Κατ’ αρχήν πολλές αποφάσεις καταδικάζουν τους οφειλέτες προκαλώντας ταυτόχρονα κοινωνικό αυτοματισμό. Άκουσον άκουσον, επικαλούνται σε ατομικές αστικές υποθέσεις, ότι τυχόν ανακούφιση του οφειλέτη θα αποτελέσει επιβράβευση έναντι των αόριστων συνετών οφειλετών που πληρώνουν κανονικά τις δόσεις τους και θα προκαλέσει οικονομικό πρόβλημα στην κοινωνία. Χωρίς φυσικά να φέρουν κανένα συγκεκριμένο παράδειγμα οφειλέτη που είναι στην ίδια μοίρα με τον αιτούντα και παρόλα αυτά ο ένας είναι καλός και ο άλλος κακός άνθρωπος. Με τον τρόπο αυτό οι δικαστικές αυτές αποφάσεις, προσπαθούν να απομονώσουν κοινωνικά τον ανήμπορο πλέον οφειλέτη και να τον καταδικάσουν στη συνείδηση της κοινωνίας. Δηλαδή αντί να περιοριστούν αποκλειστικά στη συγκεκριμένη υπόθεση, επικαλούνται την αόριστη συμπεριφορά άλλων πολιτών, οι οποίοι φυσικά μπορεί να διαθέτουν εισοδήματα που ο συγκεκριμένος οφειλέτης δεν διαθέτει.
Άλλο σημείο πάλι των κατοχικών αυτών αποφάσεων είναι το ότι, ενώ πρόκειται για αστικές υποθέσεις, τις δικάζουν σαν ποινικές και επικαλούνται δόλο του οφειλέτη ή ακόμα και ενδεχόμενο δόλο (δηλαδή τον χαρακτηρίζουν στην ουσία απατεώνα), προκειμένου να προστατέψουν την «αθώα» τράπεζα, η οποία αθωώνεται παντελώς, ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε μια αστική σύμβαση δανείου, στην οποία το κάθε μέρος ανέλαβε τον αντίστοιχο επιχειρηματικό κίνδυνο. Ο νόμος Κατσέλη απαιτεί μεν δόλο, αλλά αυτόν το δόλο θα πρέπει να τον αποδεικνύει η τράπεζα με αδιάσειστα στοιχεία και όχι να κάνουν κρίση οι δικαστές επί έωλων ισχυρισμών και αβάσιμων πιθανολογήσεων.
Ένα άλλο σημείο πάλι είναι το ότι οι κατοχικές αυτές δικαστικές αποφάσεις, επικαλούνται σπάταλη ζωή του οφειλέτη, επειδή για παράδειγμα είχε αγοράσει λέει πολυτελές αυτοκίνητο, ότι πούλησε περιουσιακά αντικείμενα, ότι έκανε ταξίδι στο εξωτερικό κ.λ.π. ενώ θα έπρεπε, κατά τις αποφάσεις αυτές, να είναι συνετός (σπαγκοραμμένος - φιλάργυρος), να φυλάει τα χρήματά του (προφανώς σε κάποια τράπεζα) και να μην ξοδεύει, αίροντας όμως με τον τρόπο αυτό, την λειτουργία της ελεύθερης οικονομίας, όπου βασική αρχή είναι η συνεχής κυκλοφορία του χρήματος που δημιουργεί ανάπτυξη.
Πουθενά δεν γίνεται επίκληση του γεγονότος ότι το κράτος έχει χρεοκοπήσει, ότι η πατρίδα μας είναι υπό σκληρή οικονομική κατοχή, ότι δεν υπάρχει ρευστότητα στην αγορά και γενικά ότι επικρατούν συνθήκες ανωτέρας βίας, τις οποίες δεν μπορούσε να προβλέψει ο μέσος οφειλέτης (αφού δεν τις είχαν προβλέψει ούτε οι κυβερνήσεις) ώστε να απαλλαγεί ο οφειλέτης με βάση την αρχή του δικαίου ότι «κανείς δεν υποχρεούται στα αδύνατα».
Έτσι όμως όπως πάμε, στο τέλος θα έχουν «εκτελεστεί» και στιγματιστεί ως απατεώνες και σπάταλοι οι μισοί τουλάχιστον Έλληνες.
Αυτό θέλουν τα ελληνικά δικαστήρια; Ή μήπως θα πρέπει να θέσουν την επιβίωση της κοινωνίας και την αξιοπρέπεια των Ελλήνων πάνω από τα συμφέροντα των δανειστών και των funds;;;
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια