήταν πάντα και η καταστροφική επίδραση του δικομματισμού στην πολιτική μας ζωή. Οι πολίτες εξακολουθούν να μην ψηφίζουν υπέρ ενός κόμματος αλλά εναντίον κάποιου άλλου.
Είναι ασφαλώς νωρίς και ίσως και άδικο να σπεύδει κανείς να προδιαγράψει την κυβερνητική πορεία ενός κόμματος με νέα ηγεσία, που αναδείχτηκε μέσα από μαζική διαδικασία, και προσπαθεί να διατυπώσει ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο.
Δεν μπορούμε ωστόσο να παραβλέψουμε ότι για μια ακόμα φορά η αξιωματική αντιπολίτευση ζητάει, όπως και όλες οι άλλες διαχρονικά, «εδώ και τώρα» εκλογές – η θεσμική τετραετία μπορεί να περιμένει. Επιμένει να πάρει την εξουσία με το μπόνους των 50 εδρών – η αλλαγή του εκλογικού νόμου μπορεί να περιμένει. Και απ’ ότι φαίνεται, επιδιώκει την πάση θυσία αυτοδυναμία κλείνοντας το μάτι δεξιά κι αριστερά – η αναγκαία πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία μπορεί να περιμένει κι αυτή.
Σ’ αυτά όλα πρέπει να προσθέσουμε και την αυξανόμενη κινητικότητα παραγόντων της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, πολιτευτών και εν ενεργεία εκλεκτών του λαού που σπεύδουν να αναπροσαρμόσουν δημοσκοπικά την ιδεολογία τους.
Το πρόβλημα της χώρας έχει ονοματεπώνυμο. Λέγεται πολιτικό σύστημα!
Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης της «Μεταρρύθμισης».
Δημοσιεύεται και στο «Έθνος»
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια