Η σχιζοφρένεια της Αριστεράς και η επιπολαιότητα της Δεξιάς

Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Ο τρόπος που διαβάζουν τον κόσμο τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα είναι από σχιζοφρενικός έως επιπόλαιος. Λανθασμένες αναγνώσεις, λανθασμένες προβλέψεις, λανθασμένοι υπολογισμοί οδηγούν σε λανθασμένες στρατηγικές.

Αρχίζω από την Αριστερά. Δεν καταλαβαίνω τι δουλειά έχει ο πρωθυπουργός μιας χώρας-μέλους του ΝΑΤΟ (Τσίπρας) να παραστεί στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο. Την ημέρα που ο Αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα Τζέφρι Πάιατ χαρακτηρίζει τη σχέση ΗΠΑ - κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ «την πλέον άνετη που είχε η Αμερική με τη χώρα μας επί δεκαετίες» (δείγμα πλήρους ενσωμάτωσης της Αριστεράς στο δόγμα «ανήκομεν εις την Δύσιν») ο πρωθυπουργός νοσταλγεί το επαναστατικό παρελθόν του;

Θεωρώ, δεν επιτρέπεται. Και αν θέλετε να το δούμε πιο στρατηγικά, τη στιγμή που στις χώρες της Λατινικής Αμερικής πραγματοποιείται μεγάλη φιλελεύθερη στροφή (Αργεντινή, Βραζιλία, Ουρουγουάη), ανοίγει η οικονομία και ολοκληρώνεται ο κύκλος των ηγετών που ταυτίστηκαν με τον υπαρκτό (Τσάβες, Κάστρο, Μαδούρο), η εθνική μας επιλογή είναι... συμμετοχή στο πένθος για τον Φιντέλ; Δεν ανακτάται έτσι η αριστεροσύνη, αγαπητοί. Εξίσου σχιζοφρενική είναι η στάση της ελληνικής Αριστεράς απέναντι στην ανάδειξη του Φρανσουά Φιγιόν σε προεδρικό υποψήφιο της γαλλικής Κεντροδεξιάς. «Είναι θατσερικός» γράφουν με απαξία τα αριστερά έντυπα στην πατρίδα μας. Μα, με συγχωρείτε! Μέχρι προχθές κρούατε τον κίνδυνο της εκλογής της ακροδεξιάς Λεπέν και, μόλις εξελέγη υποψήφιος ικανός να την κερδίσει, δεν σας αρέσει επειδή είναι... θατσερικός; Επιτέλους επιλέξτε: Λεπέν ή Θάτσερ;

Εκτός από τη σχιζοφρένεια της ελληνικής Αριστεράς έχουμε να διαχειριστούμε, όμως, και την ασύγγνωστη επιπολαιότητα της ελληνικής Δεξιάς. Στις αμερικανικές εκλογές πόνταρε στα λάθος άλογα και στα λάθος πρόσωπα. Ούτε η Χίλαρι εξελέγη, ούτε ο Μπερνς θα γίνει υπουργός Εξωτερικών, ούτε ο Σταυρίδης διοικητής της CIA. To δε επιτελείο Τραμπ έχει ξεγραμμένους ορισμένους κορυφαίους πολιτικούς της συντηρητικής παράταξης. Το αυτό δυστύχημα συνέβη και στα πρόσωπα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τη Λεπέν. Η ηγεσία της Ν.Δ. επένδυε στον κεντρώο μεταρρυθμιστή Μακρόν.

Άλλοι κορυφαίοι της παράταξης επένδυσαν διαδοχικά στον καμένο Σαρκοζί και στον χλιαρό Ζιπέ. Με την εξαίρεση ενός πρώην πρωθυπουργού που μιλούσε για την πιθανότητα εκλογής Φιγιόν, οι περισσότεροι είχαν σιγουράκι ότι προελαύνει ο Ζιπέ. Και βεβαίως, αν ρωτήσεις τι θα γίνει στη Γερμανία, θα προβλέψουν τη Μέρκελ σαν σιγουράκι, ελλείψει αντιπάλου. Φοβάμαι ότι αυτό θα είναι το πρόβλημά της, ακριβώς το ότι δεν έχει αντίπαλο. Συμπεραίνω: Πρέπει να καταλάβουμε ότι έχει αλλάξει ο ιστορικός ρους. Όσο καλύτερα διαβάζουμε τον κόσμο τόσο περισσότερο προστατεύουμε την πατρίδα μας.

Πηγή Εφημερίδα Δημοκρατία

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.